Vrijdag 6 maart 1959. Tien weken na de vreselijke Roosburgramp in Zichen-Zussen-Bolder wordt de zoektocht naar slachtoffers gestaakt. Van de 18 doden zijn er 7 geborgen. Elf andere werknemers van de champignonkwekerij liggen nog altijd begraven onder het puin. En dat blijft tot op vandaag voor hun nabestaanden enorm zwaar om dragen.

In 1958 wordt er in Riemst en omstreken geen Kerstmis gevierd: in plaats van engelengezang weerklinken de doodsklokken. Want op 23 december vallen in Zichen-Zussen-Bolder 18 slachtoffers bij de instorting van de Roosburg, waar ondergronds champignons worden geteeld. Dat de voormalige mergelgroeve niet eerder bezweek onder het gewicht van de berg, mag een wonder heten. Het was immers slechts een kwestie van tijd eer de jarenlange roofbouw in de groeve op een dag de berg zou doen barsten.

Zichen-Zussen-Bolder, Riemst. Dinsdag 23 december 1958. In de ondergrondse champignonkwekerij van de Roosburg zijn ruim 100 plukkers en compostwerkers aan de slag. Dat de berg boven de voormalige mergelgroeve aan het ‘kraken’ is, wordt niet door iedereen als onheilspellend ervaren. Want kraken, dat doet de Roosburg wel vaker. Maar wat sommigen al lang vrezen, zal vandaag werkelijkheid worden. Het is 9 uur wanneer de broze steunpilaren van de groeve bezwijken onder de immense druk van de berg. De Roosburg stort in, en 18 mensen zijn op slag dood. Elf van hen liggen nog steeds begraven onder het puin.

Op vrijdag 13 februari worden de slachtoffers van de busramp van Warsage ten grave gedragen. Op het kerkhof van ’s-Gravenvoeren heeft de gemeente een hele rij ter beschikking gesteld voor de 11 slachtoffers van het dorp.

8 februari 1948: een lijnbus crasht nabij ’s-Gravenvoeren. In de brand die daarna woedt, komen 24 mensen om het leven. Hoewel dit één van de zwartste dagen is in de geschiedenis van Voeren, raakt de ramp in de vergetelheid.

Na het Pukkelpopdrama van 2011 zijn mensen meer op hun hoede als ze naar een festival gaan. Maar, zo vertellen traumapsycholoog Erik De Soir en oud-burgemeester Hilde Claes, “men doet er alles aan om de risico’s zo klein mogelijk te houden.”

Op de eerste avond van Pukkelpop 2011 raast een uiterst krachtige storm over de weide in Kiewit. Naast vijf dodelijke slachtoffers zijn er ook tientallen zwaargewonden. Zoals David Boel (nu 41), die verlamd raakte.

Donderdag 18 augustus 2011, iets na zes uur ‘s avonds. Op dag 1 van Pukkelpop breekt de hel los op de festivalweide in Kiewit. Een gigantische storm, met rukwinden tot liefst 160 kilometer per uur, trekt een spoor van vernieling over het terrein. Vijf jongeren laten het leven, honderden bezoekers raken gewond, en tienduizenden andere festivalgangers worden gebrandmerkt door deze vreselijke gebeurtenis, die Pukkelpop voorgoed zal veranderen.

Bij de ontploffing van een berg ammoniumnitraat in het nog jonge Tessenderlo Chemie, bijna dag op dag 80 jaar geleden, vinden 189 mensen de dood. Vooral de plaatselijke vakschool is zwaar getroffen: 45 kinderen sterven onder het puin.

Woensdag 29 april 1942. Ons land is in oorlog, en wordt gecontroleerd door de Duitse bezetter. In Tessenderlo zitten de meeste kinderen op school, vlakbij de nog jonge chemische fabriek, wanneer om iets voor half twaalf ’s middags een enorme explosie weerklinkt die het hele dorpscentrum in puin legt. De knal is zo hevig dat hij zelfs in Antwerpen-stad voelbaar is. 189 mensen laten het leven, 1.000 anderen raken gewond. Ooggetuigen van toen blikken terug op die vergeten ramp.

Terwijl de ouders van de overleden en gewonde kinderen in Zwitserland een antwoord hopen te vinden op de vraag hoe de busramp van Sierre is kunnen gebeuren, valt in Lommel-Kolonie en bij uitbreiding in heel België het leven stil. Om slechts zeer moeizaam weer op gang te komen, na een indrukwekkend afscheid in De Soeverein. Maar de trauma’s die hun oorsprong kennen in de dagen na de busramp, blijven tien jaar na dato nog altijd bestaan.

België is in rouw nadat op dinsdagavond 13 maart 2012 28 kinderen en leraars van twee scholen uit Lommel en Heverlee om het leven komen bij een buscrash in de Zwitserse Sierretunnel. Basisschool ’t Stekske in Lommel-Kolonie draagt de zwaarste tol: 15 kinderen en 2 begeleiders sterven tijdens de klap, heel wat anderen zijn zwaargewond. Terwijl de ware omvang van de ramp stilaan doorsijpelt in de hechte gemeenschap van Lommel-Kolonie, rijzen er grote vragen bij hoe dit vreemde ongeval is kunnen gebeuren.

Op dinsdag 13 maart 2012, om 12 minuten over negen ’s avonds, crasht een touringbus vol schoolkinderen uit Lommel en Heverlee op weg naar huis na een skivakantie. De chauffeur was in de Zwitserse Sierretunnel om onverklaarbare redenen afgeweken van zijn rijstrook, waarna de bus met volle snelheid tegen een haakse muur knalde. De klap eist het leven van 28 passagiers, van wie liefst 22 kinderen. 15 van hen, en twee begeleiders, komen uit basisschool ’t Stekske in Lommel.

Het Heusdense Heilig-Hartcollege is in shock nadat op 23 januari 1974 23 jongens de dood vinden in een verzengende brand. Al snel doen er geruchten de ronde over hoe die brand is kunnen ontstaan, én klinkt er kritiek omdat de slaapzalen niet in orde waren met de brandveiligheid. Slachtofferhulp voor de nabestaanden en de jongens die de ramp overleefden, is onbestaande. Erger nog: terwijl de brand wordt doodgezwegen, gaat het schoolleven gewoon weer verder. Alsof er niets is gebeurd.

Woensdag 23 januari 1974: omstreeks half elf ’s avonds breekt er brand uit in een slaapzaal van het Heilig-Hartcollege in Berkenbos, Heusden-Zolder. Daar liggen op dat moment 63 jongens tussen de 12 en 15 jaar te slapen. Liefst 23 van hen zullen het daglicht nooit meer zien: de verzengende hitte en de verstikkende rook worden hen fataal. Het is een drama dat de overlevenden van toen bijna 50 jaar later nog steeds niet hebben verwerkt.

De nacht van 8 op 9 maart 1984: in de mijn van Eisden is een reddingsoperatie aan de gang na een vernietigende explosie in de ondergrond. Terwijl het reddersteam zeven lichamen bergt, is er middenin al die miserie ook goed nieuws.

Op donderdag 8 maart 1984 breekt de hel los in de mijn van Eisden-Maasmechelen. Een grauwvuurexplosie eist een vreselijke tol: zeven kompels laten het leven in de ondergrond, op 700 meter diepte. Dit is het verhaal van een drama dat de geschiedenis zou ingaan als de laatste ramp in de Limburgse steenkoolmijnen.

Onze provincie blijft niet gespaard van rampspoed, zo zal u merken in deze reeks. Telkens opnieuw nemen we u mee naar de plaats van het onheil, en reconstrueren we minuut na minuut, samen met zij die erbij waren, het hele gebeuren.