Ο "Πικραμένος Αναχωρητής" είναι ένας κύκλος εννέα τραγουδιών σε ποίηση τουποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου. Την μουσική έγραψε ο Παναγιώτης Ν. Κωνσταντόπουλος και τα ποιήματα τραγουδούν και απαγγέλλουν ο Βασίλης Σκουλάς και η Μαρία Δημητριάδη. Ο ίδιος ο Νικηφόρος Βρεττάκος απαγγέλλει δύο του ποιήματα

Το cd «Ταγκό για τρεις» , δεν αποτελεί κύκλο τραγουδιών. Όλα τα τραγούδια μέσα σε αυτό το δίσκο, θα 'λεγα ότι ξεπήδησαν παρορμητικά. Με την πρώτη μου κιόλας επαφή με το στίχο, η μουσική τους βγήκε ενστικτωδώς και με μια πνοή. Το «Μη μου μιλάς» , του Μ. Γκανά, εξελίσσεται πάνω σε έναν ασίγαστο και αδέκαστο μετρονόμο, με φόρα για μια καραμπόλα και την απότομη κατάληξη στη σιωπή, σχεδόν σαν διακοπή. Η γαλλική εκδοχή του Ω μη με βλέπετε που κλαίω, της Μ. Πολυδούρη, είναι ουσιαστικά γέννημα της συνάντησης της δικής μου μελωδικής γραμμής με την Κορίνα Λεγάκη και τους μουσικούς από το συγκρότημα Outward Bound, οι οποίοι δούλεψαν πάνω στην παλαιότερη εκδοχή του τραγουδιού, για να δημιουργήσουν κάτι εντελώς καινούριο και κινηματογραφικό. Το Ταγκό για τρεις, ουσιαστικά μια σκηνή ζήλειας, μου γέννησε μέσα από τις μικρές, κοφτές λέξεις των στίχων, μικρά μοτίβα που χορεύουν στο ρυθμό ενός δυτικότροπου νουέβο τάνγκο. Το Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα, του Κ. Γ. Καρυωτάκη, είναι μια καθαρή φόρμα δύο διαφορετικών κόσμων, φωτός και σκοταδιού, εξωτερικού και βαθιά εσωτερικού, αλλά κι ενός παιχνιδιού επανατοποθέτησης των λέξεων από το ποίημα στη μουσική, κάπως απρόσμενη νομίζω. Το Εργατικό ατύχημα μπορεί να θεωρηθεί ένα αργό χασάπικο, όπου όμως κάπου ξεγλιστρούν μια-δυο συγχορδίες τζαζ αρμονίας, ή μπορεί αλλιώς να χαρακτηριστεί σαν ένα πένθιμο εμβατήριο. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ *** 01.Μη μου μιλάς (στίχοι: Μιχάλης Γκανάς) 02.Non, ne regardez pas mes larmes [Ω μη με βλέπετε που κλαίω] (ποίηση: Μαρία Πολυδούρη, μετάφραση: H. Fthenaki) 03.Ταγκό για τρεις (στίχοι: Μιχάλης Γκανάς) 04.Σα δέσμη από τριαντάφυλλα (ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης) 05.Ταγκό για τρεις (ορχηστρικό) 06.Εργατικό ατύχημα (στίχοι: Μιχάλης Γκανάς) Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Μελάνι και στα βιβλιοπωλεία: Πολιτεία, Ιανός, Λεμόνι.

Πολυσυλλεκτική έκδοση αφιερωμένη στην ποιήτρια και ηθοποιό Κατερίνα Γώγου (1940-1993). Το βιβλίο περιέχει κείμενα για την Κατερίνα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. • Οι φίλοι της Κατερίνας, η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η δικηγόρος Λίνα Καρανασοπούλου, ο ποιητής Γιώργος Δάγλας, ο Παναγιώτης (Κάιν) Παπαδόπουλος, ο παραγωγός Άγγελος Σφακιανάκης και ο σκηνοθέτης Γιώργος Κορδέλλας, γράφουν γι’αυτήν. • Το κεντρικό κείμενο (που δανείζει τον τίτλο του και στον υπότιτλο της έκδοσης) είναι η πτυχιακή εργασία της ηθοποιού Θωμαής Ουζούνη, απόφοιτης του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. • Ο φιλόλογος Γιώργος Μπαλούρδος γράφει για την ποίηση της Κατερίνας (Μια αιρετική γυναικεία φωνή της γενιάς του ’70). • Οι φωτογραφίες είναι των: Διονύση Πετρουτσόπουλου, Γιώργου Κορδέλλα, Κώστα Βλαχόπουλου και αγνώστων. Ο δίσκος (cd) περιέχει 20 μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας από γνωστούς αλλά και πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς. Τα ποιήματα αυτά είναι μια ανθολογία από όλες τις ποιητικές της συλλογές (που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Καστανιώτη). Συμμετέχουν οι: • Πάνος Κατσιμίχας / Νίκος Καλλίτσης-Μάρθα Φριτζήλα / Μάκης Σεβίλογλου-Όλια Λαζαρίδου / Άρης Ζαρακάς / Νίκος Μαϊντάς-Magic De Spell-Σωκράτης Μάλαμας / Βάσω Αλλαγιάννη / Τάσος Ρωσόπουλος-Σαβίνα Γιαννάτου / Κώστας Χαριτάτος-Βασιλική Καρακώστα / Βαγγέλης Μαρκαντώνης / Λόλεκ / Κωνσταντίνος Βήτα / Παντελής Θεοχαρίδης / Ηλίας Λιούγκος / Εύα Λουκάτου / Μάριος Στρόφαλης-Ρίτα Αντωνοπούλου / Δημήτρης Βαρελόπουλος-Ματ σε δύο υφέσεις-Σπυριδούλα Μπάκα / Κώστας Αθυρίδης-Γεωργία Βεληβασάκη-Gaia / Τάκης Γραμμένος / Γιώργος Μάρτος / Βαγγέλης Κοντόπουλος. Όλες οι μελοποιήσεις –πλην του «Εμένα οι φίλοι μου», που είναι επανεκτέλεση- έγιναν στη διάρκεια της τετραετίας 2008-2012, εκτός από το «Α, ρε σύντροφε» (Νίκος Καλλίτσης), που μελοποιήθηκε το 1980 και είναι ιστορικά η πρώτη μελοποίηση ποιήματος της Κατερίνας Γώγου. Η παραγωγή του δίσκου είναι των: Γιώργου Κορδέλλα και Άγγελου Σφακιανάκη. Η εικαστική επιμέλεια της έκδοσης είναι των: Πέτρου Παράσχη και Morgan S. Bailey. Εκδότης: Γιώργος Χρονάς. Ποίηση: Κατερίνα Γώγου Μουσική: Νίκος Μαϊντάς Πρώτη εκτέλεση: Magic de Spell Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς Κάνουν ό,τι λάχει Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος Επαγγελματίες επαναστάτες Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες παλιών σπιτιών Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας, αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά κοστούμια, σημάδια από κάφτρες περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές κολπίτιδες ερωτεύονται ομοφυλόφιλους τριχομονάδες καθυστέρηση Το τηλέφωνο σπασμένα γυαλιά Το ασθενοφόρο Κανείς... Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα Κάνουν ό,τι λάχει Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στο λαιμό σας,στα χέρια σας Οι φίλοι μου... Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα...

ένα αλγερινό τραγούδι Idir - Avava Inouva. Διασκευή με ελληνικούς στίχους: Παναγιώτης Πάκος Φωνές: Σταυρούλα Μάκρα -Παναγιώτης Πάκος ΑΚΟΥ Τ' ΑΗΔΟΝΙΑ Τις νύχτες στην ερημιά άκου τ’ αηδόνια Τ’ άκουσα να πέφτουν με σπασμένα φτερά Αν θέλεις να φύγεις μακριά, άκου τ’ αηδόνια Τ’ άκουσα να πέφτουν σε πηγάδια ξερά Έρχετ’ η ανατολή σαν πάγια εντολή, μα κι ο ήλιος για να βγει ψάχνει πλέον αφορμή. Λίγη χαρά ζητάει να βρει στα βλέμματα Μα βλέπει στις καρδιές συρματοπλέγματα Γιατί να ’χει η καρδιά συρματοπλέγματα Τις νύχτες στην ερημιά άκου τ’ αηδόνια... Κόκκινος από ντροπή βγαίνει ο ήλιος την αυγή. πίνει πικρό νερό, τρώει βρώμικο ψωμί. Και τα παιδιά του κόσμου του χαμογελούν μα αν βγουν απ’ την κρυψώνα τα πυροβολούν Μη βγεις απ’ την κρυψώνα. Ο ήλιος είναι εχθρός Τις νύχτες στην ερημιά άκου τ’ αηδόνια...

Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο 2 της Columbia από την 1η Αυγούστου 1981 ως τις 14 Ιανουαρίου 1982. Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας είναι του Άγγελου Μπότση και του Νίκου Στρατηγού. Τα τραγούδια του δίσκου Φόροι, Το παλιοκαύκαλο, Το μέτρημα, Ευρώπη, Η ζωγραφιά μου, Αθήνα, Ελλάς-Ελλάς, Κλέφτες, Ελλάδα, Η γλώσσα, Το φίλημα, Απόκριες, Θέλω να γίνω Φόροι Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχή μας ράχη, ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα, σεις το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι, κ' εμείς να σας κυττάζωμε με μάτι σαν γαρίδα. Βαρειά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει... βάλετε φόρους, βάλετε, κι' η ράχη μας αντέχει... Ό,τι καλό κι αν έχωμε απάνω μας ας μείνη, στα πρόσωπά μας ας χυθή του μαρασμού το χρώμα, μ' εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνη, φορολογήσετε κι' αυτή τη σάρκα μας ακόμα. Του κρέατός μας κόβετε καμμιά παχειά λωρίδα, και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα. Ό,τι κι' αν τρώνε οι πτωχοί, το έθνος ας τα τρώγη, ό,τι κι' αν πίνουν οι πτωχοί, το έθνος ας το πίνη, χορταίνετε σαν Λούκουλλοι μ' εμάς το σκυλολόγι, κι' εμείς θα σας γνωρίζωμε γι' αυτό ευγνωμοσύνη. Τέτοιοι χωριάταις πούμαστε αντέχομε εις όλα, και ούτε τόσο εύκολα τινάζομε τα κώλα. Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι, πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι και οι ολίγοι να πηδούν απάνω στο Παλάτι. Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη, κι ο λιγοστός απάνω του κανένα να μην πάρη. Μ'αυτόν τον νόμο έζησε ο κόσμος και θα ζήση, τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία, δεν ειμπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίση, γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία. Φτώχια και πλούτος!... ζήτημα του καθενός αιώνος, ιδού το τέλος κι' η αρχή του φοβερού αγώνος. Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώση, για τόσα νομοσχέδια μη βγάλη τσιμουδιά, εις της πατρίδος τον βωμόν το αιμα του ας δώση, χωρίς ν'αφήση στεναγμό η μαύρη του καρδιά. Κι αν τώρα πάλι έπεσε επάνω του ο κλήρος, πρέπει και πάλι να φανή γενναίος, μάρτυς, ήρως!

μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης www.poiein.gr

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης © www.poiein.gr

www.poiein.gr

Το τραγούδι ενός ντανταϊστή που είχε το νταντά μες στη καρδιά κούραζε πολύ το μοτέρ του που είχε νταντά μες στην καρδιά το ασανσέρ κουβαλούσε ένα βασιλιά χοντρό εύθραυστο φθινόπωρο έκοψε το μεγάλο του δεξί μπράτσο και το' στειλε στον πάπα στη Ρώμη γι' αυτό το λόγο το ασανσέρ δεν είχε πια νταντά μες στην καρδιά να φάτε σοκολάτα πλύνετε τον εγκέφαλό σας νταντά νταντά πιείτε και νεράκι

Ο Τσιτσάνης μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και τον Αποστόλη Χατζηχρήστο εμφανίζονται ονομαστικά τις περισσότερες φορές μέσα στα ποιήματα του Γκόρπα. Στον Στέλιο Καζαντζίδη αφιερώνει ολόκληρο το ποίημα με τίτλο: «Με τον τρόπο του Στέλιου Καζαντζίδη», που εμπεριέχεται στη συλλογή του «Περνάει ο στρατός», 1980. Στίχοι από την περίφημη «Ζιγκοάλα» του Καζαντζίδη λειτουργούν ως μουσικό μοτίβο στο ποίημα το οποίο αφηγείται τις σκέψεις και τα αισθήματα ενός νέου δόκιμου στα ΚΕΥΑ, πεπεισμένου ότι θα τον αποκλείσουν αλλά ακόμα πιο βέβαιου για τις «άπειρες παραλλαγές καταπιέσεως» που προσφέρει η μαμά Ελλάς στα παιδιά της.

Στην Ειρήνη Listen, I will be honest with you I do not offer the old smooth prizes But offer rough new prizes These are the days that must happen to you: You shall not heap up what is called riches, You shall scatter with lavish hand all that you earn or achieve. However sweet the laid up stores, However convenient the dwelling, you shall not remain there. However sheltered the port, however calm the waters, you shall not anchor there. However welcome the hospitality that welcomes you, You are permitted to receive it but a little while Afoot and lighthearted, take to the open road Healthy, free, the world before you the long brown path before you, leading wherever you choose. Say only to one another: Camerado, I give you my hand! I give you my love more precious than money; I give you myself before preaching and law: Will you give me yourself? Will you come travel with me? Shall we stick by each other as long as we live?

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ-ΕΚΔΟΤΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΕ "ΣΧΙΖΟΦΩΝΗΤΙΚΗ". ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

19/7/12 Ο ΙΑΣΩΝΑΣ ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟ CIRCUS POIEIN στην Κεραμεικού και Σαλαμίνος ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΙΕΙΝ ΣΤΟ ΔΙΑΤΟΠΟ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2012

Αστέρια Μμετάφραση : Νίκος Βουτυρόπουλος Η έμμετρη απόδοση του ποιήματος Αστέρια (1936) έγινε από τον Κώστα Σφενδουράκη Αστέρια-μέρες πνιγηρές, ξόρκια, ικεσίες χρονοβόρες. Θεοί κρατάνε ζυγαριές καθώς διστάζουνε οι ώρες. Πάλι κοπάδια τα χρυσά, φως, ουρανός, πέπλο και πάλι, κάτω από φτερά νεκρά φυσά το παρελθόν κάτι να βγάλει; Λαχτάρα που ‘χει ξαναρθεί, τα ρόδα, εσύ, μέθη που στάζει- το καλοκαίρι έχει σταθεί τα χελιδόνια να κοιτάζει, μια εικασία ακόμη μια, η σιγουριά πως θα κρατήσει: με ταξίδι στο κύμα, με νυχτιά τα χελιδόνια έχουν μεθύσει.

ΑΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ Αυτός ο έρωτας Τόσο ορμητικός Τόσο εύθραυστος Τόσο απαλός Τόσο απεγνωσμένος Αυτός ο έρωτας Όμορφος σαν τη μέρα Κι άθλιος σαν τον καιρό Όταν ο καιρός είναι κακός Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός Αυτός ο έρωτας τόσο ωραίος Τόσο ευτυχισμένος Τόσο εύθυμος Και τόσο γελοίος Tρέμοντας από φόβο όπως ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι... (Μετάφραση : Κώστας Ριτσώνης)

Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα. Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ΄ το σωστό-το ψέμα. Το κρίμα θέλω! Είν' όμορφη η αμαρτία. Πολύ εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι, οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν' πολλοί- τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν 'μεγάλοι. Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ. Κι εμέ μ' αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου, τόσο, που ακόμα το φονιά-ανάγκη να το πω;- τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ' τα οστά μου. Κι είμ' άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς, πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου». Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς, -στ' άνθισμα είμαι των παθών-τα αίσχη πλήθυνόν μου

(ΧΧΙΧ) o μικρός κόσμος του ανθρώπου Επιστρέφω προς τα ενδότερα, όπου πάντα ήμουνα, όπου τα πάντα είναι και τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο, όπου είμαστε οι ίδιοι, εμείς. Στα τοπία φράκταλ του υπεδάφους έρχομαι, σε βυθισμένς γωνίες κρυμμένες πίσω από τοίχους από εντόσθια και έντερα. Διασχίζω αρτηρίες της πιο κρύας και σκοτεινής ανωνυμίας: αναγνωρίζω ένα παιδί που με κοιτά τρομαγμένο και έναν υπερόπτη νεαρό που με αποδοκιμάζει και ίσως και ένα γέρο καθηγητή. Το παν είναι οι αρτηρίες, τα διασχίζουν όλα. Τα σώματα, τις πόλεις... Είναι πανταχού παρών. Και στηρίζομαι -ενώ διεισδύω- στο οστεοφυλάκιο που αντέχει και στηρίζει τις αυπνίες μου. Από το Libro de Precisiones (2012)

Ο Τζόυς ξεκίνησε τη συγγραφή του Finnegans Wake περίπου το 1923 αν και την εποχή εκείνη αναφερόταν ως Έργο εν προόδω. Το 1926 είχαν ολοκληρωθεί τα δύο πρώτα μέρη του βιβλίου και την ίδια χρονιά, οι Eugene και Maria Jolas, προσφέρθηκαν για την δημοσίευσή τους σε συνέχειες, στο περιοδικό transition. Τα επόμενα χρόνια, ο Τζόυς επιτάχυνε την συγγραφή του έργου ωστόσο διάφορα γεγονότα όπως ο θάνατος του πατέρα του (1930) ή προσωπικά προβλήματα υγείας, καθυστέρησαν την ολοκλήρωσή του. Η αρχική υποδοχή του Finnegans Wake περιλάμβανε αρκετές αρνητικές κριτικές, ακόμα και από φίλους ή υποστηρικτές του έργου του, όπως ήταν ο Έζρα Πάουντ. Για το λόγο αυτό αρκετοί συγγραφείς όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ υποστήριξαν το έργο μέσω κριτικών που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά της εποχής. Ο Τζόυς αποφάσισε για τον τελικό τίτλο του έργου το 1929 ενώ τελικά το βιβλίο εκδόθηκε στις 4 Μαΐου του 1939. Με το Finnegans Wake, ο Τζόυς εγκατέλειψε κάθε είδους σύμβαση σχετικά με την χάραξη μιας πλοκής ή την δημιουργία χαρακτήρων. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, προσομοιώνοντας κατά κάποιο τρόπο την συνειρμική ακολουθία ενός ονείρου. Χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελούν ακόμα τα πολλά λογοπαίγνια που κατασκευάζει ο Τζόυς, σε διάφορες γλώσσες.

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο. Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της. Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. «Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα. Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (ποίημα του Ουίλιαμ Γέιτς) Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη• Τα πάντα γίνουνται κομμάτια• το κέντρο δεν αντέχει. Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη, Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού Η τελετή της αθωότητας πνίγεται• Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι Είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους. Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά• Σίγουρα η Δευτέρα Παρουσία θα είναι κοντά. Η Δευτέρα Παρουσία! Δεν πρόφταξα να σώσω αυτό το λόγο Και μια μεγάλη εικόνα γέννημα του Spiritus Mundi Θολώνει τη ματιά μου: κάπου στην άμμο της ερήμου Μορφή με σώμα λιονταριού και το κεφάλι ανθρώπου, Ένα άδειο βλέμμα κι αλύπητο σαν ήλιος, Κινείται με μηρούς αργούς, καθώς τριγύρω Στροβιλίζουνται ίσκιοι αγανακτισμένων πουλιών. Το σκοτάδι ξαναπέφτει• τώρα όμως ξέρω Πώς είκοσι βασανισμένοι αιώνες πετρωμένου ύπνου Κεντρίστηκαν από ένα λίκνο λικνισμένο κατά το βραχνά, Και ποιο ανήμερο θεριό, μια που ήρθε τέλος η ώρα του, Μουντά βαδίζει για να γεννηθεί προς τη Βηθλεέμ. Ουίλιαμ Γιέιτς (W.B.Yeats, 1865) Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης, ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ, 1965, Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , Πωλ Ελυάρ, 1945 Πάνω στα τετράδια του σχολείου Στα θρανία μου και τα δένδρα Πάνω στην άμμο και το χιόνι Γράφω τ’ όνομά σου Πάνω σ΄ όλες τις διαβασμένες σελίδες Πάνω σ΄ όλες τις λευκές σελίδες Στην πέτρα το αίμα το χαρτί τη στάχτη Γράφω τ’ όνομά σου Πάνω στις χρυσωμένες εικόνες Στ΄ άρματα των πολεμιστών Στην κορώνα των βασιλιάδων Γράφω τ’ όνομά σου Στη ζούγκλα και την έρημο Στις φωλιές και τα σπαρτά Στην ηχώ των παιδικών μου χρόνων Γράφω τ’ όνομά σου.... Paul Elyard, Ελευθερία, (Μετάφραση: Χαρτογράφος)

www.poiein.gr

www.poiein.gr

Σωτήρης Παστάκας, Η φιλόμουσος νεαρά ” σου το ’χα πει, σου το ’χα πει, δεν είμαι εγώ για προκοπή ” Επίλογος μιας ερωτικής τραγωδίας στα Μανιάτικα του Πειραιά, όπου ο σύζυγος σκότωσε χθες τη νεαρή γυναίκα του και αμέσως μετά τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. Δύο μικρά παιδιά ορφανά, θα παρακολουθήσουν σήμερα την κηδεία των γονιών τους και θα αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους κοντά σε συγγενείς. Μια νοσηρή ζηλοτυπία όπλισε το χέρι του Παν. Παπαδάκου 35 χρόνων, ο οποίος στις 9.10 το πρωί περίμενε τη γυναίκα του στη γωνία των οδών Κουμουνδούρου και Αρτεμισίου. Όταν η Κούλα Παπαδάκου-Αρβανίτη 27 χρόνων φάνηκε στη στροφή πηγαίνοντας στη στάση των λεωφορείων την πλησίασε ο Παναγιώτης απειλητικά. ” Και τώρα το τέλος. ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ”, της είπε με ψυχρή φωνή. Τα λόγια του συνόδεψε με δύο σφαίρες διαμετρήματος 9 μιλιμέτρ.

Βασίλης Χατζηνικολάου, από τα «Τα Μπλουζ Της Ψυχής Μου» (Lyra, 2008) Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Al-Masīh qām min baīni'l-amwāt Wa wati' al-mawt bi'l-mawt Wa wahab al-hayāt Lil-ladhīna fī'l-qubūr! Christ is risen from the dead, trampling down death by death, and on those in the tombs bestowing life! Christ est ressuscité des morts, par la mort il a vaincu la mort, et ceux dans les tombeaux il a donné la vie. Hrestoss vosskrese ez mertvih, smerteeyou smert po prav, Ee suscheem vo grobeh zhivot darovav.

Ερμηνεία: Χρόνης Αηδονίδης, Νεκταρία Καραντζή Σήμερα μαύρος Ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερα όλοι θλίβουνται και τα βουνά λυπούνται, σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Οβραίοι, οι άνομοι και τα σκυλιά κι' οι τρισκαταραμένοι για να σταυρώσουν το Χριστό, τον Αφέντη Βασιλέα. Ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι να λάβει δείπνον μυστικόν για να τον λάβουν όλοι. Κι' η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της, τας προσευχάς της έκανε για το μονογενή της. Φωνή τους ήρθ' εξ Ουρανού απ' Αρχαγγέλου στόμα: -Φτάνουν κυρά μου οι προσευχές, φτάνουν κι' οι μετάνοιες, το γυιό σου τον επιάσανε και στο φονιά τον πάνε και στου Πιλάτου την αυλή εκεί τον τον τυραγνάνε. -Χαλκιά-χαλκιά, φτιάσε καρφιά, φτιάσε τρία περόνια. Και κείνος ο παράνομος βαρεί και φτάχνει πέντε. -Συ Φαραέ, που τά 'φτιασες πρέπει να μας διδάξεις. -Βάλε τα δυο στα χέρια του και τ' άλλα δυο στα πόδια, το πέμπτο το φαρμακερό βάλε το στην καρδιά του, να στάξει αίμα και νερό να λιγωθεί η καρδιά του. Κι' η Παναγιά σαν τάκουσε έπεσε και λιγώθη, σταμνί νερό της ρίξανε, τρία κανάτια μόσχο για να της ερθ' ο λογισμός, για να της έρθει ο νους της. Κι' όταν της ηρθ' ο λογισμός, κι' όταν της ηρθ' ο νους της, ζητά μαχαίρι να σφαγεί, ζητά φωτιά να πέσει, ζητά γκρεμό να γκρεμιστεί για το μονογενή της. -Μην σφάζεσαι, Μανούλα μου, δεν σφάζονται οι μανάδες Μην καίγεσαι, Μανούλα μου, δεν καίγονται οι μανάδες. Λάβε, κυρά μ' υπομονή, λάβε, κύρά μ' ανέση. -Και πώς να λάβω υπομονή και πώς να λάβω ανέση, που έχω γυιο μονογενή και κείνον Σταυρωμένον. Κι' η Μάρθα κι' η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα και του Ιακώβου η αδερφή, κι' οι τέσσερες αντάμα, επήραν το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι και το στρατί τους έβγαλε μες του ληστή την πόρτα. -Άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου. Κι' η πόρτα από το φόβο της ανοίγει μοναχή της. Τηράει δεξιά, τηράει ζερβά, κανέναν δεν γνωρίζει, τηράει δεξιώτερα βλέπει τον Αϊγιάννη, Αγιέ μου Γιάννη Πρόδρομε και βαπτιστή του γυιου μου, μην είδες τον υγιόκα μου και τον διδάσκαλόν σου; -Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω, δεν έχω χεροπάλαμα για να σου τόνε δείξω. Βλέπεις Εκείνον το γυμνό, τον παραπονεμένο, οπού φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο, οπού φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι; Αυτός είναι ο γυιόκας σου και με ο δάσκαλός μου! Κι' η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον αγκαλιάζει. -Δε μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου; -Τι να σου πω, Μανούλα μου, που διάφορο δεν έχεις· μόνο το μέγα-Σάββατο κατά το μεσονύχτι, που θα λαλήσει ο πετεινός και σημάνουν οι καμπάνες, τότε και συ, Μανούλα μου, θάχεις χαρά μεγάλη! Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα Ουράνια, σημαίνει κι' η Άγια Σοφία με τις πολλές καμπάνες. Όποιος τ' ακούει σώζεται κι' όποιος το λέει αγιάζει, κι' όποιος το καλοφουγκραστεί Παράδεισο θα λάβει, Παράδεισο και λίβανο απ' τον Άγιο Τάφο.

Tο POST RESTANTE την Τετάρτη 21/3 17.30 με 19.00 ήταν φιλοξενούμενο της Φωτεινής Λαμπρίδη στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,3. (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με τον Σωτήρη Παστάκα και τον Βασίλη Λαλιώτη)

Tο POST RESTANTE την Τετάρτη 21/3 17.30 με 19.00 ήταν φιλοξενούμενο της Φωτεινής Λαμπρίδη στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,3. (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με τον Σωτήρη Παστάκα και τον Βασίλη Λαλιώτη)

το POST RESTANTE την Τετάρτη 21/3/2012 17+30 με 19.00 φιλοξενούμενο της Φωτεινής Λαμπρίδη στο ΚΟΚΚΙΝΟ (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με τον Σωτήρη Παστάκα και τον Βασίλη Λαλιώτη)

Λουίς Θερνούδα Αν ο άντρας μπορούσε να πει Αν ο άντρας μπορούσε να πει αυτό που αγαπά, Αν ο άντρας μπορούσε να υψώσει στον ουρανό τον έρωτά του Σαν ένα σύννεφο στο φως Αν σαν τοίχους που γκρεμίζονται, Για να χαιρετήσουν την αλήθεια τη στυλωμένη στη μέση, Μπορούσε να γκρεμίσει το κορμί του, αφήνοντας μονάχα την αλήθεια του έρωτά του, Την αλήθεια του εαυτού του του ίδιου, Που δεν την λένε δόξα, τύχη ή φιλοδοξία, Μα έρωτα ή πόθο, Εγώ θα ήμουνα αυτός που φανταζόταν Αυτός που με τη γλώσσα του, τα μάτια και τα χέρια Διαλαλεί στους ανθρώπους την αγνοημένη αλήθεια Την αλήθεια του έρωτά του του αληθινού. Ελευθερία δε γνωρίζω πέρα από την ελευθερία να 'μαι δέσμιος κάποιου Που τ'όνομά του δε μπορώ ν'ακούσω δίχως ανατρίχιασμα Κάποιος που για χάρη του ξεχνάω την τσιγγούνική μου ύπαρξη, που για χάρη του η μέρα και η νύχτα είναι για μένα αυτό που ήθελα. Και το κορμί μου και το πνεύμα μου επιπλέουν στο κορμί του και το πνεύμα του Σαν μαδέρια χαμένα που η θάλασσα βυθίζει ή σηκώνει Ελεύθερα με την ελευθερία του έρωτα, Τη μόνη ελευθερία μου με εξυψώνει, Τη μόνη ελευθερία γιατί πεθαίνω. Εσύ δικαιολογείς την ύπαρξή μου: Αν δεν σε γνωρίζω, δεν έχω ζήσει Αν πεθάνω χωρίς να σε γνωρίσω, δεν πεθαίνω, γιατί δεν έχω ζήσει. Μετ. Βασίλης Λαλιώτης. Περιοδικό Πλανόδιον 22

Για ποιό λόγο έχουμε γεννηθεί άνθρωποι αν μας δίνουν ένα θάνατο ζώων. * Αμνέ του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου, πες μου πόσα μήλα υπάρχουν στο γήϊνο παράδεισο; * Νομίζουμε πως είμαστε ο τόπος και η αλήθεια είναι πως είμαστε μόλις το τοπίο. * Πες μου ποιές είναι για σένα οι 10 λέξεις οι πιο όμορφες της ισπανικής γλώσσας και θα σου πω ποιός είσαι. * Η Σκέψη πεθαίνει στο στόμα. * Αριστερά και Δεξιά ενωμένες ποτέ νικημένες. * Η πραγματικότητα τείνει να εξαφανιστεί. * Μαρξιστής; Άθεος, με τη χάρη του Θεού. * Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει. Αυτό που θέλω να πω είναι άλλο. * Πρώτη αρχή όλων των κορυφαίων έργων να περάσουν απαρατήρητα. * Η.Π.Α. Όπου η ελευθερία είναι ένα άγαλμα. * Κάθε ποιητής που εκτιμάει τον εαυτό του πρέπει να έχει το δικό του Λεξικό. * Ο ποιητής δεν τηρεί το λόγο του αν δεν αλλάζει τα ονόματα των πραγμάτων. * Ὀταν περάσουν τα χρόνια κι εγώ θα είμαι μόνο ένας άντρας που αγάπησε, ένα όν που σταμάτησε μια στιγμή απέναντι στα χείλη σου, ένας φτωχός άνθρωπος κουρασμένος από το να βαδίζει στους κήπους, που θα βρίσκεσαι εσύ;

Τα 4 + 1 Χορικά ή Ιντερμέδια παρεμβάλλονται μεταξύ των επιμέρους πράξεων της γνωστής πεντάπρακτης τραγωδίας του Κρητικού Αναγεννησιακού Θεάτρου, που γράφτηκε μεταξύ των ετών 1595–1600, και η οποία άσκησε μεγάλη επίδραση στην κατοπινή εξέλιξη της νεοελληνικής δραματουργίας. Οι λέξεις με πλάγια γραφή παραπέμπουν σε γλωσσάρι στο τέλος των Χορικών. Χρησιμοποιήθηκε η έκδοση του έργου που έγινε το 1988, με την επιμέλεια της αγαστής συνεργασίας των Στ. Αλεξίου και Μ. Αποσκίτη. Ο Χορός συγκροτείται από κορίτσια, από τα οποία το ένα –στο τέλος ή πριν την αρχή της επόμενης πράξης– ξεχωρίζει και λέει «ετούτα τα βέρσα» "ΕΡΩΦΙΛΗ" Τραγωδία του Γεωργίου Χορτάτζη. Γράφτηκε στην Κρήτη το 1595 περίπου. Η πρώτη έντυπη έκδοση έγινε στην Βενετία το 1637. ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΚΑΤΡΑΚΗ

Η θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών, αποφοίτων, μαθητών και φίλων του Μουσικού Σχολείου Πειραιά «λέει να σφάξει τα παιδιά..» «Μήδεια] Μποστ Σάββατο 3, Κυριακή 4 Μαρτίου 2012, 7:00 μμ Αίθουσα εκδηλώσεων Μουσικού Σχολείου Πειραιά Κ.Μαυρομιχάλη 27, 18545 Πειραιάς ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Ἰθάκη Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη, νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας, τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι, τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς, ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει. Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας, τὸν ἄγριο Ποσειδῶνα δὲν θὰ συναντήσεις, ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου, ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου. Νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος. Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωινὰ νὰ εἶναι ποῦ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρὰ θὰ μπαίνεις σὲ λιμένας πρωτοειδωμένους. Νὰ σταματήσεις σ᾿ ἐμπορεῖα Φοινικικά, καὶ τὲς καλὲς πραγμάτειες ν᾿ ἀποκτήσεις, σεντέφια καὶ κοράλλια, κεχριμπάρια κ᾿ ἔβενους, καὶ ἡδονικὰ μυρωδικὰ κάθε λογῆς, ὅσο μπορεῖς πιὸ ἄφθονα ἡδονικὰ μυρωδικά. Σὲ πόλεις Αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾷς, νὰ μάθεις καὶ νὰ μάθεις ἀπ᾿ τοὺς σπουδασμένους. Πάντα στὸ νοῦ σου νά ῾χεις τὴν Ἰθάκη. Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου. Ἀλλὰ μὴ βιάζεις τὸ ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει. Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξεις στὸ νησί, πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο, μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσει ἡ Ἰθάκη. Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι. Χωρὶς αὐτὴν δὲν θά ῾βγαινες στὸν δρόμο. Ἄλλα δὲν ἔχει νὰ σὲ δώσει πιά. Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρεῖς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε. Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πεῖρα, ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες οἱ Ἰθάκες τὶ σημαίνουν.

Κοίτα τα! Και μόνο που σε βλέπω μου ‘ρχεται να σηκώσω τη μπλούζα μου να ρουφήξω την ανάσα μου και να πω, Κοίτα! Κοίτα τα, τα κράτησα κρυμμένα μέχρι τώρα κάτω από φαρδιά πουκάμισα, μπλούζες του μπαμπά μου. Και ξάφνου τα προσφέρω σαν γυναίκα έτοιμη για ζευγάρωμα. Με κομμένη ανάσα. Μη μου πεις όχι. Look at these Seeing you makes me want to lift up my top, breathe in and say Look! Look at these I’ve kept them hidden till now under loose shirts, Dad’s jumpers. Suddenly I’m offering them like a woman ready to mate. I’m holding my breath. Don’t tell me not to.

Ολοκληρώνεται σήμερα η παρουσίαση των 10 νικητών του Α΄Διαγωνισμού Μελοποιημένης Ποίησης που διοργανωσαν τα περιοδικα ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, ΜusicHeaven.gr και ΠΟΙΕΙΝ. «Ολοσκότεινα φιλιά» Βούλες βούλες στο κορμί μου ολοσκότεινα φιλιά. Μου τα έδινες τη νύχτα σαν με είχες αγκαλιά. Τα μετράω στον καθρέφτη, ξαναζώ τις περιστάσεις, που ρουφούσες το κορμί μου δίχως καν να ξαποστάσεις. Κάθε μαυρισιά κι αγάπη, κάθε φίλημα και ρίγος. Δεν χορτάσαμε τα χάδια, ήτανε ο χρόνος λίγος. Δεν με νοιάζει αν τα βλέπουν πονηρά κι αθώα μάτια, τα σημάδια των χειλιών σου, της ζωής μου τά κομμάτια. Μου ορκίστηκες πως θα 'ρθεις, μόλις βρείς την ευκαιρία. Δεν το θέλω να ξανάρθεις, δεν υπάρχει σωτηρία. Ό,τι έγινε μια νύχτα, δεν μπορεί να ξαναγίνει. Άσε τις επαναλήψεις, μόνο εκείνο να μας μείνει. Πιάνο: Παναγιώτης Τσεβάς Μπουζούκι-Μπαγλαμά: Τάσος Ζαφειρίου Τραγούδι: Θοδωρής Τσάγγαρης Τραγούδι Στο τεύχος 86 – 87 του περιοδικού «Οδός Πανός» (Μάιος – Αύγουστος 96), που ήταν αφιερωμένο στο Γιώργο Ιωάννου, βρήκε δημοσιευμένα τα ποιήματα – αμελοποίητα τραγούδια του «Η ανάσα σου», «Παρανάλωμα» και «Ολοσκότεινα φιλιά». Πιθανόν αυτά να είναι κάποια από τα τραγούδια που ο Γιώργος Ιωάννου σχεδίαζε να κάνει με το Μάνο Λοΐζο – μα δεν πρόλαβαν. Για τα τραγούδια αυτά, αν ισχύει η υπόθεσή του, ο ίδιος έλεγε: «Είναι κείμενα γραμμένα μόνο για ρεμπέτικη μουσική. (…) Μου αρέσουν οι ρεμπέτικοι ρυθμοί και με ενθουσιάζει η σκέψη ότι αυτά τα τραγούδια αύριο θα χορεύονται και θα τραγουδιούνται από ορισμένα άτομα» («Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής», σελ. 165). Γι` αυτό, κατά τη μελοποίησή τους, επέλεξε τρεις λαϊκούς ρυθμούς: χασάπικο, τσιφτετέλι και ζεϊμπέκικο αντίστοιχα. Ο Χαρίλαος Τρουβάς πιστεύει ότι το αποτέλεσμα είναι αρκετά κοντά στις αισθητικές προτιμήσεις του ποιητή τους. Η ηχογράφηση του τραγουδιού «Ολοσκότεινα φιλιά», με το οποίο πήρε μέρος στον Α΄ Διαγωνισμό Μελοποιημένης Ποίησης, έγινε το Μάη του '11 στο Red House Studio, με ηχολήπτη τον Τάσο Ζαφειρίου. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκε το Δεκέμβρη του '77 στο Βλοχό Καρδίτσας. Στην Αθήνα ήρθε το '95 για να σπουδάσει νομικά. Βιοπορίζεται ως υπάλληλος του ΙΚΑ. Το έργου του “Πρωτόγραμμα” σε στίχους Γιάννη Ανδρουλιδάκι και με ερμηνευτή το Θοδωρή Τσαγγάρη, το κυκλοφόρησε διαδικτυακά το 2007 (www.protogramma.com), ενώ το Νοέμβρη της ίδας χρονιάς το παρουσίασε πιάνο-φωνή, για δυο βραδιές στο Θέατρο Βαφείο. Το τραγούδι του “Η αγιότητα πριν απ΄την αμαρτία” από τη “Φαίδρα” του Ρίτσου περιέχεται στο cd “Ο Γιώργος Χρονάς διαβάζει Γιάννη Ρίτσο”, που κυκλοφόρησε το Φθινόπωρο του 2009 με το τεύχος 146, του περιοδικού “Οδός Πανός”

Όλοι μαζί - 3η ανάγνωση Ποιητής: Κώστας Γ. Καρυωτάκης Τίτλος βιβλίου: Ποιήματα και Πεζά Εκδόσεις: Αθήνα: Εστία, 1993 Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός, γυρεύοντας ομοιοκαταληξία. Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία έγινε της ζωής μας ο σκοπός. Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας, δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας για να τιτλοφορούμεθα ποιητές. Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα. Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα των καλών ανθρώπων τη συντροφιά. Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις. Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις, ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού. Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς, κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια, επέσαμε θύματα εξιλαστήρια του «περιβάλλοντος», της «εποχής». Τραγούδι: Μαρίλια Αξιώτη BΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Έχει σπουδάσει κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με δασκάλα την Έλενα Ασπρούδη. Έχει υπάρξει μέλος της χορωδίας του Σπύρου Κλάψη, και έχει συμμετάσχει σε πολυποίκιλα μουσικά σχήματα. Μετά από πολύχρονη απουσία ενεργητικής μουσικής ζωής, τα τελευταία 2 χρόνια γίνεται μέλος της “Τρίτης όχθης”, γράφοντας τραγούδια και παίζοντας κιθάρα, λαούτο και κλαρίνο. Του αρέσει να πειραματίζεται με τους ήχους διαφόρων μουσικών οργάνων και να συνθέτει μουσική σε διάφορες μουσικές φόρμες και είδη. Εκτός από τη μουσική ασχολείται και με άλλες μορφές τέχνης αλλά πάντα ως ερασιτέχνης. Έχει ασχοληθεί με την βιβλιοθηκονομία, τη διακόσμηση, την καλλιτεχνική βιβλιοδεσία σαν σπουδές και σαν εργασία, ενώ τα τελευταία χρόνια βιοπορίζεται εργαζόμενος σε βιβλιοθήκη

ΣΤΟΧΟΣ ποίηση: Μανόλης Αναγνωστάκης Το θέμα είναι τώρα τι λες Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας Το θέμα είναι τώρα τι λες. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Άγγελος Πάνου εΙναι 31 χρόνων. Κατάγεται απο το Άργος και ζεί στην Αθήνα. Ξεκίνησε να ασχολείτε με την μουσική μέσω του αγγλόφωνου συγκροτήματος Relevant Box παίζοντας ηλεκτρικό μπάσο. Οι Relevant Box έβγαλαν δύο δίσκους (ep). Μετά την διάλυση του συγκροτήματος ηχογράφησε σε cd μια μουσική ιστορία με τίτλο '' Ο Νυχτοφύλακας'' που μοιράστηκε χέρι με χέρι στους ενδιαφερόμενους. Επίσης συμμετείχε στο μουσικό σχήμα του τραγουδοποιού Lumiere Brother και έκανε σποραδικά μικρές προσωπικές συναυλίες.

Ποιητής: Νικηφόρος Βρεττάκος Τίτλος βιβλίου: "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1929-1951, ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ", Δημοσίευση: ΑΘΗΝΑ 1955, εκδόσεις : (Δεν αναφέρονται) Ἐπιστροφὴ στὸ βουνό Δὲ θὰ ξανάρθω πιὰ κοντά σου νὰ μὴν ἀκούσεις τὸ ποτάμι Ἐπιστροφὴ στὸ βουνό Δὲ θὰ ξανάρθω πιὰ κοντά σου νὰ μὴν ἀκούσεις τὸ ποτάμι ποὺ μὲς στὸ στῆθος μου κυλᾷ. Ἂν δεῖς τὸν ἥλιο νὰ σοῦ γνέφει τὸν ἕσπερο νὰ σὲ ρωτᾷ, βάλε τὰ σπάρτα τὰ μαλλιά σου τὶς μυγδαλιὲς στὴν ἀγκαλιά σου κι᾿ ἔβγα νυφούλα στὰ βουνὰ Ἔβγα νυφούλα στὰ βουνά. κι᾿ ἂν σὲ ρωτήσουνε τ᾿ ἀλάφια, ἂν σὲ ρωτήσουν τὰ πουλιά, πές τους: θὰ βγῶ μὲ τὸ φεγγάρι, μὲ τρεῖς ἀγγέλους συντροφιά! Διπλὸ γαρύφαλλο στ᾿ ἀφτί μου, ἡ μάνα μου καὶ τ᾿ ἄλογό μου, ὁ Ἰησοῦς {Χριστὸς} κ᾿ ἑφτὰ παιδιά! Στοιχεία συμμετεχόντων: Ανδρέας Καρακότας – τραγούδι Όλια Ταβλαρίδου – φλάουτο Στέλλα Τέμπρελη – τσέλο Χρήστος Παπαδόπουλος – κλαρινέτο Πάνος Κοσμίδης – πιάνο Παναγιώτης Κοσμίδης BΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Παναγιώτης Κοσμίδης γεννήθηκε το 1990 στη Θεσσαλονίκη. Άρχισε μουσική σε ηλικία 6 ετών στο Νεστόριο Καστοριάς. Σπούδασε σαξόφωνο(επίπεδο Ανωτέρας) στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (καθηγητής κ. Θεόφιλος Σωτηριάδης). Το 2008 αποφοίτησε από το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Σπουδάζει Ανώτερα Θεωρητικά στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (καθηγητής κ. Κώστας Τσούγκρας). Από το Σεπτέμβριο του 2009 συμμετέχει ως απόφοιτος στο σύνολο «Μάνος Χατζιδάκις» του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, με το οποίο έχει δώσει αρκετές συναυλίες μέχρι τώρα, έχοντας αναλάβει την ενορχήστρωση των έργων και ως πιανίστας. Είναι, επίσης, φοιτητής της Νομικής σχολής του ΑΠΘ. Έχει τιμηθεί με τον τίτλο του “Winner” στον “Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης 2010”, που διοργανώνει το National Academy of Music της πολιτείας του Colorado των ΗΠΑ, σε συνεργασία με τα Δημοτικά Ωδεία Νεάπολης και Συκεών, με το τραγούδι “χορός των δελφινιών” για σόλο πιάνο.

Ποια θέληση θεού ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει, ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που τώρα ζούμε σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια; Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου, εχάσαμεν τη χρυσή πανοπλία, και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει. Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα, εγίναμε το λάφυρο του ανέμου που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου; Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν, στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα. Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία, έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες, και μόνο το συναίσθημα κρατούνε του μακρινού, αόριστου κινδύνου. Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις. Είναι στον ουρανό μια σιδερένια μια μεγάλη πηγμή, που δε συντρίβει μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιώργος “Perou” – κατά κόσμον Γιώργος Κεφαλλωνίτης – γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου μέχρι σήμερα ζεί. Από 2 ετών τραγουδά αυτοσχέδιες μελωδίες και τραγούδια. Πολύ αργότερα (γύρω στα δεκαέξι) ανακάλυψε την κιθάρα, το μπουζούκι, το μαντολίνο και ακόμα πιο μετά το πιάνο. Εκείνη την εποχή ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα στιχάκια και τις πρώτες μελωδίες και επειδή η μελωδία και ο στίχος συνέβαιναν σχεδόν ταυτόχρονα και μαγικά βρέθηκε στην ευχάριστη θέση να ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Μετά το τέλος του σχολείου και κάνοντας περιστασιακές δουλειές πέρασε μια περίοδο 5 και πλέον ετών κάνοντας μαθήματα τραγουδιού, ενορχήστρωσης, ηχοληψίας ακόμα και βυζαντινής μουσικής και φυσικά γράφοντας μανιωδώς τραγούδια. Έπειτα ηχογράφησε διάφορα σε μορφή ντεμο και πειραματίστηκε με διάφορους μουσικούς και συνεργάτες. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και στη δημιουργία της δικής του δισκογραφικής εταιρείας και στούντιο παράλληλα με την έκδοση της πρώτης του προσωπικής δουλειάς.

ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ (Αν κλαίς...) (Βάσος Λυσσαρίδης, «Ποιήματα», εκδ. Άγρα/Αιγαίον, 2008, σελ.10) Πολλών ανθρώπων έμαθα τη σκέψη σε λίγους έδωσα μια γεύση απ’ τη δική μου. Πολλών ανθρώπων γεύτηκα την πρόσκαιρη αγάπη στον άγνωστο έδωσα αιώνια τη δική μου σκληρός και ανισόρροπος ο απολογισμός. Αν κλαίς για όσα δεν σου δόθηκαν φτωχός κι ανάξιος θ’ απομείνεις αποδέχτης αν κλαίς για όσα απλόχερα έχεις δώσει τότε στ’ αλήθεια δεν τα έδωσες ποτέ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1981. Απο την ηλικία των οκτώ ετών πήρε μαθήματα βιολιού με τη Γεωργία Ορφανού και μετά στο Εθνικό Ωδείο με το Δημήτρη Πετρίδη με τον οποίο παρακολούθησε και ανώτερα θεωρητικά. Είναι απόφοιτος της Θεολογικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών στο λαούτο, δημοτικό τραγούδι, θεωρία βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής και στη βυζαντινή μουσική (πτυχίο, δίπλωμα) στη σχολή βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής «Eν Χορδαίς» στη Θεσσαλονίκη. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα κρητικού λαούτου με τον Γιώργη Ξυλούρη, σεμινάρια για ούτι με τον Mehmet Bitmez και βιολιού με τον Baki Kemanci, και σεμινάρια σύνθεσης και ενορχήστρωσης με τον Ross Daly. Υπήρξε μέλος και σολίστ της χορωδίας νέων Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Θεσσαλονίκης. Συμμετέχει ως ερμηνευτής στις δισκογραφικές δουλειές: «... και τα μάτια τους στάζουν Καππαδοκία» σε μουσική Χρυσόστομου Σταμούλη και ποίηση Γιώργου Θέμελη και Κυριάκου Χαραλαμπίδη, «Το τραγούδι του ερωδιού» σε μουσική και στίχους Χρυσόστομου Σταμούλη, και «Χώρας Ιστόρηση» σε μουσική Μιχάλη Χριστοδουλίδη και ποίηση Ευρυδίκης Περικλέους-Παπαδοπούλου. Συνεργάστηκε επίσης με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή. Έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις, ντοκυμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές. Το 2009 κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά με συμπαραγωγό την anemos music art/ILP productions, με τίτλο: «Καλά το λεν για το φεγγάρι...» σε στίχους του ιδίου, Παναγιώτη Θωμά και σε ποίηση Κώστα Μόντη, Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Μιχάλη Πασιαρδή, Βασίλη Μιχαηλίδη και Στασίνου. Στο δίσκο αυτό συμμετέχουν ο συνθέτης Χρυσόστομος Σταμούλης, ο Γιώργης Ξυλούρης, η Μαρία Παπαλεοντίου, ο Παναγιώτης Θωμά και οι Βόρειοι Εταίροι. Το 2010 κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο: «Ο τεπάρισσος» σε ποίηση Γιάννη Κυπρή στην οποία συμμετέχει η Σοφία Παπάζογλου. Με συνεργάτες του φτιάξανε το μουσικό σχήμα «Ενδοχώρα» με το οποίο παρουσίασε τα τραγούδια του με συναυλίες σε Ελλάδα, Κύπρο και Αγγλία. Το Σεπτέμβριο του 2011 παρουσίασε με συναυλία στη Λευκωσία την τελευταία του συνθετική δουλειά με τραγούδια σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη. Εργάζεται ως καθηγητής μουσικής σε ιδιωτικό σχολείο στην Κύπρο.

Σταδιοδρομία (1927) Κ. Καρυωτάκης [Άπαντα Κ.Καρυωτάκη / Εκδόσεις Πέλλα] Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω σε σχήμα βιβλίου μεγάλο. «Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες» θα γράψουν οι εφημερίδες. «Κλεαρέτη Δίπλα - Μαλάμου» και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου. Την ψυχή και το σώμα πάλι στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη. Αλλά, με τη δύση του ηλίου, θα πηγαίνω στου Βασιλείου. Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους λογίους και τους διδασκάλους. Τα λόγια μου θα' χουν ουσία, η σιωπή μου μια σημασία. Θηρεύοντας πράγματα αιώνια, θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια. Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου σα ρόδο που επάτησα χάμου. Σύνθεση – Δαμαλός Xαράλαμπος Κιθάρα – Δαμαλός Χαράλαμπος Κιθάρα, Μπάσο, Λύρα, Τζουρά - Προμπονάς Γιάννης Φωνή, Φλάουτο, Φωνητκά – Τσίτσου Γιώτα ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Μεγάλωσε σε ενα χωριο της Αρκαδιας. Αυτοδίδακτος στη κιθάρα και αμετανόητα προσηλωμένος στο λόγο, παντα προσπαθούσε να μελωποιεί ποιήματα ή να φτιάχνει τραγουδάκια. Στην Αθήνα φοιτητής συμμετέχει με παιδικούς φίλους στο σχήμα Πορφυρά Ποτάμια παίζοντας ενα μάλλον θλιμμένο ροκ, φυσικά με ελληνικούς στίχους. Παντα σε αναζήτηση γραπτών, στίχων και μελωδιών, συναντά τυχαία την Γιώτα Τσίτσου, φιλη απο τα παιδικά χρόνια, ηθοποιός και τραγουδίστρια,ιδανική για την ερμηνεία της "σταδιοδρομίας". Ο Γ.Προμπονάς ενορχηστρώνει και ηχογραφεί, δημιουργώντας το τραγούδι που στάλθηκε στο διαγωνισμο.

Ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Μαρία Πολυδούρη, ΕΛΑ ΓΛΥΚΕ... Έλα γλυκέ, κι’ αν φτάνη η νύχτα και το σκοτάδι δε σ’ αρέση, αστέρινο θαμπό στεφάνι η αγάπη μου θα σου φορέση. Στο ταραγμένο μέτωπό σου αργά τα δάχτυλα θα σύρω κι’ ό,τι είνε πάθος στην καρδιά σου θ’ ανθίση δάκρια και μύρο. Θα σου καρφώσω ένα λουλούδι τ’ όνειρο πάνω στην καρδιά σου, θα πλέξω τα ξερά τα φύλλα με τα κατάχλωρα μαλλιά σου. Το δέσμιο πόθο μου θ’ αφήσω, μια πεταλούδα ναρκωμένη, κ’ έτσι στα χείλη σου θα νοιώσης κάτι σα γύρη να σου μένη. Έλα γλυκέ κι’ ας φτάση η νύχτα. Θα φέγγη η νειότη σου με θλίψη το σκοτεινό να υφαίνω πέπλο που ηδονικά θα με καλύψη. Μελοποίηση και ερμηνεία:Αλμπένα Ενορχίστρωση και κιθάρες:Παναγιώτης Μανουιλίδης Βιολιά:Θανάσης Καριπίδης Ακουστικό μπάσσο:Δημίτρης Γουμπερίτσης Τύμπανα:Νίκος Ψωφογιώργος ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Γεννήθηκα σε μια πόλη στις όχθες του ποταμού τον Δούναβη. Στην Ελλάδα είρθα το '83 πρώτου ακόμα καταρεύσει ο υπαρκτός σοσιαλισμός για μένα όμως είχε δύση. Στην πατρίδα μου ασχολήθηκα με το τραγουδι, το χωρό και το κουκλοθέατρο, αλλα σπούδασα Πολιτικός μηχανικός. Στην Ελλαδα συναίχισα με Συντήριση έργων τέχνης, όμως το κυρίως επάγγελμα μου ήταν τραγουδίστρια. Συνεργάστηκα με τους ¨Αγαμοι θήται, Γιώργο Μαρίνο, Γιώργο Ζαμπέτα, α/φοι Κατσιμοίχα,Γιώργο Ζήκα, Βασίλη Λέκκα και συμμετείχα δισκογραφικά στο ,,Αναφορές και σχήματα'' - CBS, ,,Συννεχές ωράριο ''-ΕΜΙ , ,, K'έτσι χωρίς να βιάζομαι''- Polytropon, ,, Stealth''-Le Grand Ours, ,,Rec 91-10'' - Le Grand Ours. Λατρέυω την ελληνική ποίηση και έχω ηχογραφήσει μελοποιήσεις του Καβάφη, Ελύτη, Καριωτάκη, Λαπαθιώτη, Πολυδούρη. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την jazz & latin μουσική καθώς επίσσης με παραδοσιακά και ethnic.

Άσε τη σκόνη, στίχοι - μουσική: Τατιάνα Ζωγράφου, ερμηνεία: Ειρήνη Δερέμπεη - Από το μουσικό - ποιητικό - εικαστικό αναλόγιο των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο (2011), με τίτλο "Μ' έναν τρόπο μυστικό", με μουσική της Τατιάνας Ζωγράφου και έργα ζωγραφικής του Χρήστου Κεχαγιόγλου. Υπεύθυνος Παραγωγής - Ενορχήστρωση: Κώστας Βόμβολος. (c) Τατιάνα Ζωγράφου - Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο 2011

Ανδρέας Εμπειρίκος ΚΛΩΣΤΗΡΙΟΝ ΝΥΚΤΕΡΙΝΗΣ ΑΝΑΠΑΥΛΑΣ από την Υψικάμινο 1935 εκδόσεις Άγρα (11/1995) Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν τραγουδάμε τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της. Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λιγυρών παρθένων.Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης. Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης. Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας. Η ηχογράφηση του Ανδρέα Εμπειρίκου αποτελεί μέρος της συλλογής “Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο”. Μουσική σύνθεση και μίξη: Περικλής Αγιανόζογλου (Peri Ayan) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Περικλής Αγιανόζογλου (Peri Ayan) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Είναι απόφοιτος του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου (2010). Έχει κάνει μαθήματα κλασικής κιθάρας στο Ωδείο “Μ. Καλομοίρης” για 3 χρόνια και ηλεκτρικής για 7 χρόνια. Φοίτησε στη σχολή σχεδίου Πλάκα την περίοδο 2002- 2004. Είναι ιδρυτικό μέλος των μουσικών συγκροτημάτων “Mani Deum”, “Verbotene Reinheit”, “Wandervogel” και “Lady Death Mr. Lie”. Συμμετείχε σε διάφορα θεατρικά δρώμενα ανά περιόδους ως μουσικός ή σκηνοθέτης με πιο πρόσφατη την παράσταση «Χωματερή» (2011) της ομάδας Void, της οποίας αποτελεί και ιδρυτικό μέλος. Έχει ασχοληθεί εντατικά από το 2005 μέχρι σήμερα με visual art installations (εγκαταστάσεις), συμμετέχοντας σε φεστιβάλ του Ιονίου Πανεπιστήμιου και του Τμήματος Καλών Τεχνών με τις εγκαταστάσεις του. Επίσης ασχολείται με τη σκηνοθεσία και τα οπτικά εφέ με πιο πρόσφατη δουλειά του την ταινία μικρού μήκους “Τα Εναντίον Εαυτού” (2010).

(από τη "Λιτανεία" (1974) Γρηγόρη Σουρμαΐδη και Φ. Αρία. "Αγάπη") Πάνω απ τα νερά πάνω από τον κάμπο, λεύκα με πουλιά, μές στο Μάη λάμπω. Μάτια σκοτεινά μ έρεβος βοστρύχους, πόδια από νερό κι ένα γεια από ήχους Κτίζω ένα σπιτάκι στην ακρογιαλιά και μ αχτίδες μπλέκω τη μικρή του πόρτα. Φύλακες του βάζω, κλάδους και φιλιά κι ένα τριζονάκι βάζω μες στα χόρτα Θέλω το τραγούδι το ερωτικό, Καταρράκτη, Θείε, να υμνολογήσω Δέντρα και βουνά, στον εσπερινό, παίρνω αγκαλιά για να σε γνωρίσω. Κι έρχομαι κοντά σου, μυστική ζωή, από φως πλάσμενος με ψυχή και θάρρος, κύμα από αγέρα, κύμα από βροχή κι έρχεται κατόπιν κι άλλος κι άλλος κι άλλος

A waning bird Music: Michail Palaiologou Words: Ghazal Mosadeq Live performance at Wigmore Hall – London, UK Tenor: Joseph Padfield Shakuhachi: Detta Danford Percussion: Marco Atzei Harp: Murdo Macrae Violin: Yutaka Shimoda Violoncello: Natasha Zielazinski Conductor: Michail Palaiologou

Το «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας» του Πολυτεχνείου γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο τις ημέρες των γεγονότων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Η 15 Νοέμβρη θα βρει τον Ρίτσο στις πρώτες γραμμές της μεγάλης διαδήλωσης που ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο και έφτασε ως την πλατεία Κλαυθμώνος. Η διαδήλωση θα διαλυθεί από την αστυνομία με βία με τον Ποιητή να μπλοκάρεται ανάμεσα στους φράχτες που έχει στήσει η αστυνομία αλλά δεν θα χτυπηθεί. Ίσως τον αναγνώρισαν και τον σεβάστηκαν. Διαφεύγει και βρίσκει καταφύγιο στα τότε γραφεία του εκδοτικού οίκου Κέδρος σε μια στοά (Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη). Το ίδιο βράδυ κλείνει η Πατησίων από διαδηλωτές. Στις 16 Νοεμβρίου επισκέπτεται το σπίτι της Νανάς Καλιανέση όπου ακούν τον παράνομο ερασιτεχνικό σταθμό που έχει στηθεί στον ΕΜΠ των «Ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.» Με ρίγη συγκίνησης συνεχίζει την ακρόαση στο σπίτι του, έχει ξεκινήσει η επίθεση στους συγκεντρωμένους με δακρυγόνα και έπειτα με σφαίρες.. κατεβαίνουν τα τανκς.. ένα από αυτά γκρεμίζει την πύλη.. παντού νεκροί και τραυματίες.. Ο Ποιητής με δάκρυα στα μάτια φεύγει για τον Κάλαμο.. εν θερμώ έχει ήδη ξεκινήσει το «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας»..

Στίχοι: Ρήγας "Φεραίος" Βελεστινλής Μουσική: Χρήστος Λεοντής Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ "ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΤΑΓΚΟ" ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΠΙΑΝΟ¨ΔΑΥΙΔ ΝΑΧΜΙΑΣ"

Eliseo Diego, Τραγούδι για όλες όσες είσαι (μετάφραση: Γιώργος Μίχος, απαγγελία: Παναγιώτης Πάκος) Όχι μόνο το μυρωδάτο σήμερα αγαπώ των ματιών σου αλλά και το μυστικό κορίτσι που εκεί μέσα κοιτάει την απλωσιά του κόσμου με αμηχανία στρογγυλή, κι αγαπώ το παράξενο γκρίζο που μου θυμίζει σε μια γωνιά του χρόνου πως ο χειμώνας υποθάλπει.. Το πλήθος από σένα, τη φούγκα των ωρών σου, αγαπώ τις χίλιες σου εικόνες σε πτήση σαν μιαν αναγγελία από άγρια πουλιά. Όχι μόνο την Κυριακή σου τη σύντομη από χάρες αλλά επίσης και μια τραγική Παρασκευή, ποιος ξέρει, κι ένα Σάββατο από θρίαμβο και δόξα που δεν θα δω ποτέ, αλλά επαινώ. Κορίτσι κοριτσάκι και νεαρά ήδη γυναίκα, εσύ όλες, γεμίζουν την καρδιά μου, και ήσυχος σας αγαπώ.

Η Πηγή Λυκούδη ανήκει στην σπάνια κατηγορία των Ελληνίδων συνθετριών που ασχολούνται συστηματικά με τη μελοποιημένη ποίηση. Διακεκριμένη πιανίστρια και καθηγήτρια σε θέματα παιδοψυχολογίας και μαθησιακών προβλημάτων στην μουσική, παρουσιάζει στο Ίδρυμα Κακογιάννη στις 4 και 5 Νοεμβρίου την παράσταση: "Μουσική στην ποίηση με τα μάτια μιας γυναίκας" Καρακαλπάκης. Τα ποιήματα των Κωστή ΠΑΛΑΜΑ, Γεωργίου ΔΡΟΣΙΝΗ, Ζαχαρία ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Λάμπρου ΠΟΡΦΥΡΑ, ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑΣ, Κώστα ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ, Γεωργίου ΣΟΥΡΗ, Γιάννη ΡΙΤΣΟΥ, Νικηφόρου ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ, και των σύγχρονων στιχουργών Λευτέρη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Φίλιππου ΓΡΑΨΑ, Μιχάλη ΓΚΑΝΑ και Γιάννη Π. ΙΩΑΝΝΙΔΗ θα ερμηνεύσουν οι Ρίτα Αντωνοπούλου και Νίκος Καρακαλπάκης. Θα συμπράξουν οι σολίστες μουσικοί της «Ορχήστρας των στιγμών» Χρήστος Χουβαρδάς (έγχορδα), Δημήτρης Κουζής (βιολί), Νίκος Χατζόπουλος (μπάσο) και Γιάννης Νοταράς (κρουστά). Το πρόγραμμα, επίσης, θα περιλαμβάνει επιλογή τραγουδιών της από την ενότητα «Οίνος Άκρατος» η οποία αποτελείται από 11 μελοποιημένα ποιήματα ελλήνων ποιητών της περιόδου 1738 έως 1940, ένα τραγούδι από 3 μονόστροφα ποιήματα για το κρασί του Κύπριου ποιητή Κώστα Μόντη και 5 τραγούδια σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη και Φιλίππου Γράψα

Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης “Όμορφη Πόλη” 89,9 FM: “Σαν Παγωτό Σοκολάτα”, με τον Γιάννη Στεφανίδη: η Τζούτζη Μαντζουράνη, ο Γιώργος Αλισάνογλου, ο Κώστας Παπαθανασίου και ο Σωτήρης Παστάκας (έκτακτη συμμετοχή: Δέσποινα Φασουλίδου)

(μετάφραση Χάρης Βλαβιανός) Πέθαναν μυριάδες, κι ανάμεσα τους, οι καλυτεροι, για μία φαφούτα γριά σκύλα, για έναν μπαλωμένο πολιτισμό, γοητεία, χαμόγελο στο ευγενικό στόμα, γοργή ματιά που χάθηκε κάτω απ' της γης το βλέφαρο, για δύο γρόσες σπασμένα αγάλματα, για μερικές χιλιάδες στραπατσαρισμένα βιβλία *** There died a myriad, And of the best, among them, For an old bitch gone in the teeth, For a blotched civilization, Charm, smiling at the good mouth, Quick eyes gone under earth's lid, For two gross of broken statues, For a few thousand battered books

(μετάφραση Χάρης Βλαβιανός) Αυτοί πολέμησαν πάντως, και μερικοί πιστεύοντας, pro domo, παντως... Άλλοι πρόθυμοι για τα όπλα, άλλοι για περιπέτεια, άλλοι απ' τον φόβο της αδυναμίας, άλλοι απ' τον φόβο της αποδοκιμασίας, άλλοι από αγάπη για τη σφαγή, στη φαντασία, μαθαίνοντας αργότερα... άλλοι με φόβο, μαθαίνοντας την αγάπη της σφαγής` μερικοί έπεσαν, pro patria, non "dulce"non et "decor"... βούτηξαν ως τα μάτια στην κόλαση πιστεύοντας στα ψέματα των γέρων, ύστερα δυσπιστώντας επέστρεψαν στην πατρίδα, επέστρεψαν σ'ένα ψέμα, επέστρεψαν σε αμέτρητες απάτες, επέστρεψαν σε παλιά ψέματα και νέους εξευτελισμούς` τοκογλυφία πωρωμένη και πανάρχαιη και στις δημόσιες θέσεις συκοφάντες. Τόλμη όσο ποτέ άλλοτε, σπατάλη όσο ποτέ άλλοτε. Νέο αίμα κι ευγενικό αίμα, ρόδινα μάγουλα, κι ωραία σώματα` σθένος όσο ποτέ άλλοτε ειλικρίνεια όσο ποτέ άλλοτε, απογοητεύσεις ανείπωτες στο παρελθόν, υστερίες, εξομολογήσεις χαρακωμάτων, καγχασμός μέσα από νεκρές κοιλιές. *** These fought in any case, and some believing, pro domo, in any case... Some quick to arm, some for adventure, some from fear of weakness, some from fear of censure, some for love of slaughter, in imagination, learning later... some in fear learning love of slaughter; Died some, pro patria, non "dulce"non ët decor"... walked eye-deep in ell believing in old men's lies, then unbelieving came home, home to a lie, home to many deceits, home to old lies and new infamy; usury age-old and age-thick and liars in public places. Daring as never before, wastage as never before. Young blood and high blood, fair cheeks, and fine bodies; fortitude as never before frankness as never before, disillusions as never told in the old days, hysterias, trench confessions, laughter out of dead bellies.

ONE PERFECT ROSE. ΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ. (μετάφραση: Τζούτζη Μαντζουράνη) Μόνο ένα, λουλούδι μου ’στειλε από τότε που γνωριστήκαμε. Τον πιο τρυφερό πληροφοριοδότη, διάλεξε. Κατευθείαν στην καρδιά, αμόλυντο, ακόμα μύριζε την πρωινή δροσιά. Ένα “τέλειο” τριαντάφυλλο. Την γνώριζα την γλώσσα των λουλουδιών, “τα ευαίσθητά μου φύλλα, κρύβουν μέσα την καρδιά του” έλεγε. καιρό τώρα, ο έρωτας, το πήρε πια το φυλακτό του. αυτό το ένα , “τέλειο” τριαντάφυλλο. Γιατί ποτέ, κανείς δεν μου ‘στειλε εμένα, μια τέλεια λιμουζίνα, αναρωτιέμαι; Α! Όχι! Εμένα η τύχη μου είναι πάντα, μόνο να μου στέλνουν, ένα “τέλειο” τριαντάφυλλο.

Η Σαβίνα Γιαννάτου ερμηνεύει μελοποιημένα αποσπάσματα από την «Οδύσσεια» του Ομήρου σε μουσική Νεκτάριου Καραντζή. Πρόκειται για έργο που η Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Ιθάκης ανέθεσε στον συνθέτη κι εκείνος υλοποίησε, έχοντας ως στόχο ότι η μελοποίηση του σημαντικότερου ίσως έργου ελληνικής λογοτεχνίας απαιτεί μέτρο, ισορροπία, αρμονία, λιτότητα.

Τα πρότυπα ...Ποτέ να μην ξεχάσουμε - είπε - τα καλά διδάγματα εκείνα της τέχνης των Ελλήνων. Πάντοτε το ουράνιο δίπλα-δίπλα με το καθημερνό. Δίπλα στον άνθρωπο το ζώο και το πράγμα: ένα βραχιόλι στο βραχίονα της γυμνής θεάς, ένα άνθος πεσμένο στο δάπεδο... Θυμηθήτε τις ωραίες παραστάσεις στα πήλινά μας αγγεία: οι θεοί με τα πουλιά και με τα ζώα - μαζί κ' η λύρα, ένα σφυρί, ένα μήλο, το κιβώτιο, η τανάλια ! Ά, και το ποίημα εκείνο που ο θεός όταν τελειώνη τη δουλειά του βγάζει τα φυσερά του απ΄τη φωτιά, μαζεύει ένα-ένα τα εργαλεία μες στ' αργυρό σεντούκι του, μετά μ' ένα σφουγγάρι σκουπίζει το πρόσωπο, τα χέρια, το νευρώδη του λαιμό, το δασύ στήθος` έτσι καθάριος, ταχτικός, βγαίνει το βράδι στηριγμένος στους ώμους των ολόχρυσων εφήβων - έργα των χεριών του πούχουν και δύναμη και σκέψη και φωνή - βγαίνει στο δρόμο πιο μεγαλόπρεπος απ' όλους ο χωλός θεός, ο θεός εργάτης!

ΜΠΕΝΑΚΕΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ Είναι ωραία και όμως ερευνά ή, μάλλον, μολονότι ωραία και διόλου θεούσα — κάθε άλλο, (το αποκλείει το ελάχιστο που φορά μπλουζάκι, καθώς αφήνει έκθετη τη σφριγώσα μέση, σαφώς υπαινισσόμενο ότι ο αφαλός, αθέατος προς το παρόν αλλά πάντως ακάλυπτος, πιό κι απ’ τη μέση ερεθιστικός θα είναι) εντούτοις, έχει καθήσει μπροστά στην οθόνη και ερευνά. Μεταπτυχιακή φοιτήτρια προφανώς, θα σπουδάζει, υποθέτω, ιστορία, (ή μήπως κοινωνιολογία της παιδείας — στις μέρες τους τίποτα δεν αποκλείεται) περνάει την ταινία μικροφίλμ των παλαιών εφημερίδων και όλο κάτι αποσπά και καταγράφει στο γόνατο ακουμπώντας (σίγουρο γόνατο τορνευτό) το σημειωματάριό της με φίνο σκουρόχρωμο δέρμα δεμένο, σαν το δέρμα που συγκρατεί στα όρια του τέλειου σχήματός της τους όμοιους με ελάσματα μυώνες. Θαυμάζω και επικροτώ την επιμέλεια της κόρης, την εμβρίθεια του ύφους της, των βλεμμάτων της την προσήλωση στο είδωλο του κειμένου, που πότε ακινητεί και πότε φεύγει, καθώς το χέρι της — χέρι Αρτέμιδος εν ώρα κυνηγίου — κομψά και έμπειρα περιστρέφει τη μικρή λαβή δεξιά της. Σημειωτέον – και τούτο επιτείνει τον θαυμασμό μου, όχι μόνο για την εμβρίθεια κλπ., αλλά και για την ασκητική, σχεδόν, αυτοπειθαρχία της κόρης – είναι ΄Ανοιξη. Ο ήλιος έξω λάμπει χωρίς να δυναστεύει. Προπετή κελαηδήματα αναμειγνύονται με κορναρίσματα ποικίλλων οχημάτων, κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο εισβάλλει άρωμα νερατζιάς – συνεγείροντας ως και τον γέροντα ερευνητή, που τώρα δα σηκώθηκε και βγήκε, λέει, ν’ ανασάνει “ολίγον αέραν εαρινόν, αγαπητέ μου”. Είναι ΄Ανοιξη, λοιπόν, οι φλέβες των ορυκτών διαστέλλονται από τη ζείδωρη ένταση του φωτός που αεροβατεί αχνίζοντας στις φρεσκοπλυμένες μαρμαρόπλακες του παλιού Βουλευτηρίου, κι εκείνη δοσμένη στην αποδελτίωση παρωχημένων περιστατικών και λόγων κάθεται ανύποπτη με την πλάτη γυρισμένη στο παρόν (όπως κάθονταν άλλοτε τ’ απόβραδο στις γειτονιές οι γυναίκες, έξω από τα χαμηλά τους σπίτια, για να ξεδώσουν χαζεύοντας τους περαστικούς, ενώ μέσα οι μοίρες, αγέλαστες και ακαλλώπιστες, ετοίμαζαν συμφορές). Θαυμάζω και επικροτώ, μα αν κρίνω από το ύφος της, ύφος βέβαιο “οργανικής διανοουμένης” (ως επί πολύ και αδιαμαρτύρητα — αλλοίμονο — ακροασθείσης των μαθημάτων της πολυτόμου κυρίας Π., λόγου χάρη, ή, έτι χείρον, της πολυπράγμονος κυρίας Φ.) αν κρίνω, λέω, από το ύφος της, και όχι βέβαια από το φύλο ή την ομορφιά της – ξου, ξου κακόγλωσσες φεμινίστριες – συμπτώσεις που διόλου δεν εμπόδισαν την Κόρινα να υποσκελίσει τον Πίνδαρο και την Υπατία να υπηρετήσει, έως θανάτου ένδοξη και με τον ίδιο ζήλο, της Αθηνάς και της Αφροδίτης τα έργα (γι’ αυτό, λέγεται, την διαμέλισαν οπαδοί του Κυρίλλου Αλεξανδρείας, γιατί δεν άντεχαν οι φθονεροί καλόγεροι να ζουν ανέραστοι δίπλα σε τέτοια ομορφιά) φοβούμαι – πολύ φοβούμαι, ομολογώ – ότι το όλο εγχείρημα θα καταλήξει, μετά πολλών επαίνων, ασφαλώς, σε μιαν ακόμη περισπούδαστη “προοδευτική” πατάτα. *** ΑΣΤΗΡΙΚΤΟ Παράλογη μιά υποψία με πειράζει, κάθε που η "πένθιμη" πομπή του επιταφίου το σώμα περιφέρει του Κυρίου στις γειτονιές. Λαός χαριέντως λαμπαδηφορεί κιο στρατός - άγημα τιμητικό - τον ύπνο του φρουρεί ενόπλως! Τίποτα το παράξενο στο όλο σχήμα - κι όμως, κοιτώντας τους φαντάρους, η κουστωδία έρχεται στο νου μου κ' εκείνο το: κέλευσον ουν ασφαλισθήναι τον τάφον` λες και κρατεί, ακόμη ο φόβος ενδεχόμενης αναστάσεώς Του... *** ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ Ι Κέντρον Διαμορφώσεως Ορθοδόξων Συνειδήσεων ... Χθες είχαμε φεγγάρι στο κανάλι μας. Ειδοποιημένοι απο το παράνομο δίκτυο ενημερώσεως "απροσαρμόστων" πήραμε θέση στα περισκόπια και αναμέναμε... Το εντοπίσαμε περί ώρα 7, επί καμπύλης τροχιάς... Ήταν στρογγυλό και ασημένιο... Μετακινούμενο αργά χάθηκε πίσω απ' τις αντένες του "Οργανισμού Ελέγχου Συλλογικής Μνήμης"... Οι τολμηρότεροι ανασήκωσαν το κέλυφος και είδαν δίχως πρίσμα. (Ωρισμένοι συνελήφθησαν και ανακρίνονται ήδη στην "Υπηρεσίας Καταστολής Συναισθημάτων. Όσοι παρέσυραν παιδιά θα υποστούν βαρύτερες κυρώσεις...) *** ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ Στον ουρανό των υδρατμών γλόμπος φθορίου το φεγγάρι` κόκκινο άναψε φανάρι - σούζα η αγέλη των πεζών ! Οξείας κόρνας πλάγιον θραύσμα την έμπνευσή μου παραλύει - πρίσμα η ψυχή μου και αναλύει των κάθετων νερών το φάσμα... Των άστρων χύθηκε ο φωσφόρος στις άκριες υψηλών νεφών - πίσω απ' τα μάτια των αστών θαρρώ μου γνέφει ο εωσφόρος... Τούτο το πλήθος τι γυρεύει; Πνίξε το νύχτα-μαύρη λάμια!.. Μπροστά σε χνωτισμένα τζάμια απόψε η θλίψη μου αλητεύει *** ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΟΥ... Τα δόντια σου - άσπρα και γυμνά σα γεναριάτικη σελήνη άσπρα και λαμπρά καθώς μιλάς καθώς γελάς κι αποκαλύπτονται - μιά αίσθηση μου προκαλούν παρωχημένη, ένα ρίγος μνήμη καθιζημένη ανακαλούν ηδονής αφάτου... Σα νάζησα ποτέ στο ξέφωτο δρυμού αδιεξόδου έρωτες επικούς σπαραγμούς μεγάλους ! Η λευκή τους διάταξη τέλεια αρχιτεκτονιμένη η στίλβουσα σειρά τους υποψία γεννούν υπάρξεως μου άλλης και την επιθυμία ζώο μου υγιές στη δικαιοδοσία της οδοντοστοιχίας σου νάμουν άωρη οπώρα !.. *** σα σκύλος πίσω απο τις αλήθειες σου κι' οι φωνές τους πέτρες *** ΚΑΡΤΕΣΙΑΝΟ Αν κατεβώ στον εαυτό μου θα χαθώ αν ανεβώ στον εαυτό μου θα πέσω γι' αυτό στριμώχνομαι όπως-όπως σ' Ι αυτό που λεν σ υ ν ε ί δ η ση κ' έτσι - σκεπτόμενος - υπάρχω.

Οι πρώτες συναντήσεις Tων συναντήσεων μας την κάθε στιγμή, γιορτάζαμε σαν ευλογία, μόνοι εμείς στον κόσμο ολάκερο. Κι’ από φτερό πουλιού πιο τολμηρή κι ανάλαφρη ήσουν, σα παραζάλη στη σκάλα, πηδούσες τα σκαλιά και μέσα απ’ την υγρή την πασχαλιά πήγαινες στη δική σου επικράτεια Απ’ του καθρέφτη την άλλη την πλευρά. Σαν έπεφτε όμως η νυχτιά με της ευμένειας το δώρο οι πύλες άνοιγαν του θυσιαστηρίου, μεσ’ στο σκοτάδι έλαμπες, αργά γέρνοντας η γδύμνια, κι, αποκοιμιόσουν: «Ας είσαι ευλογημένη!» - έλεγα ξέροντας πως η ευλογία μου είναι παράτολμη: κοιμόσουν, και για ν’ αγγίξει τα βλέφαρα της βαθυγάλανης οικουμένης σέρνονταν από το τραπέζι η πασχαλιά, και τα βλέφαρα που γαλανάδα άγγιξε κοιμούνταν ήρεμα, το χέρι ήταν ζεστό. Κρυστάλλινος ο σφυγμός των ποταμών, Νεφελώδη τα βουνά, ανήσυχες οι θάλασσες, Μα συ κρατούσες τη γήινη σφαίρα στην παλάμη σου κρυστάλλινη, και κοιμόσουν στο θρόνο, και – Ω δίκαιε Θεέ! – ήσουν δική μου. Ξύπνησες και ξανάγραψες το καθημερινό ανθρώπινο λεξικό, κι η φωνή στο λαρύγγι μισοσβησμένη γέμισε, και έδωσες στη λέξη μια νέα έννοια που σήμαινε: Τσάρος. Κι όλα στο κόσμο μεταμορφώθηκαν, ακόμη και τα απλά πράγματα – η λεκάνη, - όταν στεκόταν ανάμεσα μας, σα φρουρός, το γάργαρο μα και σκληρό νερό. Μας παρέσυρε άγνωστο που. Μπροστά μας περνούσαν, σαν οφθαλμαπάτες. πόλεις χτισμένες από θαύμα θαρρείς, η μέντα απλώθηκε κάτω απ’ τα πόδια μας και πουλιά ανταμώναμε στο δρόμο μας, και από το ποτάμι ψάρια πετάγονταν Κι ο ουρανός άνοιξε μπροστά στα μάτια μας … όταν η μοίρα τα ίχνη μας ακολούθησε σα τρελός με το ξυράφι στο χέρι. 1962 Το ποίημα αυτό χρησιμοποίησε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, γιος του ποιητή, στη ταινία του «Ο καθρέφτης», 1975 Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης © Первые свиданья Свиданий наших каждое мгновенье Мы праздновали, как богоявленье, Одни на целом свете. Ты была Смелей и легче птичьего крыла, По лестнице, как головокруженье, Через ступень сбегала и вела Сквозь влажную сирень в свои владенья С той стороны зеркального стекла. Когда настала ночь, была мне милость Дарована, алтарные врата Отворены, и в темноте светилась И медленно клонилась нагота, И, просыпаясь: "Будь благословенна!" — Я говорил и знал, что дерзновенно Мое благословенье: ты спала, И тронуть веки синевой вселенной К тебе сирень тянулась со стола, И синевою тронутые веки Спокойны были, и рука тепла. А в хрустале пульсировали реки, Дымились горы, брезжили моря, И ты держала сферу на ладони Хрустальную, и ты спала на троне, И — Боже правый! — ты была моя. Ты пробудилась и преобразила Вседневный человеческий словарь, И речь по горло полнозвучной силой Наполнилась, и слово ты раскрыло Свой новый смысл и означало: царь. На свете все преобразилось, даже Простые вещи — таз кувшин, - когда Стояла между нами, как на страже, Слоистая и твердая вода. Нас повело неведомо куда. Пред нами расступались, как миражи, Построенные чудом города, Сама ложилась мята нам под ноги, И птицам с нами было по дороге, И рыбы подымались по реке, И небо развернулось пред глазами... Когда судьба по следу шла за нами, Как сумасшедший с бритвою в руке. 1962

Βάκης Λοϊζίδης, ‘Ο Άγγελος και ο Γλύπτης’, Μανδραγόρας, 2011 (ο ποιητής διαβάζει ολόκληρη τη σύνθεσή του, αποκλειστικά για το ΠΟΙΕΙΝ: ΣΕΙΡΆ ΠΟΙΗΤΈς ΔΙΑΒΆΖΟΥΝ ΤΟ ΈΡΓΟ ΤΟΥς) (απόσπασμα) α Ο άγγελος τελείωνε εκεί που θα ’πρεπε να ξεκινά το πρόσωπο του Το φωτοστέφανο ήταν πεσμένο μπροστά στα πόδια του Έδινε την εντύπωση πως ζύγιζε κάτι με τα χέρια Φτερά δεν είδα Για την ακρίβεια ο γλύπτης του έδωσε ένα παιχνίδι να κρατά Ενθουσιάστηκε Βημάτισε σαν κούρος Ήταν φαίνεται γι’ αυτόν κουραστικό να γειτονεύει με τα θεία

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη, την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη, την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε! Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει, στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της. Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα, να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα. Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει. «Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα, στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω, αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε. - Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης. Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια, κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει; - Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους, αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια, αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω». Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα, κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι κι έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν, βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο. Σ' όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ' όλα μοιρολογιόταν, στου Κωσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της. «Ανάθεμά σε, Κωσταντή, και μυριανάθεμά σε, οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα! το τάξιμο που μου 'ταξες, πότε θα μου το κάμεις; Τον ουρανό 'βαλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους, αν τύχει πίκρα γή χαρά, να πας να μου τη φέρεις». Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα, η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε. Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ' άστρο χαλινάρι, και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει. Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του. Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν όξου στο φεγγαράκι. Από μακριά τη χαιρετά κι από κοντά της λέγει: «Άιντε, αδερφή, να φύγομε, στη μάνα μας να πάμε. - Αλίμονο, αδερφάκι μου, και τι είναι τούτη η ώρα; Αν ίσως κι είναι για χαρά, να στολιστώ και να 'ρθω, κι αν είναι πίκρα, πες μου το, να βάλω μαύρα να 'ρθω. - Έλα, Αρετή, στο σπίτι μας, κι ας είσαι όπως και αν είσαι». - Κοντολυγίζει τ' άλογο και πίσω την καθίζει. Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν, δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια, μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία: «Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος! - Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια; - Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε». Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε: «Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο, να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους! - Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια; πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους. - Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν. - Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις. - Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Αί-Γιάννη, κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι». Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τούς λένε: «Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο, τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος!» Τ' άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της. «Άκουσες, Κωσταντάκη μου, τι λένε τα πουλάκια; - Άφησ', Αρέτω, τα πουλιά κι ό,τι κι α θέλ' ας λέγουν. - Πες μου, πού είναι τα κάλλη σου, και πού είν' η λεβεντιά σου, και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ' όμορφο μουστάκι; - Έχω καιρό π' αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου». Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά πρoφτάνoυν. Βαριά χτυπά τ' αλόγου του κι απ' εμπροστά της χάθη. Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοΐζει. Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της. Βλέπει τους κήπους της γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καρυοφύλλι μαύρο, βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα. Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα, και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα. Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν. «Αν είσαι φίλος διάβαινε, κι αν είσαι εχτρός μου φύγε, κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω, κι η δόλια η Αρετούλα μου λείπει μακριά στα ξένα. - Σήκω, μανούλα μου, άνοιξε, σήκω, γλυκιά μου μάνα. - Ποιος είν' αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα; - Άνοιξε, μάνα μου, άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου». Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δύο.

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες: "Αλοίμονο στούς κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας, ολημερίς να χτίζουμε το βράδυ να γκρεμιέται." Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στό ποτάμι, δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χηλιδόνι, παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρωπινή λαλίτσα: "Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει, και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη, παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα, που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα." Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει. Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί τ' αηδόνι: Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα, αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι. Και το πουλι παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε: "Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα, γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι." Να τηνε κι εξαναφανεν από την άσπρην στράτα. Την είδ' ο πρωτομάστορας, ραγίζεται η καρδιά του. Από μακριά τους χαιρετά κι από κοντά τους λέει: "Γειά σας, χαρά σας, μάστοροι και σεις οι μαθητάδες, μα τι έχει ο πρωτομάστορας και είναι βαργιομισμένος; "Το δαχτυλίδι το 'πεσε στην πρώτη την καμάρα, και ποιός να μπει, και ποιός να βγει, το δαχτυλίδι νά 'βρει;" "Μάστορα, μην πικραίνεσαι κι εγώ να πά σ' το φέρω, εγώ να μπω, κι εγώ να βγω, το δαχτυλίδι νά 'βρω." Μηδέ καλά εκατέβηκε, μηδέ στη μέση επήγε, "Τράβα, καλέ μ' τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα τι όλον τον κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα." Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη, παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο. "Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας! Τρεις αδελφάδες ήμαστε, κι οι τρεις κακογραμμένες, η μια 'χτισε το Δούναβη, κι η άλλη τον Αφράτη κι εγώ η πλιό στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι. Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι, κι ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες." "Κόρη, το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε, πο 'χεις μονάκριβο αδελφό, μη λάχει και περάσει." Κι αυτή το λόγον άλλαζε κι άλλη κατάρα δίνει: "Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες, τί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει.

Καλογριά έχ’ ο καλογριά έχ’ όμορφον υγιόν όμορφο παλικάρι τον 'εζηλεύ' η γειτονιά τον εζηλεύ' η χώρα. Τον εζηλεύ' κι' μάνα του άντρα για να τον επάρει δεν έχει πως να του το πει πως να τ'ομολοήσει έλα παιδί μ’ να παίξουμε της νύχτας τα παιχνίδια

Μες στ' άη Γιωργιού τους πλάτανους γένονταν πανηγύρι, το πανηγύρι ήταν πολύ κι ο τόπος ήταν λίγος, δώδεκα δίπλες ο χορός, κι εξηνταδυό τραπέζια, και χίλια ψένονται σφαχτά σ' όλο το πανηγύρι. Κι οι γέροντες παρακαλούν, τάζουν στον άη Γιώργη, ο Τσαμαδός να μην ερθεί - χαλάει το πανηγύρι. Ακόμα ο λόγος έστεκε κι ο Τσαμαδός εφάνη, που ροβολάει οχ το βουνό κατά το πανηγύρι. Πατεί και σειέται το βουνό, κράζει κι αχάν οι λόγγοι, κι εκράταγε στον ώμο του δέντρο ξεριζωμένο, κι απάνου στα κλωνάρια του θεριά είχε κρεμασμένα. -- Ώρα καλή σας, γέροντες, -- Καλό στο παληκάρι. - Ποιός έχει αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια, για να'βγει να παλέψουμε στο μαρμαρένιο αλώνι; Κανείς δεν αποκρίθηκεν απ' τους πανηγυριώτες, της χήρας γιός εφώναξε, της χήρας ο αντρειωμένος. -- Εγώ 'χω αστήθι μάρμαρο και χέρια σιδερένια, για να'βγω να παλέψουμε στο μαρμαρένιο αλώνι. Βγαίνουν κι οι δυό με τα σπαθιά και πάνε να παλέψουν. Εκεί που επάτειε ο Τσαμαδός εβούλιαζε τ' αλώνι. κι εκεί που επάτειε το παιδί εβούλιαζε κι εβύθα. Εκεί που βάρειε ο Τσαμαδός το γαίμα πάει ποτάμι, κι εκεί που χτύπαε το παιδί, τα κόκκαλα τσακίζει. --Κοντοκαρτέρει, βρε παιδί, κάτι να σε ρωτήσω ποιά σκύλα μάνα σ' έκαμε, κι ο κύρης σου ποιός ήταν; -- Η μάνα μου όταν χήρεψε δε μ' είχε γεννημένον, κι όμοιασα του πατέρα μου και θα τον απεράσω. Απο το χέρι τον αρπά στης μάνας του να πάνε. Απο μακριά τούσε θωρεί κι ετοίμασε τραπέζι. Κι εκεί που τρώγαν κι έπιναν η χήρα τους κερνούσε, κρασί κερνάει τον Τσαμαδό, φαρμάκι το παιδί της.

Τ’ αντρειωμένου τάρματα δεν πρέπει να πουλιώνται, μον’ πρέπει τους στην εκκλησιά, και κει να λειτουργιώνται Πρέπει να κρέμουντ' αψιλά σ'αραχνιασμένο πύργο, να τρώει 'σκουριά το σίδερο κι' γης τον αντρειωμένο

Όχι τους καθρέφτες, τις φωτογραφίες να κυττάζετε που δεν εξελίσσονται, που δεν ενδιαφέρονται τι θα επακολουθήση. *** Με το παραμικρό άνοιγμα εισορμά η ανάμνησή σου έτσι όπως το γατάκι που καραδοκεί έξω απ' την κλειστή πόρτα. *** Μη λέτε εκείνο το "για να μας δοκιμάση ο Θεός", "για να δοκιμάση την πίστη μας ο Θεός". Θεός είναι, ξέρει, δεν χρειάζεται να δοκιμάση. Κι' ούτε θάπαιζε ποτέ με τον πόνο μας για να λύση τις απορίες Του. Μην Του προσδίδετε τ'ανθρώπινα, μην Του προσδιδετε τα καθ' ημάς. *** Τις νύχτες όταν οι μικρές ασήμαντες έγνοιες φορέσουν τα ξυλοπόδαρά τους και βηματίσουν πελώριες απάνω μας... *** Οχι, δεν ειν' άχρηστα τ' άχρηστα όνειρα, οχι δεν ειν' περιττά τα περιττά όνειρα. *** Δηλαδή τί? Πάμε να θέσουμε το Θεό προ τετελεσμένου γεγονότος? *** Ξέρουμε πως η ζωή κλείνει πίσω μας το μάτι, μη νομίζη πως δεν ξέρουμε. Και ξέρουμε πως έχει και δίκιο, μη νομίζη πως δεν ξέρουμε. *** Αν θες νάρθουν γρήγορα οι μέρες που περιμένεις μην τις αφήσης ν' αντιληφθούν ότι τις περιμένεις, κύτταζε αλλού *** Αν είπαν την κουβέντα τους τα μάτια ειν' εν τάξει. *** Αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο εκτός των τειχών σας, αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο για τους περαστικούς. *** Πρέπει ν'αχω φύγει. Νιώθω τη σιωπή που επακολουθεί, νοιώθω τ'αδειο που επακολουθεί όταν ήταν κάποιος στο δωμάτιο και βγήκε *** -Είναι ολότελα μάταιοι αυτοί οι αγώνες. -Το ξέρω. Γι' αυτό αναμείχθηκα, γι' αυτό ακριβώς αναμείχθηκα.

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό, που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν. Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί, οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι, όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη. Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά. Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι. Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά, Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει. Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα. Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα. Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα. Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Ο Άκανθος διαβάζει το ποίημά του "Λάθος Κίνηση" Και τώρα πού θα οδηγήσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας ; Πού θα φορτώσουμε πάλι τις διακοπές μας προς νότον ή δυτικά ; Ή στις παιγνιώδεις μνήμες ; Στο λεξικό σε βρήκα σαν Μυρτώ στο Γάμα, πού χάθηκες όλη τη νύχτα και μ΄άφησες μόνο με το αισχρό υποχθόνιο χιούμορ μου να χαρτογραφώ τις οδύνες; Δεν άλλαξες καθόλου από τότε που σε επινόησα, μόνο εγώ αλλάζω που και που, σελίδα. Τι ειρωνεία να αρχίζεις ένα βιβλίο από το τέλος όταν όλα σε σπρώχνουν στην αρχή! Έρωτας ή πανικός ; Και όπως πάντα η δυσκολία να ξεφορτωθείς αυτό που έκανες στα σκουπίδια του εσωτερικού τοπίου.

Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι κάποτε μου 'δινες, μόνο τη χαρά μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια τ' αστέρια σβήνουνε όταν με θωρεί σβήστε τα φώτα σβήστε το φεγγάρι σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις Ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη από το φιλμ "Στέλλα"

ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ Αν γύριζες απόψε κοντά μου στον δρόμο με τους κυανούς ίσκιους λες κι ήταν πάλι άνοιξη, θα σου 'λεγα πόσο μαύρος είναι ο κόσμος και πως φωτίζεται απ' τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας για ελευθερία για μας τους φτωχούληδες των ουρανών, θα ξανάβρισκα το παιδικό μου κλάμα και δυο χαμογελαστά μάτια , μαύρα μαύρα σαν γλαρόνια. Θα μου αρκούσε να ήσουν ζωντανός, θα 'ταν όνειρο ένας ζωντανός άντρας με τη δική σου καρδιά. Τώρα σαν σκιά πάνω στη γη η θύμηση της φωνής σου που έλεγε σε μας τα παιδιά:"Πόσο όμορφη είναι η νύχτα και που αγαπιόμαστε με τον αέρα να τρυπώνει στον ύπνο μας". Εσύ έβλεπες τον κόσμο να ξεπροβάλει νύχτα με πανσέληνο τους ανθρώπους να παν να συναντήσουν την αυγή.

Η μικρή ιστορία ενός θρυλικού μοτίβο που ακούει στο γνωστό όνομα και έχει παιχθεί έχει διασκευασθεί έχει ακουστεί , όσο κανένα άλλο μουσικό μοτίβο σε όλη την μουσική δραστηριότητα , όλων των εποχών .

Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας Εσωτερικές Ειδήσεις Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το Νότο να ξέρω από πού φυσάει ούτε τη Δύση σαν θεία να με νουθετήσει τα 'χω χαμένα και στροβιλίζομαι σαν σβούρα μες το κενό και τη θολούρα σ' αυτό τον τόπο Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα τον τρόπο να πω το ναι να προχωρήσω γιατί το όχι έχει μακρύτερη απόχη και παραπαίω ανάμεσα σ' αυτά τα δύο με ένα ίσως επενδύω Σ' αυτό τον τόπο πιάνεις πιο εύκολα το λόττο από τη σκέψη του πλησίον γιατί ο άλλος έγινε πρόσφατα μεγάλος και δεν ακούει παρά μονάχα ό,τι θέλει μ' όλα τα δάχτυλα στο μέλι σ' αυτό τον τόπο Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το στόχο να πιάσω κέντρο επιτέλους γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο μετακινείται αλλάζει θέση κάθε λίγο και προσπαθώ να τ' αποφύγω Σ' αυτό τον τόπο που όλα γίνονται με κόπο και πάντα κάποιος άλλος φταίει έχω προσέξει όσοι ξυπνάν από τις έξι δεν έχουν λόγο μόνο αυτιά να μας ακούνε και χέρια να χειροκροτούνε σ' αυτό τον τόπο μα κάποτε θα βαρεθούνε και θα μας γράψουν στα παλιά τους εκτός κι αν έχουν λερωμένη με κάποιο τρόπο τη φωλιά τους με κάποιο τρόπο σ' αυτό τον τόπο.

o Άκανθοw Ak διαβάζει τo διήγημα από το βιβλίο της Τζούτζης Μαντζουράνη "Τα ζεστά σεντόνια-η απάντηση του Εραστή"

Εν Ονόματι Κυρίου, νύχτες μαρτυρίου και δαίμονες. Σου ζήτησα φωτιά, μα εσύ να κάψεις τα φριχτά της μνήμης μου, επέμενες. Τι ειν' ο άνθρωπος, τι το μυαλό του; Σκιά και σύννεφο, σιωπή και Αίμα. Ποιος ξέφυγε ποτέ απ ' τον εαυτό του; Για να μας δείξει την οδό και το νερό το σιωπηλό που πνίγει το είδωλό του. Εν Ονόματι Κυρίου χαρτί εισιτηρίου, για την Ανάσταση Μου ζήτησες αργά να κατεβάσω τα ρολά, στης τρέλας την παράσταση. Τι ειν'ο άνθρωπος, τι η καρδιά του; Σκιά και σύννεφο σιωπή και Αίμα. Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; Για να μας δείξει την οδό και το νερό το σιωπηλό, που πνίγει το είδωλό του. Τι ειν 'ο άνθρωπος, τι το μυαλό του; Σκιά και σύννεφο, σιωπή και Αίμα Ποιος ξέφυγε ποτέ απ' τον εαυτό του; Για να μας δείξει την οδό και το νερό το σιωπηλό, που πνίγει το είδωλό του. Τι ειν 'ο άνθρωπος, τι η καρδιά του; Στον βίο του Ασώτου θα το βρεις. Ποιος βγήκε κάποτε απ' τα όνειρά του χωρίς τα χώματα κάποιας πληγής;

Στρώσου και κάνε μας ένα στιχάκι ωραίο απ΄τα δικά σου” μου φώναξαν. Μου γυρίσανε απείραχτο, μ’ ένα κλείσιμο ματιού, τα λεφτά την αλυσσίδα, το πορτοφόλι και το ρολόϊ κι εγώ που πάντα κρατάω μια συμφωνία όταν είναι μεταξύ κυρίων έπρεπε να τους γράψω αυτό το τραγούδι. Σήμερα είδα στη φυλλάδα τη φάτσα του πιο ψηλού δεν τον είχα ξαναδεί από κείνη τη μέρα ξέφευγε από μια μπούκα στο σαλέ ενός εκατομμυριούχου και στην πόρτα τον περίμενε η αστυνομία. Πολλή, πολλή Αστυνομία…

ζ΄ Στην άγνοια ξεκουράζεται ο ουρανός Στην κουπαστή του ύπνου ο άνθρωπος Τυχερός αιχμάλωτος μιας φλόγας που αθωώνεται γράφοντας τ’ αρχικά της στο        σκοτάδι Απλωμένο σ’ άλλον κόσμο των κλειστών βλεφάρων προνομιούχο        Πιο κοντά στην κλειδαριά Μεγάλου μυστικού που ανύποπτο σαλεύει προς τη λύτρωση Εφαρμόζει ο πόθος τις εικόνες του, ζωή που υπάρχει σ’ άλλη ζωή        Αίμα που τρέχει από τα μάτια μου, στις πράξεις των ηρώων του (άστρο εχέμυθο)        Και τρέμει ο μόχθος των χεριών μου, υψώνεται ώς τα χρώματα του θυρεού της λήθης        Βλέπω το γέλιο που έγραψε τη μοίρα του Βλέπω το χέρι που έδωσε το ρίγος του Και τυλίγομαι σύννεφα που εύκολα ξεδιαλύνει μια φτυαριά ουρανού        καθάριου. Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος μου, έτοιμος είμαι στο προσκάλεσμά σου        Είμαστε δυο, και παρακάτω η ακροθαλασσιά πάλι με τις πιο γνώριμες κραξιές των γλάρων        Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το σκοτάδι με χρωστάει στο φως        Η γη στη θάλασσα, ή φουρτούνα στη γαλήνη Κρεμασμένος απ’ τα κρόσσια μιας αυγής που εξάγνισε τα νύχτια παρελθόντα        Γεύομαι τους καινούριους ήχους, άθλους της δροσιάς που επίστεψαν στα δέντρα        Μια χλωρή παρουσία προχωράει στις ρίζες της κι αποκτάει τη μέρα        Σαν καρδιά που μπαίνει πια στη θέση της Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της ηδονή ανεξάντλητη        Μέρα ξανθή, του ήλιου ανταμοιβή και του Έρωτα

Με δυο λόγια το θέμα μας είναι: Υπάρχει στον καιρό μας μια υπερβολική και αυθαίρετη χρήση της έννοιας παράδοση. Δημιουργούμε παραστάσεις και αποτυπώνουμε τις έγχρωμες φωτογραφίες στη μνήμη των προγόνων μας. Μπερδεύουμε τους Ήρωες και το περιεχόμενό τους και τους κάνουμε να ζουν δισδιάστατα όπως στον Καραγκιόζη ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Βεζύρη. Και οι δυο μεγαλόπρεποι και συμπαθείς. Μας εκστασιάζει ο τσάμικος μέσα σε ντισκοτέκ. Είμαστε σε θέση λοιπόν να βρούμε την αληθινή ροή μαας μες στους καιρούς που έρχονται, για να δεχθούμε κάποτε μια οδυνηρή πραγματικότητα σαν την μόνη αλήθεια; Ποιά είναι τα ηθικά στοιχεία μέσα απ’ την παράδοση για να τα συλλέξουμε και πως θα επιτευχθεί η απόρριψη του γραφικού;

Βασιλιάς Ήταν ένας βασιλιάς, βασιλιάς παραμυθάς, που μιλούσε διαρκώς να κοιμάται ο λαός. Σε μια χώρα σα χωριό, μια φορά κι έναν καιρό… Δια φορά κι έναν καιρό, τον κακό του τον καιρό! Μη μιλάς κι ο βασιλιάς χορεύει αν δεν του μιλάς. Η σιωπή είναι χρυσός όταν σωπαίνει ο λαός. Κι ήρθε κάποια μέρα που κάποιος που ήταν αλεπού έκλεισε κρυφά κρυφά και τα δυο του αυτιά. Ξύπνιος έμεινε και, να, είδε ποιος καλοπερνά. Έμαθε γιατί και πώς η σιωπή είναι χρυσός. Μη μιλάς κι ο βασιλιάς χορεύει αν δεν του μιλάς. Η σιωπή είναι χρυσός όταν σωπαίνει ο λαός.

Μετάφραση: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης © Αντρέι Μπέλι Η φωνή του παρελθόντος 1 Αιώνες κοιμόμουν … Περίμενα όμως, Εσένα Βορρά, μνηστή μου! Για να σε σώσω, βρήκα από Τις υπόγειες αίθουσες, για να σε σώσω! Είμαστε ιππότες χωρών μακρινών. Είμαι το κέρας που σαλπίζει στο σκοτάδι. Μέσα στην υγρή, την βροχερή ομίχλη – Προς το Βορρά τραβάμε. Στων αλόγων τα στήθη τα κυρτά Μια μαραμένη βάτος κρέμεται… Σα νεροποντή είναι το ρεύμα των ημερών Σα θύελλα τα λόγια των χειλιών! Το επτάχρωμο αδιάβροχο των αστεριών Πετάει προς την ομίχλη από τον ώμο, Βαρύς του φάντη ο σταυρός – Η λαβή του σπαθιού μου. Χέρι ατσάλινο τον έφερε Ως εδώ την ερημιά. Την κόψη του ξίφους ακόνιζαν – Όχι ο άνεμος – μα οι χρόνοι, οι αιώνες! 2 Ερχόμαστε απ’ την Ανατολή Μεσ’ την ομίχλη να σε συναντήσουμε: Πιστεύω, - θα λάμψεις μέσα στο σκοτάδι Ιππότη εσύ μιας χώρας μακρινής.. Ακούω των καλπασμό των αλόγων Την αυγή που πυρπολεί τη βάτο Πετώντας από τις χλομές μέρες Θα έρθει το κάλεσμα των χειλιών του μέλλοντος. Βαρύς ο σιδερένιος ο σταυρός Βαριά η λαβή του ξίφους Λάμψε μεσ’ την ομίχλη Κερί μου! 1911. Μπογκολιούμπι.

Με το ταξί καλπάζοντας Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα σαν άμαξα δαιμονισμένη. Μαστίγωσε τους μαύρους σου άμαξα ρίξε στην Πανεπιστημίου τʼ άλογα σου με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των περιπτέρων καθώς μεθάω μέσα στη νύχτα τόσων φώτων που με καλούν από τον πύργο των πιδάκων. Βίτσισε λέω και στρίψε την Ομόνοια ο Κόμης μες στα τόσα μύχια δώματα εδώ τα εξαίσια σώματά του βασανίζει μια βουή που κάθεται στα κόκαλά μου ομίχλη . χύσου λοιπόν στην ασφαλή μας άσφαλτο κει που κοπάζουν τα ουρλιαχτά, στην κατηφόρα. Μάρνη κι εγώ βουλιάζω πιο βαθιά στο κάθισμά μου με τον καπνό μου σαν Ζορό να με τυλίγει να με προδίνει μόλις φτάνει μπρος στο τζάμι κι ο αγέρας τον αρπάζει από την μπέρτα. Θα μείνεις τέλος μόνο εσύ κιʼ εγώ αμαξά εγώ που έχω από πριν σοφά μετρήσει τις πιθανές γωνίες των καθρεπτών σου για να μη δεις ποτέ το πρόσωπό μου και μες στην άπνοια της πλατείας που χλιμιντρίζει να μη με δεις τώρα σαν κατεβαίνω που θα φυσήξω λίγο την κορφάδα των μαλλιών σου για να μου πουν χωρίς να νιώσεις Καληνύχτα.

Αθήνα… ξέρεις τι θα πει, πουλάκι μου, Αθήνα; απόπατος απέραντος εν μέσω αποπάτων, τραμπουκαριό, μαχαίρωμα, χοροί, σουπέδες, πείνα, και άσμα καθημερινόν γαϊδουρινών ασμάτων. Νοθείας και καλπουζανιάς η πρώτη επιστήμι, λημέρι κάθε κλεφτουριάς, των ψοφιμιών ψοφίμι.

To Άπειρο Ανέκαθεν μου ήταν αγαπητός αυτός ο έρημος λόφος κι αυτός ο φράχτης που από ένα μεγάλο τμήμα του μακρινού ορίζοντα τη θέα μου αποκρύβει. Καθισμένος όμως εδώ κι ατενίζοντας απέραντα διαστήματα πέρα απ’ αυτόν, απόκοσμη σιωπή και βαθύτατη ηρεμία δημιουργώ με τις σκέψεις μου, όπου ως εκ θαύματος δεν χάνομαι κι ο ίδιος. Μόλις ακούω τον άνεμο να βουίζει ανάμεσα στα φυτά, εκείνη την άφατη σιωπή με αυτό το θρόισμα συγκρίνω: κι αναπολώ την αιωνιότητα, τις περασμένες εποχές και τους ζωντανούς ρυθμούς του παρόντος, με τον εφήμερο θόρυβό τους. Έτσι, σε αυτήν την απεραντοσύνη πνίγεται η σκέψη μου: και μου είναι ευχάριστο να ναυαγώ μέσα σε αυτή τη θάλασσα. (ταξίδι στην όμορφη χώρα-ανθολογία ιταλικής ποίησης, οδός πανός, 2011)

To Άπειρο Ανέκαθεν μου ήταν αγαπητός αυτός ο έρημος λόφος κι αυτός ο φράχτης που από ένα μεγάλο τμήμα του μακρινού ορίζοντα τη θέα μου αποκρύβει. Καθισμένος όμως εδώ κι ατενίζοντας απέραντα διαστήματα πέρα απ’ αυτόν, απόκοσμη σιωπή και βαθύτατη ηρεμία δημιουργώ με τις σκέψεις μου, όπου ως εκ θαύματος δεν χάνομαι κι ο ίδιος. Μόλις ακούω τον άνεμο να βουίζει ανάμεσα στα φυτά, εκείνη την άφατη σιωπή με αυτό το θρόισμα συγκρίνω: κι αναπολώ την αιωνιότητα, τις περασμένες εποχές και τους ζωντανούς ρυθμούς του παρόντος, με τον εφήμερο θόρυβό τους. Έτσι, σε αυτήν την απεραντοσύνη πνίγεται η σκέψη μου: και μου είναι ευχάριστο να ναυαγώ μέσα σε αυτή τη θάλασσα. (ταξίδι στην όμορφη χώρα-ανθολογία ιταλικής ποίησης, οδός πανός, 2011)

Μουσική: Μιχάλης Κουμπιός

Ο Πέτρος Γκολίτσης διαβάζει 5 ανέκδοτα ποιήματα.

Σωτήρης Παστάκας, Προσευχές για φίλους/Sotirios Pastakas, Prayers for friends, (δίγλωσση έκδοση με μετάφραση στα Αγγλικά του Γιάννη Γκούμα) Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2011 εξώφυλλο: Στράτος Φουντούλης (ακούμε την παρουσίαση του Βασίλη Λαλιώτη και το Σωτήρη Παστάκα να διαβάζει)

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου. "Κανένας ξένος", σκέφτηκα "οπού χτυπά τη πόρτα, τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ' άλλο".

Η Αθανασία Δανελάτου διαβάζει τα ποιήματά της: Πόλεις του Χειμώνα και Terra incognita

Μουσική: Γιώργος Αλτής Στίχοι: Βαγγέλης Ατραΐδης Τραγούδι: Κώστας Δημουλιάκας

από τη συλλογή Jazz, Μπαρτσουλιάνος, 2010 live στο Barflou, Θεσσαλονίκη, 21/02/2011 επιμέλεια: Πέτρος Γκολίτσης

Σωτήρης Παστάκας-Γιάννης Η. Παππάς, Ταξίδι στην Όμορφη Χώρα (Ανθολογία Ιταλικής Ποίησης), Εκδόσεις Οδός Πανός, 2011

Τραγούδι: Red against black Συγκρότημα: Effigy Στίχοι, Μουσική: Κωνσταντίνος Πρωτοπαππάς