De omvang van de Brabantse criminele netwerken is jarenlang onderschat, daarover gaat zijn nieuwste boek. Verder spreken we over de aanpak van de drugsproblematiek, over moedeloosheid en zijn streven om altijd naar de menselijke kant van criminelen te kijken. 

Hij dacht iets te maken wat maar weinig mensen zou aanspreken, maar het hardop uitspreken van een kinderwens - zeker als je homoseksueel bent en single - daar heeft blijkbaar iedereen een mening over. Verder spreken we over Thomas de Trein en - vooruit - over de liefde.

Het Carl Sagan-effect. Tropicana. Kurt Vonnegut. Rampjaar 2002. Complexe getallen. Ontologie. Into the wild. Om de samenhang tussen deze thema's te begrijpen, moet je toch echt luisteren.

Wanneer heeft iemand recht op een tweede kans? En een derde? En een vierde? Dat bespreek ik met deze mediarecht-advocaat. Verder: wat te doen wanneer je in een mediastorm belandt? Met volop praktijkvoorbeelden: The Voice, Glennis Grace, Khalid Kasem en Matthijs van Nieuwkerk.

We spreken over zijn jeugd, zijn liefde voor Brabant, over liedjes die raken en over inspiratie, oftewel 'zonder erg'. De verwondering, dat hij nog steeds zo benieuwd is naar wat er nog komen gaat: 'De lucht zit nog vol dagen'.

Ooit was hij glazenwasser. En dat vindt hij nog steeds een prachtig beroep. Inmiddels is hij voorzitter van MKB Nederland. We spreken over wat volgens hem een goede samenleving is,  de kunst van het lobbyen, het tegengaan van de verhuftering en het herstellen van het vertrouwen van de overheid in de burgers en dus ook in de ondernemers.

Eigenlijk is hij een finfluencer, want hij kan heel goed uitleggen hoe je niet met geld om moet gaan. En hoe je jezelf weer oppakt nadat je in een ravijn bent gestort. We spreken over het tellen van je zegeningen, we worstelen met de wankelplaat. En hij reageert op de initiatiefnota van CDA en SGP om online gokken helemaal te verbieden.

We spreken over Arnold Karskens, Bert Huisjes, Matthijs van Nieuwkerk. Over de positie van journalisten, hoe deze beroepsgroep steeds meer onder vuur is komen te liggen en hoe het vertrouwen hersteld kan worden. Over iemand verliezen terwijl diegene er nog is en we eindigen met de wonderschone Nick Cave.

Disclaimer: na het beluisteren van dit gesprek ga je nooit meer op dezelfde manier naar de Smurfen en The Lion King kijken. Verder spreken we over de zogenaamde autofilms, sequels, Star Wars. En: hoe om te gaan met dingen die nu niet meer kunnen in films en series uit het verleden? Wegpoetsen of vooral intact laten?

Vriendschap. Daarover gaat het in zijn nieuwste roman 'Dius'. Wat de essentie is van vriendschap, hoe een dynamiek tussen twee vrienden kan veranderen, hoe diep de pijn kan zijn na het beëindigen van zo'n vriendschap. Verder spreken we over de geuren uit zijn jeugd, de maakbaarheid van je eigen geluk en over hoe je als schrijver een boek moet laten rijpen in je eigen gemoed: 'Het niet schrijven is even belangrijk als het wel schrijven.'

De juiste balans vinden, daar is hij jarenlang mee bezig geweest. Inmiddels weet hij: beweging komt voort uit disbalans. Dus kun je het beter omarmen. We spreken over Nick twee punt nul, over het creëren van ruimte in je hoofd en over vermaak als vehikel of als einddoel.

Kruimeltje. En De Kameleon. Die twee boeken gaven haar als kind houvast in jaren vol onzekerheid. We spreken over haar eigen jeugd, hoe ze diep van binnen altijd twaalf is gebleven en we besluiten de term 'kinderliteratuur' maar gewoon af te schaffen tijdens deze kinderboekenweek.

Volkskrant Magazine bestaat 25 jaar. Dus praat ik met de huidige hoofdredacteur over het ambacht van interviewen, de diversiteit van de redactie, de waarde van een goede column en de schoonheid van het leren van elkaars hobbels en tegenslagen. 

De zoektocht naar haar geluid als musicus is vervlochten met haar zoektocht naar wie ze is als Nederlands-Koreaanse. Het liefst in haar eigen tempo, op eigen initiatief. Maar het leven bepaalt soms haar eigen ritme. Ze beschrijft het in haar boek 'Vleugels van papier': 'Mijn harp geeft me houvast'.

Hij heeft een heimelijke crush op Céline Dion. Nu ja, in ieder geval haar Franstalige muziek. Lang hoorde Daniël Lippens hem als onderdeel van een trio met Erik-Jan Rosendahl en Julia Maan bij SLAM, nu is hij terug bij de publieke omroep met zijn eigen show Hallo met Daniël. Je kunt hem trouwens ook kennen van Twitch waarvoor hij shows maakte over actualiteiten en gamenieuws.

Op de kunstacademie haalde ze maar net voldoendes en verweet haat docent haar gebrek aan talent. Nu, jaren later, ziet Raimke Groothuizen dat ze structureel onderschat werd. Als leerkracht, auteur en animatiefilmmaker heeft ze zich in ieder geval iets voorgenomen: ze wil de docent zijn die ze zelf zo gemist heeft. Eén van haar belangrijkste missies? Ban de langstudeerboete! 

In een - vanwege corona - uitgestorven theater streed ze met negen andere Maria's voor de hoofdrol in de The Sound of Music. En ze wist de slopende talentenjacht nog te winnen ook. Dit najaar zie je haar in een héél andere rol, die van hardwerkende zakenvrouw Carola die verbitterd de kerstdagen tegemoet ziet… En dat harde werken is Nandi niet vreemd. 

Een randstedeling op safari in de Nederlandse jungle. Op het YouTube-kanaal Maar Natuurlijk volg je Raïsha Zeegelaars belevenissen op zoek naar de Big 5 van de Veluwe, zie je vleesetende planten in het riet en zeepaardjes in de Oosterschelde. De verhalen die ze maakt zijn speciaal voor de jonge kijkers, net als al het andere dat ze doet. Ze noemt zichzelf dan ook: een groot kind.

In 2013 was ze Miss Universe Nederland, in 2024 hét gezicht van de documentaire Misslukt. Want ondanks perfecte borsten, een kaarsrechte neus, slanke benen, een rimpelloos voorhoofd en volle lippen blaakt Stephanie Tency niet van het zelfvertrouwen. In Misslukt zien we bloedende benen, lekkende implantaten en een zelfbeeld dat steeds verder afbrokkelt. Jonge meiden, wees gewaarschuwd, zegt Stephanie.

Ze is een beetje verliefd op wat wij iedere dag op het toilet doen. Inderdaad: poepen! Kunstenaar Fides Lapidaire pleit ervoor dat we weer een onderdeel worden van de voedselkringloop. Door onze drollen niet door te spoelen maar te gebruiken als voedingsbodem geven we iets terug aan de aarde én aan onszelf. Op de Dutch Design Week vertelt Fides hoe, en bij Redouan geeft ze een voorproefje...

Tien jaar lang werkte hij in loondienst bij platenlabel Spinnin' Records. Hoewel social media al decennia bestaan, denkt Robert Tammens pas bij TikTok: dit is baanbrekend. Maar of hij met die dansfilmpjes ook zijn brood kan verdienen? Dat blijkt, want na het opzeggen van zijn baan bij Spinnin' Records timmert hij behoorlijk aan de weg met zijn eigen bedrijf: Molecule Social. 

Optreden in de André van Duin Revue. Als dat zou lukken, was zijn leven geslaagd. Dat gebeurde al op zijn 22ste. Maar er kwamen nieuwe ambities, nog grotere shows, Las Vegas, in de toekomst een tv-serie, een eigen circus of een pannenkoekenrestaurant. De zelfspot is altijd gebleven: 'Ik ben van alles te veel. Een te strakke broek, een te open blouse en te mooie vrouwen naast me op het podium.'

Die ene zin van Václav Havel is zijn lijfspreuk. Het voorkomt dat hij moedeloos wordt of cynisch. Want dat ligt op de loer, als het gaat om armoedebestrijding. Natuurlijk blikken we terug op prinsjesdag, maar we spreken ook over bestaanszekerheid, houvast, angsten en ambities. 

We spreken over empathie, de kern van alles wat ze doet. Over haar zoektocht in Suriname, hoe die ertoe leidde dat ze nog minder in termen van goed en fout is gaan denken. En ja, natuurlijk heeft ze nagedacht over de mediastorm en wat ze anders had willen doen: 'De verwarring die is ontstaan, dat reken ik mezelf aan.'

Ze stelt wezenlijke vragen, bewandelt zijpaden, zoekt naar antwoorden en krijgt inzichten. Bijvoorbeeld dat ruimtevaart conservatief is, dat de maan meer bezieling nodig heeft, want zodra we iets laden met verhalen dan krijgt het meer waarde. Dat de glimworm ons de schoonheid toont van een moment van fonkeling.

Oh nee. Dat was haar eerste gedachte toen ze hoorde dat haar dochter dezelfde aanleg had om een hele goede sprinter te worden. Want zelf voelde ze zich lange tijd niet gewenst in die atletiekwereld. Naar aanleiding van het boek 'Het Sprintexperiment' blikken we terug op haar carrière, op de bijzondere band met haar trainer en hoe hij haar op dat succesvolle EK in 1986 een lippenstift beloofde als ze een wereldrecord zou lopen. En dat deed ze.

We spreken over zijn missie, die tot uiting komt in Co&Zo, de podcast die hij samen met Nina de la Croix maakt. Over floreren en falen. Over zijn acteercarrière en hoe hij in de loop der jaren steeds meer is gaan relativeren. Hoe bevrijdend dat is. En natuurlijk over Arie Boomsma en zijn hond.

In haar nieuwe podcast 'Over Datum' gaat ze op zoek naar een ander verhaal, een andere manier om naar veroudering te kijken, het loskoppelen van het verlies van schoonheid. We spreken over botox, activisme tegen wil en dank, rolmodellen, en het zinloze strijden tegen iets wat onvermijdelijk is. 'Je kunt niet zeggen dat het geen herfst wordt. Het wordt herfst.'

Gevoel. Daar gaat het vooral om. Niet of iets slaagt, succesvol is, geld oplevert of goede kijkcijfers scoort. Het programma Break Free beschouwt hij als een ode aan mensen die hier vastliepen en het aandurfden om op zoek te gaan naar zichzelf, naar vrijheid, naar een plek waar ze beter tot hun recht kwamen.

Een kado dat je steeds opnieuw uitpakt, zo omschrijft hij muzieknummers die een leven lang meegaan. Die je inzichten geven, die je in iedere levensfase op een andere manier beluistert. We spreken over Arbeidsvitaminen, het vinden van je eigen stem en over een meneer genaamd René van Dijk.

Het talkshowseizoen is van start gegaan, dus natuurlijk bespreken we het huidige aanbod. Maar we praten ook over revival-tv (liefdeloos), sterren die spelletjes spelen (gemakzuchtig), haar kijktijd (achteneenhalf uur per dag), hoe ze ontspant (weinig). En, vooruit, ook nog even over Gordon.

Voor haar nieuwste roman 'Waterland' keerde ze terug naar haar jeugd in Oostzaan. Naar de onbezorgdheid, het geluk in kleine dingen. Maar ook de dingen 'die kinderen niet begrijpen en langs zich heen laten glijden'. En ze begrijpt haar moeder beter dan ooit.

Het moet vooral over de sportprestaties gaan en pas daarna over de verhalen van paralympische sporters. Het is iets waar ze al jaren voor strijdt. We spreken over het zwarte gat na haar afscheid van de topsport (was er niet), over dromen (vooral die van anderen), rolmodel zijn (raar fenomeen) en omgaan met druk (vond ze juist fijn).

Je bent goed zoals je bent, je mag er zijn. Het is zijn missie om die boodschap over te brengen aan kinderen en jongeren. We spreken over zijn schrijverschap, de ruimte tussen af en goed, troostgedichten, familie, de liefde en hij leest een nog ongepubliceerd gedicht voor.

Hij maakte een podcast, een boek en een documentaireserie over de taxioorlog, alleen de musical ontbreekt nog. Wat fascineert hem zo aan de taxiwereld? Verder spreken we over strips, scoops, de positie van de journalist, reportages op ooghoogte maken en we sluiten af met een heerlijke journalistieke blunder.

'Au'. Dat was het eerste wat ze opschreef na haar operatie. 'Is dit de bedoeling?' het tweede. Het resulteerde in haar debuutalbum Zwart/Wit. We spreken over ruimte innemen, kwetsbaarheid en de troostende werking van fantasie.

Het liefst is ze in het bos, waar ze zich vergaapt aan alles wat vliegt, kruipt en zwemt. Maar wie spreekt er eigenlijk namens die vissen, insecten, vogels, beekjes en rivieren? Met een achtergrond als jurist realiseert Jessica den Outer zich: een boom heeft dezelfde rechten als een lantaarnpaal. En een kraai als een theepot. Geen rechten, dus. En zo kwam het dat ze sinds 2017 betrokken is bij de organisatie Rechten voor de Natuur. Maar als je je voor álles wat leeft, stroomt, golft en waait moet inzetten, waar begin je dan?!

Acteur, presentator, podcastmaker, schrijver. En: queer. Lang voelde het voor Johannes Wirix-Speetjens alsof hij van een andere planeet kwam. En misschien is dat gevoel niet zo gek, want 'queer' betekent 'vreemd' in het Engels. Toch draagt Johannes de titel nu met trots. Om personen uit de geschiedenis die de kunstwereld kleurden te eren maakte hij er een podcast over: Classical Queers. En nu is er ook een boek. Hij was liever eerder al activistischer geweest, had zich vaker willen uitspreken. Tegelijkertijd voelt dit als hét moment.

Een chill en productief leven, wie wil dat nou niet? Van zelfhulpboeklezer werd Lianne Keemink zelfhulpboekschijver. Imiddels heeft ze drie kloeke boeken op haar naam. Van dat productieve leven zal ze dus wel verstand hebben. Nu de scholen en universiteiten weer beginnen een uitgelezen moment om de adviezen uit haar boek Dingen anders doen eens door te nemen. Lianne is zelfbenoemd alles-tegelijk-doenert pleit er juist voor om niet alles in één keer te doen: gezonder eten, meer sporten, vaker schrijven, stoppen met tv-kijken én om vijf uur opstaan. Want dát werkte niet...

Hij bekommert zich om het wel en wee van het enige overgebleven zoetwatergetijdengebied in Europa: de Biesbosch. En ja, dat is volgens boswachter Harm Blom bijzonder, omdat het allerlei buitengewoon leven aantrekt. Vooral uit de lucht. Neem de visarend, kraanvogel en ijsvogel. Maar de Biesbosch is ook het thuis van veel reeën, bruine korenbouten en bevers. Genoeg dus om goed voor te zorgen. Harm doet er ook alles aan om de Biesbosch op de kaart te zetten, want we mogen er best trots op zijn. 

Columnist, journalist, podcastmaker, millennial, Amsterdammer en baasje van Molly. Kitty Herweijer, een typisch bevoorrecht lid van de havermelkelite, zou je denken. Maar heb je het over privilege, kijk dan niet enkel naar geboorteplaats, generatie, huidskleur, en het opleidingsniveau van de ouders. Er mist iets cruciaals, zo vindt Kitty: opgroeien in een veilige omgeving, met liefhebbende ouders is het belangrijkst.

Bij haar kun je terecht voor Eerste Hulp bij People Pleasen, adviezen over hoe alleen te zijn, maar niet eenzaam en wat te doen als je geghost wordt of last hebt van FOMO. In de goed bekeken YouTube-video's van Sophie Milzink - Tante Soof - vertelt ze waar ze zelf mee worstelt. En dat doet ze ook in gesprek met Redouan.

Je kunt 'm kennen van het programma Het Geheim van de Meester. Thijs Hagendijk maakt onderdeel uit van een team deskundigen dat een schilderij probeert te ontleden. Zijn specialiteit? Héél precies nagaan hoe een kunstwerk tot stand is gekomen. Waarom vermaalde Vermeer het peperdure lapis lazuli voor zijn werk, terwijl er veel goedkopere alternatieven waren? En: gebruikte hij nu wel of niet een camera obscura...? 

Je hebt er twee van, en bij mij in de studio zit de journalist, schrijver, dichter, podcastmaker en uitgever. Ja, Hans van Willigenburg doet veel, maar praten over literatuur maakt hem het gelukkigst. Schrijven doet hij trouwens ook graag, in zijn boek Vrijheidsvuur vindt hij het van belang net een ándere kijk te geven op de actualiteiten. 

Toen de wereld op 11 september 2001 op zijn kop stond voelde Bilal Ben Abdelkarim - geboren en getogen in Nederland, met Marokkaanse ouders - zich plots 'de ander'. Bilal kroop niet in de slachtofferrol. Geïnspireerd de Arabisch-Europese Liga, die opkwam voor gelijke rechten van niet-westerse minderheden in Europa, koos Bilal voor een derde weg: emancipatie. In zijn nieuwe boek, van dankbaar naar strijdbaar, beschrijft hij zijn ervaringen.

Ze vergelijkt de schuldhulpverlening met een autofabriek uit de jaren zestig: iedereen draagt een onderdeeltje bij, maar niemand bekijkt en bevraagt het geheel. Tijd om de schuldenproblematiek uit de taboesfeer te halen, zegt Jurenne Hooi. Vind de mensen die ermee te maken hebben niet zielig. Want dat gaat ten koste van de veerkracht, die zij juist in overvloed hebben.

Voetbalfan is sportjournalist Matthijs van Dam niet bepaald. Zijn geheim? Juist géén supporter zijn. Die strategie leverde hem al verschillende onderzoeksjournalistieke prijzen op. Vooral een reeks verhalen over de schrijnende situatie van arbeidsmigranten in Qatar voor, tijdens en ná het WK maakte indruk. En nu licht hij nieuwe tegels. Hoe kijkt hij naar het aanstaande WK in Saudi-Arabië en de sportjournalistiek in het algemeen? 

Taboe-onderwerpen vermijden? Vergeet het maar! Als theatermaker, actrice én hulpverlener wil Nora Akachar die juist doorbreken, vooral binnen de Marokkaans-Nederlandse gemeenschap, waartoe ze zelf ook behoort. Nu komt ze met de serie Brieven uit de kast, over queer én moslim-zijn. 

Wanneer je denkt dat je niet nog dieper kunt gaan, ontdekken dat dat toch het geval is. En jezelf dan bijeenrapen en weer opstaan. Daar is hij goed in. We spraken over hoe hij omgaat met kritiek, waarom hij de gunfactor is verloren en waarom hij toch steeds terugslaat: 'Er is niemand die voor me opkomt, dus moet ik het zelf doen.' Dit is een herhaling van de uitzending op 18 april 2024.

Niet helemaal begrijpen waar je naar kijkt, maar toch blijven kijken, omdat het je raakt. Dat deed hij als kind bij de serie Candy Candy. En nu doet hij het met de foto's van Paul Blanca. We spreken over zijn omgang met pijn, zijn voornemen om het minder over hemzelf te laten gaan. En over zijn liefde voor Per Seconde Wijzer en de schoonheid van gewone mensen die heel veel weten. 'Er zijn al zoveel quizzen met kut-BN-ers.' Dit is een herhaling van de uitzending op 14 juni 2024.      

Aanspraak maken op een verhaal, op verdriet, op een geschiedenis. Daar heeft ze moeite mee. 'Wie ben jij om dit te gaan delen?' Die vraag vreest ze het meest. Maar die vraag is haar nooit gesteld. We spreken over kwetsbaarheid, het uitpakken van de bagage van haar grootouders en relativeren als strategie, om maar niet te hoeven voelen.

Voor hem begint het pas als de Olympische Spelen in Parijs afgelopen zijn. Het terugkijken, in perspectief zetten, liefst zonder nostalgie. We spreken over zijn 'dat zullen we nog wel eens zien'-mentaliteit als het gaat om sportgebeurtenissen waar mensen alles over denken te weten, over bijzondere vondsten in plastic tassen, zijn droom dat er een Rijksmuseum voor Nederlandse sport komt. En hij doet een oproep aan de NOS.

Ze schrijft over Gen-Z en over millennials. Kritisch, maar liefdevol. 'Als ik niet vanuit vertedering kan schrijven, moet ik op zoek naar een ander onderwerp'. We spreken over imago, volwassenheid, de maakbaarheid van het leven en over kijken naar etende honden.

Al 130 afleveringen lang gaat hij in zijn podcast Ecosofie op zoek naar het antwoord op de vraag: hoe kunnen we zo goed mogelijk met ons huis - de aarde - omgaan? Als nieuw lid van de raad van Leefomgeving en Infrastructuur mag Marnix Kluiters nu geen vragen stellen maar antwoorden geven. Hij schreef trouwens ook al een boek waarin hij dat doet: Duurzame Ambitie. En hij heeft dit jaar ook een bijzonder jubileum, maar of hij dat wil vieren...?

Hij maakte de serie Papi en de Pimps - vanaf 23 juli op tv - over mannen die online vrouwelijke modellen bijstaan in het verspreiden van erotische beelden. Een wereld waarin voor de e-pimps flink wat dinero's te verdienen zijn, maar ook een wereld waarin je eigenlijk niet wil dat je dochter werkt.  En Mikey doet meer: hij maakt muziek en stond zelfs in het voorprogramma van De Jeugd van Tegenwoordig. Waar hij zijn motivatie vandaan haalt? In 2013 sloeg hij vijf keer over de kop in zijn auto, belandde in een coma, werd wakker en nam zich voor: ik wil elke dag een beter leven maken voor mezelf.

Haar muziek heeft invloeden van pop en neoklassiek en ze wordt gezien als beste producer uit Oost-Nederland. En nu werkt Lotte Pen aan een alternatieve mis. Volgens haar moeten we die van oorsprong katholieke dienst veel meer zien als een eeuwenoud bouwwerk. Een monument waar je doorheen moet lopen om 'm je eigen te maken. En voor haar alternatieve mis heeft Lotte onze inbreng nodig. 

Als tiener werd ze uit huis geplaatst, en verbleef op veertien verschillende jeugdzorgplekken. Nu leidt Noa van Hagen Steunpunt Avalon, bedoelt als poging om anderen bij te staan. Noa reist stad en land af voor lezingen en zorgadvies. Wat houdt haar zelf op de been, als ze zoveel leed om zich heen ziet? En wat drijft haar om steeds maar dóór te gaan?

Sharid Alles - schrijver, journalist, podcastmaker - loopt al haar hele leven met een zwart gat rond: een gevoel van gemis, eenzaamheid en incompleet-zijn. Soms is het klein, soms zo groot dat ze er bijna door verzwolgen wordt. Voor haar podcast gaat ze samen met radio-dj Eva Cleven op zoek naar antwoorden rond haar adoptie. Ze vertelt ook over haar jarenlange speurtocht naar haar biologische moeder, en vraagt zich af: kun je van dat zwarte gat afkomen?

Zijn twintigste thriller is aanstaande. In "Een mooie dood" gaat Charles den Tex op zoek naar het antwoord op de vraag: wat is geluk? Geluk is een seconde die een eeuwigheid wil zijn, citeert hij dichter Gerrit Komrij. Ik ben benieuwd: welke seconden mogen wat jou betreft eeuwig duren?

Niet wegkijken en je verantwoordelijkheid nemen, want we maken allemaal deel uit van het systeem. Dat is haar overtuiging. Dus als het om de toeslagenaffaire gaat: 'We waren er allemaal bij. Dus iedereen werkt mee aan de oplossing.' We spreken over de Stichting Gelijkwaardig Herstel, hoe ze omgaat met kritiek op die stichting. En er zijn woorden van Gert-Jan Segers en van haar zoon.

Twee jaar geleden kreeg hij een geheim politierapport in handen over de moord op Pim Fortuyn. Hij maakt er de podcast 'Vriend van Volkert' over. Verder spreken we over Vitesse, de Arnhemse 'niet te vroeg juichen'-mentaliteit, de marktkoopman die hij niet werd. En over Argos en hoe je een verhaal zo vertelt dat iedereen het begrijpt én wil weten hoe het afloopt. 

We spreken over de overwinning van Labour, de wederopstanding van Farage. Welke lessen we daaruit kunnen trekken. Daarnaast bespreken we hoe het komt dat het bij een thema als migratie zo weinig over cijfers gaat. Hoe hij met zijn columns perspectief wil bieden en hoe hij cynisme vermijdt, behalve als het om het gokbeleid gaat.

In zijn boek 'Het verdwijnen van Ferdi Heijen' praten de personages tegen je alsof je één van hen bent. Net zoals zij vroeger tegen hem spraken, toen hij zelf in het dorp opgroeide. Hij ontdekte dat hij niet de enige was die het gevoel had er net niet bij te horen. We spreken over literatuur met een hoofdletter, ruimte innemen en over huilen met voorbedachte rade.

In zijn boeken verwijst hij vaak naar zijn ouders. Omdat je veel kunt leren van de manier waarop zij hun leven leiden. Wat werkt en wat niet. Je kunt dingen kwalijk vinden in plaats van het ze kwalijk nemen. Ook spreken we over de podcast 'En niemand bleef onaangeraakt' over de aidscrisis in de jaren negentig en de stigma's en vooroordelen die daar uit voort zijn gekomen.

'Voel je je nu minder man?' Die vraag kreeg hij van zijn kapper, nadat hij vertelde dat hij door zaadbalkanker een testikel was verloren. Hij besloot op zoek te gaan naar antwoorden: over wat dat nou is, je mannelijk voelen, en welke mythes daar omheen hangen.

Hij heeft zich weer niet goed voorbereid op het interview, terwijl hij zich dat altijd voorneemt. Toch komt het goed. We praten over zijn podcast 'Geschiedenis Inside', de ADHD Experivaganza - 'Een rugzakje en een labeltje, ik gun het iedereen' - het veelvuldig gebruik van het woord 'tonight' in popnummers, over cavia's en petshopping. Oh en hij draait een kutnummer. Nu maar hopen dat hij met een goed gevoel naar huis is gegaan.

Hij was op zoek naar liefde. En naar bestaansrecht. Spoiler: die heeft hij gevonden. Hoewel hij terugkijken een nekschot voor de toekomst vindt, doet hij het toch in zijn boek 'Fenix'. Omdat hij tijdens zijn Roxy-periode vooral doordenderde en er weinig ruimte was voor verwerking. En om te laten zien dat een club veel meer is dan een dansvloer, het is een gemeenschap waar iedereen zichzelf kan zijn.

In alles wat hij maakt, streeft hij verbinding na. Door niet de interviewer te spelen, maar een gesprekspartner te zijn die herkent en erkent. De troost die we vinden in de gedachte dat je er niet alleen voor staat. We spreken over zijn liefde voor Nederlandse tv, hij vertelt hoe hij zelf omgaat met tegenslag. En natuurlijk zijn nieuwe podcast over de dood, die vooral over het leven gaat.

Hebben we het goed gedaan? Dat vragen hij en zijn vrouw Renate zich in hun nieuwe podcast af, als het gaat om hun rol als ouder van een kind dat aan topsport doet. Verder spreken we over zijn eigen jeugd, de noodzaak om grenzen te verleggen in de topsport en de manier waarop hij nu zijn eigen grenzen bewaakt.

Natuurlijk bespreken we zijn plotselinge vertrek bij NPO Radio 2, maar hij vertelt ook over de dromen van zijn ouders, het respecteren van hun normen en waarden. En we verschillen van mening over wat een échte radiovriend nou is. En, spoiler alert, er is een nieuwe liefde. Met vier poten en een snor.

Het jaar waarin ze 33 was, waarin ze alles verloor, maar zich nooit eerder zo rijk heeft gevoeld. Ze schreef er een boek over en we praten over de grens tussen wat ze deelt en wat niet (die grens is er niet), over haar seksdrive (die is er weer) en waarom daar nog steeds een taboe op rust. En hoe helend het is om naar je jongere zelf te kijken, naar Adele te luisteren (met paddo's) en sorry te zeggen.

Het worden zijn negende Zomerspelen en daarna stopt hij ermee. Dus blikken we terug op dat ene interview met Van Gaal. Op zijn mooiste Spelen, die in Sydney. Op dat ene moment met Sedoc. De tranen bij Van Polen. Zijn boosheid om voetbalgeweld. We spreken over de emoties die er altijd waren, maar hem ook soms in de weg zaten. Over zijn favoriete leidinggevende Ferry de Groot. En over zijn streven om sporters zo goed mogelijk neer te zetten.

Toen hij vorig jaar de diagnose acute leukemie kreeg, nam hij zich voor om niet samen te vallen met zijn ziekte. Dus gebruikte hij zijn verbeeldingskracht om zijn genezingsproces te zien als een gedwongen retraite. Om zich te bezinnen op alles wat hij tot dan toe had geleerd. Over transformatie, stilte en levenskracht.

Niet helemaal begrijpen waar je naar kijkt, maar toch blijven kijken, omdat het je raakt. Dat deed hij als kind bij de serie Candy Candy. En nu doet hij het met de foto's van Paul Blanca. We spreken over zijn omgang met pijn, zijn voornemen om het minder over hemzelf te laten gaan. En over zijn liefde voor Per Seconde Wijzer en de schoonheid van gewone mensen die heel veel weten. 'Er zijn al zoveel quizzen met kut-BN-ers.'

Het is vijfentwintig jaar geleden dat ze Women on Waves oprichtte. Ze noemt het geen missie. En ze noemt zichzelf geen activist. Ze kijkt om zich heen, ziet iets onrechtvaardigs wat haar raakt en probeert dat te veranderen. We spreken over de Verenigde Staten, over anti-abortusreclames op de radio en over het nieuwe anticonceptiemiddel voor vrouwen.

Ze gelooft. In God. In onvoorwaardelijke liefde. In duurzame relaties. In relatietherapie. We spreken over jezelf leren kennen, de ander leren kennen. Hoe je verantwoordelijkheid kunt nemen voor je eigen pijn. En: de liefde is geen verdienmodel.

Als kind achtervolgde ze al een aannemer met een Mercedes, omdat ze dacht dat ze iets op het spoor was. Dus natuurlijk werd ze journalist. We spreken over haar leven in dat Friese dorp waar haar naam 'op de kaart mag staan', haar liefde voor tuttige restaurants, over rouw: 'iemand die er niet is, kun je niet vervangen door iemand anders' en over velderwtjes met spek, ui en appelmoes.

'En door'. Zo had zijn theatervoorstelling ook kunnen heten, want 'het talent om te stabiliseren, dat ontbreekt bij mij'. Maar het heet 'Eddie voor het leven', en hij vertelt hierin over zijn ups en zijn downs. Dus we spreken over veerkracht, de kunst van comedy-acteren en het loslaten van je dromen en dat dat verrassend goed voelt.

Als tiener zat hij al op de publieke tribune om kamerdebatten bij te wonen. Nu, jaren later, probeert hij met De Kiesmannen om jongeren te bewegen om een kant te kiezen en te gaan stemmen. Verder: antwoord op de vraag wat nu een goede Europarlementariër is. En geen antwoord op de vraag waarom vrouwelijke Europarlementariërs altijd Anja heten.

Ze weet het zeker. Zolang er seksisme bestaat, zal er seksueel grensoverschrijdend gedrag zijn. Dus pleit ze voor waakzaamheid, want we zijn er nog lang niet. Blijkt wel uit de populariteit van Andrew Tate, de TradWives, Johan Derksen en de kritiek op de Lentekriebels.

Het klinkt tegenstrijdig, maar door het onzekere te omarmen, heeft hij meer vat gekregen op de wereld om hem heen, op hemzelf. We spreken over zijn debuutroman 'Lentekind', over zijn afkeer van hokjes, over de kracht van de verbeelding en over hoe de dood vooral liefde is voor wat was en nog altijd is.

Een democratie, dat vergt actief onderhoud. En je hebt als burger de plicht om je te informeren. Maar een gratis krantenabonnement zou wel helpen. En media die zich meer op de inhoud richten en minder op de vorm. We spreken ook over populisme, het mechanisme van gemotiveerd redeneren en over de Europese verkiezingen.

Hij was wielrenner. Maar het had net zo goed een andere sport kunnen zijn, want hij wilde gewoon de beste zijn. En toen dat wielrennen stopte, miste hij vooral dat hij niet meer op die fiets zijn emoties kon verwerken. Op het moment waarop hij dat het hardste nodig had. We spreken over zijn werk als commentator en natuurlijk over het huidige wielrenklimaat: 'De wielrenners van nu zijn de beste wielrenners aller tijden. Punt.'

Daar zitten we dan, met ons oerbrein in een samenleving die eigenlijk te modern voor ons is. We bespreken voetbal als vredesmiddel, de verkeerde knoppen die we indrukken bij diversiteitsbeleid en - let op hier volgt een impopulaire visie - mannen en vrouwen zijn wél verschillend.

Het echte verhaal wil ze vertellen, over haar werk als strafrechtadvocaat. Dus ze zegt het nog maar eens: Ze vertegenwoordigt de dader, niet de daad. En ze pleit voor meer stilte, zowel van de kant van de advocaat als van de journalisten. Oh en altijd fijn: waar wij in Nederland goed in zijn op het gebied van rechtspraak!

Het was geruststellend, de gesprekken die ze voor haar podcast 'Lang zal ze leven' voerde met vrouwelijke 70-plussers. Want er kan nog zoveel gebeuren in die tweede helft. Ook maken we de balans op, vier jaar nadat ze de documentaire 'Waarom werken vrouwen niet' maakte over waarom er zoveel vrouwen parttime werken.

Als kind keek hij er iedere maand naar uit: Avro's Kinderbios. Met Yokidrink en een saucijzenbroodje op de bank. Vervolgens het lange wachten en je honger stillen met het bijbehorende plakboek. Zo ontstond zijn liefde voor TV. We spreken over De Verraders, kijkcijfers, Wagner, zijn Leitmotiv en over de tijd waarin geluk nog heel gewoon was: 'Nederland was groot, en niemand ging nog dood.'

Drie jaar geleden schreef ze een boek waarin ze uitlegt waarom ze afstand neemt van de islam. Vervolgens veranderde haar hele leven. Ze verloor haar anonimiteit, haar veiligheid, haar huis en het contact met haar ouders. In haar nieuwste boek beschrijft ze de hoge prijs die ze betaalde voor die nieuwe vrijheid, die minder vrij was dan ze dacht. Hoe boosheid verandert in verdriet. En hoe je nieuwe antwoorden vindt op levensvragen: 'Ik heb het hiernamaals ingeleverd.'

'Ik kan ook gewoon gaan tennissen', dacht ze nadat ze filosoof werd en ontdekte dat ze toch geen antwoord kreeg op de existentiële vragen. We spreken over de hoge verwachtingen die ze altijd heeft, en over taboes: zeggen dat je kinderen gewoon niet leuk vindt, dat je vakanties ingewikkeld vindt en dat je een nieuwe hond neemt, een dag nadat je vorige is doodgegaan.

Ze loopt niet meer over eieren, ze zijn inmiddels allemaal gebroken. Dus mag iedereen weten hoe ze over racisme denkt, over diversiteit en over Gaza. Bovendien, ze gelooft niet in de cancelcultuur. Die man met die snor roept nog steeds wat hij wil. We spreken over Curaçao en haar podcast over de moord op Helmin Wiels. En over Op 1, 'een jas die niet lekker zat'.

Hij wil eerlijk zijn over het geloof en vindt dat meer mensen dat zouden moeten doen. Dus lees je in zijn biografie over zijn worstelingen, zijn twijfels en legt hij uit waarom hij het geloof soms sektarisch en manipulatief vindt. Het leidde ertoe dat hij  wordt omarmd door niet-gelovigen en bekritiseerd door gelovigen, een plek waar hij zich vrijer voelt dan ooit.

Hij kijkt met dezelfde blik de wereld in - ironisch en empathisch - maar het resulteert niet meer in sketches, maar in foto's. We spreken over zijn straatfotografie, de kracht van de mismatch. En over humor en stereotyperingen: kan dat eigenlijk nog anno 2024?

Pieter Post was zijn held toen hij klein was. Iedereen bijpraten, nieuws brengen, verhalen vertellen. Hij doet het nu op de radio, in podcasts en op X. En hij heeft een fascinatie voor mensen die groot durven te dromen, alles bereiken en vervolgens weer naar beneden vallen. We spreken over zijn vader, over het songfestival en natuurlijk over Lee Harvey Oswald. En jawel er is karaoke ik herhaal er is karaoke!

Jasmine Sendar kun je ontwerper, presentatrice, actrice, podcastmaker, danser of zanger noemen. Zelf wordt ze liever niet in een hokje geplaatst. Een multitalent is ze zeker. Sinds deze maand presenteert ze ook nog eens The Morning Show op NPO BLEND, samen met cohost Q-Bah.

Ayoub Louihrani is een true fellah, een echte boer, zoals hij zichzelf noemt. Hij wilde iets doen wat niemand anders deed, en zo kwam hij in het agrarische vak terecht. Dieren verzorgen is het mooiste en dankbaarste wat er is, vindt hij. Zijn doel is duidelijk: een eigen melkveeboerderij. Een gesprek over de vrijheid die het boerenbestaan je oplevert, wat pesten hem heeft opgeleveerd en hoe je tussen culturen zweeft en je toch thuis kunt voelen.

Ayla Çekin Satijn gebruikte het Turkse deel van haar naam lang niet. Op advies van haar ouders - om discriminatie uit de weg te gaan. Maar maakt ze zich als Turks-Nederlandse lesbische vrouw hard tegen stereotyperende rollen van Turkse vrouwen in films en tv-series. Ze debuteerde ze als regisseur met Beș en nu staat ze met haar korte film Yildiz op het CineSud van festival Cannes. 

Rangel Silaev werd op zijn vijfde verliefd op het pianospel en op zijn tiende begon hij - als jongste leerling ooit - op het conservatorium in Tilburg. Hij werkt samen met grote artiesten maar wilde ook zijn eigen neoklassieke nummers schrijven. Zijn eerste eigen album is sinds vorig jaar een feit en eind april betoverde hij het publiek in TivoliVredenburg met zijn pianospel. Voor zijn werk heeft hij al 4 Platina Platen en 12 Gouden Platen gekregen. Hij is nog maar 24 jaar maar lijkt alles al bereikt te hebben, of droomt hij nog ergens van?

Raounak Khaddari schrijft, rent, leest en… vrienschapt. Ja: vriendschap is volgens Raounak een werkwoord. Zelf vriendschapte ze lang onbevangen en onwetend. Soms ging dat goed en soms ging dat fout. Haar ervaringen tekende ze op in het boek: Even goede vrienden. Want: vriendschap is echte liefde. Sterker nog: vriendschap is misschien wel puurder. En nu komt Raounak met een werkboek: want inderdaad, vriendschap is een werkwoord.

De plank missen? Dat vindt Kim Karssen, theatermaker en actrice, niet zo erg, als je maar sláát. Want theater maken is bij uitstek de kunst van het mislukken. Je voltooit je werk waar anderen bij zijn. In haar voorstelling We're all alone in this together gaat het over samen willen zijn, en hoe dat - gek genoeg - vaak samengaat met juist niet jezelf zijn. En vooral: niet de clown willen uithangen.

Met haar LinkedIn-activisme won Amy-Jane Gielen in april de Carla Atzema Soroptimist Publieksprijs en ze is bezig met een nieuw boek: Fix het systeem, niet de vrouw. Een gesprek over de werkelijkheid van werk en het ouderschap en bij wie de bal nu echt ligt.

Dickie Zebregs speelt mee in de Champions League van de kunstwereld en stond in maart dit jaar als jongste handelaar op de vooraanstaande beurs TEFAF. En ja, dat is best knap, vindt hij zelf ook. Helemaal voor iemand die de kunstopleiding niet heeft afgerond. Als zoon van een autohandelaar leerde hij: totale transparantie is het hoogste goed. Zijn galerie aan de Keizersgracht gaat in mei weer open en daar kijkt hij erg naar uit. 

Het is zijn stip aan de horizon: Rico Verhoeven verslaan. Hoewel, het uiteindelijke doel is zichzelf beter leren kennen, op fysiek en mentaal vlak. Want de sport brengt hem dichter bij hemzelf. We spreken over spelplezier, staredowns, de band met je trainer die opvallend veel gelijkenissen vertoont met een liefdesrelatie. En: hoe train je om gemener te worden?

Niemand heeft het op zijn of haar sterfbed over werk. In haar boek 'De tijd van je leven' vraagt ze zich af waarom we dat eigenlijk niet doen? Dus spreken we over zinvol werk, workism, burn-outs, quiet quitting, de 90% moeders en wat werkvrijheid écht betekent.

Hij zingt niet meer voor de marathonlopers van Rotterdam, maar zijn carrière dendert gewoon voort. Hij treedt nog steeds op, zo'n honderd keer per jaar. Zegt nooit nee. En denkt nooit: 'was ik maar thuisgebleven'. We spreken over zijn jeugd, zijn grote dromen, de liefde en hoe het optreden altijd zijn redding is geweest.'

Risicovol waarheidsspreken, dat beschouwt ze als een daad van liefde. Vertellen wat je voelt, aanhoren wat dat met de ander doet, zonder het doel elkaar te overtuigen. En met de zekerheid dat je niet wegloopt en dat je verantwoordelijkheid neemt voor wat je zegt. 'Er is zoveel ruimte voorbij gelijk hebben'.

Eindelijk weet ik waarom een opera altijd zo lang duurt. Het draait om uitgesteld verlangen. We spreken over de politieke lading van opera's: 'de snijtafel waarop de burgerij zichzelf ontleedt', de male gaze - 'vrouwen worden doodgestoken, krijgen tbc of springen uit het raam' - en het begrijpen van die ene noot: 'Als je weet waar je naartoe moet luisteren, gaan die andere noten ook kloppen'.

Wanneer je denkt dat je niet nog dieper kunt gaan, ontdekken dat dat toch het geval is. En jezelf dan bijeenrapen en weer opstaan. Daar is hij goed in. We spraken over hoe hij omgaat met kritiek, waarom hij de gunfactor is verloren en waarom hij toch steeds terugslaat: 'Er is niemand die voor me opkomt, dus moet ik het zelf doen.'

Hij denkt iedere dag aan het Romeinse Rijk, behalve in het weekend. En die Romeinen dachten net als wij na over klimaatverandering, over luchtvervuiling, racisme, ongelijkheid.

Als meisje luisterde ze naar smartlappen en wist ze: er is een groter geheimzinnig leven waarin nare dingen gebeuren. We spreken over het alledaagse wankelen, en over de troost die het geeft als je iets leest waar je tot op dat moment zelf de woorden niet voor hebt kunnen vinden.

Ze loopt ergens tegenaan in haar eigen leven en ze maakt er een project van. Pakt het aan, lost het op. En wij mogen meekijken. Hoe ze haar rijangst overwint. Hoe ze met de afval van haar bovenburen dealt. Hoe ze haar politieke kennis vergroot. Op social media, in een boek en al het overige hoor je in haar podcast.

Hij doceert de levenslessen die hij zelf leerde. Aan een universiteit die hij zelf oprichtte. In een taal die hij zelf bedacht. Dus natuurlijk vormt de maakbaarheid van je eigen geluk een belangrijke les. Een andere les: als je je emotie geen plek geeft, dan word je uiteindelijk die emotie. En: het leven is geen koekje ei.

Hij heeft voor zichzelf bewezen dat hij het kan: iets opbouwen waar je van kunt leven, onafhankelijk van anderen en met een grote achterban. We spreken over Roddelpraat, politiek incorrecte grappen, effectbejag, waarom hij BN-ers trieste figuren vindt, over de liefde en over Wicky in je nek smeren. Praten over gedachten over zelfdoding kan anoniem via de chat op de website 113.nl of bel 113 of 0800-0113 (gratis).

Hij was er wel aan toe, om de kop uit de kont te trekken en de wereld in te kijken. Dus ruilde hij 'Nooit Meer Slapen' in voor de NRC-podcast 'Het Uur'. We spreken over zijn liefde voor Parijs, de pinguïn uit zijn jeugd en over welke levensles hij opdeed tijdens zijn vele interviews: dat je beter moet luisteren naar het gefluister dan naar het geschreeuw.

'Bek houden, niet bewegen, nauwelijks ademhalen, anders moet ik terug naar bed' dacht de kleine Bas toen hij in pyjama live naar de maanlanding mocht kijken. Vanaf dat moment wist hij: alles is mogelijk, dankzij techniek. En die liefde voor de techniek heeft hij nog steeds. Voor auto's, voor het sleutelen aan die auto's. Verder spraken we over hoeveel je van jezelf laat zien als interviewer en zijn liefde voor de radio.

Er kwam een man naar hem toe op het schoolplein. Met een bizar verhaal. Over een apparaat dat de wereld zou kunnen veranderen. Frans hoorde hem aan, keek naar de beelden die de man hem liet zien op zijn telefoon. En wist: dit wordt een podcast. We spraken over zijn liefde voor verhalen, over energie en waarom hij steeds hoofdpersonages kiest die eigenlijk niet willen meewerken.

Leve de kroeg! Waar we onze rollen bij de voordeur laten, waar we ongecompliceerd en gelijkwaardig met elkaar in gesprek gaan, zonder te focussen op onze verschillen. In zijn nieuwste boek onderzoekt hij hoe we dat ook kunnen toepassen in het echte leven.

Hoe kan het dat we de ene ramp vergeten en de andere ramp in ons geheugen gegrift staat? En hoe kun je ervoor zorgen dat de solidariteit na het plaatsvinden van zo'n ramp zo lang mogelijk standhoudt? Ze schreef een boek over onze vaderlandse rampen - van Middeleeuwen tot nu - en er zijn opvallend veel overeenkomsten.

In zijn programma's is 'de draai' een terugkerend thema. In zijn persoonlijke leven is hij juist een man 'van kleine stapjes, van geleidelijkheid'. We spraken over zijn nieuwe seizoen van 'God, Jesus, Trump!', over Op1, de fitties op X en de basiszekerheden van zijn geloof.

Alles heeft een begin, een plot, een einde. Of het nu om een column, een film, een parfum, een kledingstuk of een fles wijn gaat. Hij vindt er de woorden voor en deelt deze het liefst binnen zijn bubbel. Levenslessen: Maken maakt kwetsbaar. Wijn is geen therapie. En geluk is: een kind maken, dat kind een croissant geven en dat aanschouwen.

De Matthäus van Bach is als het kijken naar de sterrenhemel. Je voelt je klein en nietig, ook als je er niets vanaf weet. Maar als je zijn podcasts over de Matthäus en de Johannes beluistert, ervaar je nóg meer plezier. We spreken over de evangelist, de aria's, de choralen. En de les die we uit dit alles kunnen trekken: 'Mededogen, dát brengt ons verder.'

De liefdevolle blik, dat is het uitgangspunt voor de voorstellingen die ze samen met Yentl maakt. We luisteren naar De Jeugd van Tegenwoordig en we spreken over de houdbaarheid van kleinkunst, over moed. Waarom een technicus aan de crack niet grappig is. En waarom het wel grappig is als je niet weet of de vader van je goede vriend Bob nou wel of niet is overleden.

Ze schuwt het persoonlijke niet. Als ze er via haar eigen verhaal in slaagt om andere mensen te raken, dan gaat het uiteindelijk over hen. We spraken over verlies, over de kracht van Maria en over moederschap.

Ruimte innemen, dat gaat haar het beste af op een podium. Op dit moment doet ze dat met een voorstelling over de kunst van het liefhebben. Dus we spraken over opnieuw beginnen, haar liefde voor Frénk, de lichtheid koesteren en de kunst van het vergeven, je realiseren 'dat niet alles over jou gaat, het leven gaat ook over andere mensen'.

We spraken over de vruchtbaarheidsongelijkheid, over me-too, consent als ondergrens, over wanneer het zin heeft om individuele ervaringen te delen, en waarom ze jeuk krijgt van de term 'gebroken gezin'.

In zijn rapteksten spreekt hij zichzelf toe. En het werkt. Toveren, noemt hij het zelf. Hiphop beschouwt hij overigens als de thermostaat van de samenleving. En een tool om de wereld te veranderen. Verder: waarom de islam zijn thuis is, waarom je consequent moet groeten, zeker in Amsterdam-Noord. Waarom keuzes waardevoller zijn dan kansen. En waarom je je altijd moet afvragen: 'Wat zou Tupac doen?'

Inlevingsvermogen, empathie en vriendelijkheid. Dat zijn waarden die we hogere prioriteit mogen geven, wat hem betreft. En ons daarnaast meer richten op mooie dingen bedenken en maken, in plaats van al die meningen de wereld in slingeren. Verder spraken we over He-Man, Tina Turner en zijn onderbroekendroomdeal.

Inmiddels weet hij wat werkt in zijn strijd tegen de klimaatcrisis. Je uitspreken, dus zeggen dat je je zorgen maakt én verkondigen wat je doet, het liefst zo luid mogelijk. Het gesprek aangaan, zonder opgeheven vingertje. En actie. Dus demonstreren. Tot aan het punt waarop je geweld toepast.

Er schuilt een complotdenker in ons allemaal. Simpelweg omdat we vanuit ons overlevingsinstinct uit moeten gaan van het slechtst denkbare scenario. En we houden nou eenmaal van verhalen, ook omdat ze ons helpen in het begrijpen van de werkelijkheid.

We overschatten onszelf, we verzinnen verhalen om onze eigen inconsequenties recht te breien. We denken onszelf te kennen, maar dat valt vaak tegen. We denken op de momenten waarop we eigenlijk iets moeten doen. We luisteren naar onze kleuterstem en zetten ons verstand op nul, terwijl we dat eigenlijk met ons gevoel zouden moeten doen.

Iedere Nederlander zijn of haar eigen media-archief. Daar droomt hij van. En dat archief moet waardenvrij zijn. We luisteren naar de Apollo 11 en naar Bløf. We spreken over de regenjas van de vieze man, zijn diepe bewondering voor Philip Bloemendal en zijn geloof in de oneven kant van het leven. 

Hoe balanceer je als royaltyverslaggever tussen enerzijds het jagen op een scoop en anderzijds een goede verstandhouding met het Koningshuis? Wat vindt Koningin Maxima écht van hem? En waar komt zijn fascinatie voor de Oranjes eigenlijk vandaan? Tot slot: hoe Koningsdag een stuk leuker kan dan dit.

Als kind reed ze op een pony die al bij de eerste hindernis weigerde te springen. Het leverde haar een belangrijke levensles op: zoek de fout altijd bij jezelf. We spraken over Op1, over interviewen, de EO, haar ideale talkshow aan de keukentafel van haar ouders en het vertrouwen dat 'het altijd goed komt, ook al denk je dat dat niet zo is.'  

'Mag ik mijn sokken aanhouden?' Dat is de meestgestelde vraag in de behandelkamer van deze gynaecoloog. Maar nog interessanter zijn de zogenaamde deurknopvragen: de verrassende vragen die haar patiënten stellen terwijl ze op het punt staan om weer naar buiten te lopen. We spreken over de schoonheid van haar vak en over de gevaarlijkste reis die wij allen afleggen: de geboorte.

Het klinkt zo mooi: lessen trekken uit de geschiedenis. Maar daar is kennis en relativeringsvermogen voor nodig. We spraken over Jan van Leyden, de gebroeders De Witt, de waarde van sorry zeggen voor iets dat ver achter ons ligt. En over de huidige journalistiek.

Hoe kleiner hij zich voelt, hoe gelukkiger hij is. 'Als ik oog in oog sta met de kosmos, dan doe ik er helemaal niet meer toe en wordt er niks van me gevraagd.' We spraken over het onverklaarbare en hoe de sterrenkunde hem aan het wankelen bracht. Over de perfecte afstand tussen de sterren en de schoonheid van de kosmische blik die hij iedereen toewenst.

We spraken over geloof, hoop en liefde. Die overigens volledig met elkaar vervlochten zijn. Want haar geloof geeft haar hoop. En dankzij die hoop kan ze een daad van liefde doen: opkomen voor datgene wat het meest kwetsbaar is.

Uitleggen hoe oorlog écht werkt, dat is één van zijn missies. Via podcasts, via theatershows, via interviews. Dus we spraken over normen, waarden, deugden, vergeving en zijn enorme vertrouwen - ondanks alles - in de mens.

Ze is niet bang om zichzelf onder een vergrootglas te leggen en zich af te vragen of ze echt voor verandering zorgt met de documentaires die ze maakt? Hoe bevoorrecht is ze zelf? Hoe ver gaat ze om het beste voor haar kind te bereiken? En wat is dat 'beste' dan? Verder spraken we over de grenzen van een grap, de loonkloof, relaties en jawel, Herman van Veen.

Eigenlijk heeft ze al tien keer hetzelfde boek geschreven. Dezelfde boodschap, maar iedere keer aan iemand anders gericht. Op haar twintigste wist ze hoe ze wilde leven en godzijdank was daar het feminisme om haar te vergezellen op die reis. We spraken over moederschap, haar late geloof en over de liefde: 'het is mooi geweest'.

Wat gebeurt er met het begrip feminisme als je het vrouwzijn eruit haalt? Trouwens, wat is een vrouw? En wat is het effect van weglachen op de langere termijn? Antwoord op deze vragen én prachtige muziek voor in de auto, in het donker, in de regen, terwijl je ruitenwissers van rechts naar links bewegen.

Hoewel hij vindt dat we oosterse filosofie niet moeten gebruiken als leverancier van levenslessen, komen er opvallend veel levenslessen voorbij in dit uur. We spraken over ruimte scheppen door 'zachtjes te duwen', zuiverheid, tegenslag en dat wat we niet weten, belangrijker is dan wat we wel weten. 'Het leven is onzeker en zo vluchtig als een zeepbel.'

Hij vindt dat journalisten meer zelfreflectie moeten tonen. Dus natuurlijk spreken we over de bevindingen van de Commissie Van Rijn en de NOS. Ook pleit hij voor meer transparantie en hoe dat het vertrouwen in de journalistiek kan herstellen. Verder: zijn liefde voor de journalistiek, dat ene steekincident en de lessen die hij zijn (klein)kinderen wil meegeven.

Er is een grens aan de hoeveelheid ellende die je als mens tot je kunt nemen. Dus een technisch rechercheur zou eigenlijk na 8 jaar werken op plaats delict moeten worden herplaatst, vindt hij. Hij blikt terug op zijn werkzaamheden omtrent MH17 en vertelt hoe het is om op de terugweg naar huis op de binnenkant van je wang te bijten om maar niet te gaan huilen. 

Alsof je aan een rafeltje trekt en je dan pas ziet hoe groot het weefsel is. Zo omschrijft ze de bevindingen van de Commissie Van Rijn. We spraken over wie er mag spreken en wie er even zijn of haar mond moet houden. En ze brengt een ode aan de introverte mens, aan Neil Diamond én het huwelijk.

Hij ziet het veel om zich heen. Mensen die niet alles uit het leven halen, mensen die veel beter kunnen presteren. De levenslessen die hij leerde als commando deelt hij graag met anderen. Groeien doet pijn. Doe morgen iets anders dan vandaag. En: ego’s moeten altijd ondergeschikt zijn aan het doel. Het team, de taak en ik. Dat is de volgorde. 

Je bent veel minder nietig dan je denkt, dat is zijn boodschap. We hebben veranderkracht, juist in tijden van instabiliteit en chaos. En weerstand? Dat is de eerste stap naar contact, een teken dat je op de juiste weg bent. En activisme, dat mag wel wat warmer én vrolijker: 'Boosheid werkt niet bij transities'.

Dat het er gewoon mag zijn, zonder bedoeling, zonder controle. Dát vindt hij de kracht van poëzie. We spreken over thuis, over missen en over de heerlijkheid van de woorden vinden voor datgene wat je voelt, zodat anderen je eindelijk begrijpen.

Een beter begrip van radicalisering, dát is het streven van deze filosoof en theoloog. Door te erkennen dat iedereen de potentie heeft om te radicaliseren. En vervolgens met elkaar in gesprek te gaan. Verder spraken we over de irrationele argumenten van gelovigen én van atheïsten.

Wanneer is een stereotypering racistisch? We blikken terug op die ene cartoon die offline werd gehaald. We praten over de schoonheid én de complexiteit van het vak. Hij legt uit waarom hij vindt dat alles wat twintig jaar geleden kon, nu nog steeds moet kunnen. En hij vertelt waarom hij stopt bij de Volkskrant.

Is er nog een plek waar je écht vrij bent? Waar niet alles wat je zegt en doet wordt geregistreerd door apps, sensoren, overheid, camera's, computers? Kortom, de grenzen van het toelaatbare als het gaat om privacy.

Bij grensoverschrijdend gedrag laveren organisaties tussen overreageren en doofpot, vindt ze. Hoogste tijd voor een gulden middenweg. Hoe? Door onszelf te trainen in het voeren van ongemakkelijke gesprekken. Verder spraken we over de olifant in de kamer die eigenlijk in ons hoofd zit. En over dat ene feestje met de dansvloer en de playlist.

Ze is niet degene die de deuren intrapt, maar ze is wel degene die vervolgens het gesprek aangaat. Tenminste, zolang er ruimte is voor grijstinten. Woke is ze, en trots dat ze dat is. En ja, het mag wat haar betreft allemaal wel wat sneller.

Eigenlijk komt alles wat ze maakt voort uit wat er hapert of misgaat in haar eigen leven. De wil om dat te begrijpen én te veranderen. We bespreken haar nieuwe podcast over levenslessen. Ze deelt de levenswijsheden van haar vader, van haar moeder. Ze vertelt over denkverdriet en melancholie: 'een loep van verdriet'.

De plantaardige omwenteling, oftewel vlees en zuivel grotendeels plantaardig maken. En dat voor 2050. Hoe dat moet en hoe dat er uitziet, dat bespreken we. Daarnaast zijn manier van ondernemen: gewoon beginnen en er vanuit gaan dat het mislukt, dan valt het altijd mee. 

Eten is altijd betekenisvol, vindt ze. Het verbindt. En wat je eet, wat je niet eet, waar je eet, met wie je eet, het bepaalt wie je bent. Je identiteit. We spraken over het brood van haar moeder, over wat gezond eten nu echt is en over culinaire toeëigening.

We spraken over de verbindende kracht van muziek. Hoe competitie niet past binnen die muziek. Over de reis die ze aflegt, die zoektocht naar haar eigen stem. Over geloof, gospel, houvast en dankbaarheid.

Er zijn voldoende redenen om boosheid te voelen, maar ze heeft gemerkt dat het duurzamer én effectiever is om boosheid te omhulzen - is dat een woord? - met liefde. Verder spraken we over perspectieven, het wisselen daartussen en de grenzen ervan.

De Verenigde Staten verblijden, verrassen én verbijsteren hem nog altijd. We spreken over het vaste verloop van de culture wars, over de 'cover the zone with shit'-strategie. Dierbare herinneringen aan een camper vol dierbaren met James Taylor als soundtrack. En natuurlijk komen Op1 en de Charry's ook nog even voorbij.

Of er meer is dan dit. Waarom we er zijn. Wat bewustzijn is. Het zijn vragen die hem bezighouden en waar hij opvallend heldere antwoorden op heeft. Verder spraken we over het mirakel van Chat GPT, over het mirakel van onze smartphone en over het feit dat we dit allemaal zo snel gewoon zijn gaan vinden.

Hij schreef een boek dat hij nooit had willen schrijven: 'Nu ben ik mijn kinderen kwijt'. Zijn zoon Pascal werd op 16-jarige leeftijd vermoord. Zijn zoon Remy maakte vervolgens een einde aan zijn leven. We spraken over hoe je na zo'n verlies weer verder gaat. Praten over zelfmoordgedachten? Dat kan anoniem, chat via www.113.nl of bel gratis 0800-0113.

Meiden! Zo beginnen de filmpjes waarin ze meiden - 'iedereen is een meid, het is een lifestyle' - een hart onder de riem steekt. En een reality check geeft: 'Ga gewoon lekker leven, uiteindelijk zien we er toch allemaal uit als een verschrompelde perzik'. We spraken over fatshaming, fatwashing en haar 'als niemand het doet dan doe ik het zelf wel'-carrière. 

We spreken over zijn liefde voor muziek, voor politiek, voor het maatschappelijke debat. Hij vertelt wat hij van zijn vader heeft geleerd. Hij doet een mooie imitatie van Erik de Zwart. Er zijn woorden van Jeroen van Inkel. En eindelijk weten we wat hij laatst in het TALPA-gebouw deed.

Ze was jarenlang verslaggever bij Vroege Vogels, we hoorden hoe ze de natuur in trok, op zoek naar boommarters, kakkerlakken, houtpantserjuffen en klapeksters. En dat alles voor die ene radioreportage. Maar nu, op papier, is er meer ruimte voor de fantasie. De wat-als-wendingen waar ze zo van geniet als verhalenverteller.

Na de 'killerbody' is het nu tijd voor de 'killermindset'. Oftewel, patronen bij jezelf ontdekken en deze doorbreken. We spraken over haar eigen patronen, haar ruime ervaring met liefdesverdriet en waarom manifesteren alleen niet werkt.

Het is te simpel om te zeggen dat je wel of geen veerkracht hebt, omdat het continu in beweging is. Soms is het op, maar het goede nieuws is: je kunt het zelf bijvullen. Liefst met wat hulp van je omgeving. We spraken over die zoektocht in jezelf, hoe je omgaat met tegenslag en over de kracht van vriendschap.

In 1973 woonde hij zijn eerste race bij. In Zandvoort. Als 11-jarige werd hij verliefd op de Formule 1 én werd hij geconfronteerd met het risico van de sport, want de Brit Roger Williamson crashte en overleed. Nu, vijftig jaar later, is de Formule 1 nog steeds zijn grote liefde. Hoewel het in de jaren zeventig wel kleurrijker was. En spannender. 'Het is de kunst om te genieten van perfectie.'

Het woord 'onveilig' is een lap geworden waar we elkaar mee slaan, zonder dat je recht doet aan wat er daadwerkelijk is gebeurd, vindt ze. Verder spraken we over haar jeugd, haar verhouding tot God: 'ik geloof graag'. Over wie de Bert is en wie de Ernie en het inzicht dat ze van haar Duitse schoonmoeder kreeg: ruhig abwarten: 'Na twee dagen zetten de dingen zich vanzelf.'

Binnenkort stopt hij als verslaggever van NOS Sport. Na 35 jaar. Dus natuurlijk hoor je mooie anekdotes, maar we bespreken ook hoe hij de sportjournalistiek heeft zien veranderen, hoe je als journalist omgaat met resultaten die gekleurd zijn door doping en in hoeverre de maakbaarheid van succes het plezier beinvloedt.

Palliatieve zorg moet beter én kan beter, vindt deze longarts. Hoe? Onder andere door het taboe te doorbreken. Praten over de dood, zodat we er een realistischer beeld van hebben. Nadenken hoe je die laatste fase wilt doorbrengen, eerlijk zijn over de kwaliteit van leven. 'Je niet afvragen hoe lang je nog hebt, maar hoe goed je het nog hebt'.

Terugblik op bijzondere, spraakmakende, ontroerende momenten in MISCHA! Dank dat jullie naar deze gesprekken hebben geluisterd en ik wens jullie alvast een heel mooi 2024 toe!

Hij legt uit waarom een stem op Wilders voor velen de ideale proteststem was. Wat het verschil is tussen een mening en een opinie. Dat empathie niet hetzelfde is als sympathie. En dat geschiedenis geen democratie is waar alle stemmen even luid gehoord moeten worden. 

Nederland is aan het vertrutten. Hij roept het al jaren. 'Het is nog steeds de grote witte man die bepaalt wat we wel en niet mogen zeggen'. Hij vertelde over zijn jeugd: verplichte vakanties in Hopsietopsieland, zwemles. We spraken over zijn liefde voor beeldende kunst. En over de PVV 'en de hypocrisie die eromheen draait.'

Ze werken teveel of ze werken te weinig. Ze zijn te bloot gekleed of ze bedekken zich teveel. Kortom, vrouwen doen het eigenlijk nooit goed. We spraken over vrouwenrechten, die we nog maar relatief kort geleden verworven hebben. En waarom het belangrijk is om ons daar bewust van te zijn.

We spraken over haar nieuwe TV-show 'That's my jam', over de kracht van Jimmy Fallon. Over rolmodellen, influencen en haar missie om maatschappelijke problemen begrijpelijk uit te leggen. En haar broer en zus spraken een heerlijke mini-podcast voor haar in.

Chat GPT is een uitkomst. Ze kan ermee overleggen hoe persoonlijk ze kan zijn in een interview. Waar ze naartoe kan gaan op vakantie. Vroeger gebruikte ze al Google om te ontdekken hoe ze actrice en schrijver kon worden. het is gelukt. In haar nieuwste voorstelling 'Nhung geeft zich bloot' hoor je vooral hoe ze zichzelf is geworden.

Verbinden, dat ziet hij niet als zijn taak. In zijn columns wil hij geen boodschap meegeven, hij wil 'keurige stukjes afleveren' en vermaken. De politieke correctheid die hij 'wokeledokie' noemt, levert hem veel onderwerpen op. Trouwens, hij vindt het de hoogste tijd voor een nieuwe definitie van rechts.

Peilingen beïnvloeden de verkiezingsuitslag. Dat weten we. Maar hoe erg is dat? En stel dat we die peilingen zouden afschaffen, wat betekent dat voor de democratie? We spraken over Gijs, over Maurice, over journalisten, over kiezers - 'hele tegenstrijdige mensen' - en over zijn eigen neutraliteit als opiniepeiler. 

We spraken over zijn liefde voor kunstgeschiedenis, voor Paleis Het Loo. Hij vertelde over zijn podcast Maffe Monarchen over de vorsten uit het verleden en hun levensverhalen: 'Ze deden rare dingen, puur omdat het kon.' En zijn fascinatie voor het Koningshuis, een familie die we enerzijds 'op een voetstuk willen plaatsen, maar die ook aanraakbaar moet zijn en dichtbij'.

We spraken over zijn liefde voor kunstgeschiedenis, voor Paleis Het Loo. Hij vertelde over zijn podcast Maffe Monarchen over de vorsten uit het verleden en hun levensverhalen: 'Ze deden rare dingen, puur omdat het kon.' En zijn fascinatie voor het Koningshuis, een familie die we enerzijds 'op een voetstuk willen plaatsen, maar die ook aanraakbaar moet zijn en dichtbij'.

Hoe simpeler technologie aan de voorkant wordt, hoe complexer aan de achterkant. Dus zijn er steeds meer mensen die afhaken, die niet meer begrijpen hoe de digitale wereld werkt en die niet beseffen dat het allang geen aparte wereld meer is. Sterker, we staan allen aan het digitale front 'waar misdaad exponentieel is geworden'.

Wil je wel of geen kinderen? Die ene grote vraag, die volgens haar meer bedenktijd vergt en meer wederzijds begrip verdient, ongeacht je keuze. Verder spraken we over het afbakenen van je eigen grenzen: 'Je zegt niet nee tegen de ander, je zegt ja tegen jezelf' en ik heb zelden iemand zo helder horen uitleggen hoe een paniekaanval werkt. 

Het is geen zoektocht, want hij weet precies wat zijn eindbestemming is. Dus is hij onderweg. Naar dat ene liedje waarin hij in drie minuten zegt wat hij écht wil vertellen. Naar die ene Allesomvattende Liefde die hem de ruimte geeft om zijn enthousiaste impulsieve zelf te zijn. En ik? Ik projecteer vooral mijn eigen hond op hem.

Hij is bezig met zijn zevende album, dus hij weet inmiddels hoe het werkt. Wat niet wil zeggen dat de onzekerheid verdwijnt. Of dat inspiratie grijpbaar wordt. 'Soms schop je tegen iets aan en de stof die er af komt, dat is het.' We spraken over de schoonheid van een cassettebandje, over houvast en over de uitdaging bij het schrijven van een liefdesliefdje.

Hij noemt het 'de theorie van de 1 of 2'. Het diepgewortelde besef dat het slechts één of twee mensen uit je gemeenschap lukt om door te breken. En als je tot die gelukkigen behoort, heb je een verantwoordelijkheid naar de achterblijvers toe. Een eerlijk gesprek over schaamte, afgunst, volharden en dankbaarheid.

Vroeger dacht ze dat ze anderhalf mens moest zijn. Inmiddels weet ze dat ze maar één persoon hoeft te zijn. Wat een heerlijk besef. Ook spraken we over haar correspondentschap in de VS, een droombaan die haar verwachtingen overstijgt. En haar zorgen over Nederland: 'Behapbare, korte, begrijpelijke verhalen zijn niet altijd eerlijk'.

We spraken over vaderschap, volwassenheid, vriendschap, de lampjes in je auto, de watten in je hoofd en de kunst van een goede sidekick. En tijdens het gesprek was hij alvast begonnen aan de evaluatie van het gesprek zelf. Er was een Indiana Jones-hoorspel en we deden nog een schokkende ontdekking over een fles wijn.

90 procent van alle hart- en vaatziekten komt door slechte leefstijl. Dus natuurlijk heeft hij als cardioloog de missie om die leefstijl te verbeteren. In dit uur hoor je praktische, op wetenschap gebaseerde tips: stop met grazen, omring jezelf met blije gezonde mensen - een goede leefstijl is besmettelijk - wees mild positief, neem een relatie en lach!

Iedere 8 dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord door haar geliefde of partner. Laat dat even bezinken. Ze ontsnapte zelf op tijd uit een slechte relatie en schreef een boek, omdat ze andere vrouwen hetzelfde gunt.

We hoeven niet altijd mooi weer te spelen over ouderschap, vindt ze. Bovendien, we doen allemaal maar wat. We spraken over wat het zijn van een goede ouder écht inhoudt. En hoe je weet of je opvoeding geslaagd is. (Disclaimer: soms pas vijftig jaar later).

Hij was een kwetsbaar kind dat moest concurreren met de hond. Maar op schoot bij zijn juf, daar ontstond zijn liefde voor verhalen vertellen. We praten over eenzaamheid, over de liefde, waarom je juist wél bij elkaar moet blijven. En natuurlijk bespreken we ook wat de de ingrediënten zijn van een goed verhaal en hij vertelt al iets over de podcast die hij binnenkort de wereld in slingert: Kaas zonder Koe.

De Communicado's (Victor Vlam en Lars Duursma) analyseren de verkiezingsavond zoals alleen zij dat kunnen. De winnaars, de verliezers, de toespraken, de uithalen en de voorspellingen. En antwoord op de vele vragen van de Radio 1-luisteraars.

Voor de serie 'Dickpics: de keiharde wetenschap' verdiepte hij zich in het fenomeen dickpic en de beweegredenen van de afzender. We spraken over zijn eigen grenzen als programmamaker. Over die ene knop die hij nog niet heeft gevonden. En over how to be a rolmodel.

Natuurlijk heb ik verschillende thema's tegen haar aan gehouden. Ze vertelde hoe ze over haar eigen schaduw is gestapt en zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Met gepaste trots zet ik nu dit gesprek - waarin we écht de verbinding hebben opgezocht - online en nu gaan we op weg naar de koffieautomaat: 'De enige plek waar je tegen je baas kunt zeggen dat zijn gulp openstaat.' 

Het is zijn missie om ongelijkheid te bestrijden. Hoe? Door duidelijk te maken dat armoede niet alleen om geld draait, maar ook om kansen, representatie, macht en klasse. 'Het meest pijnlijke over kansenongelijkheid is dat het bedolven wordt onder een deken van goede intenties.'

Hij solliciteerde voor de functie van lijsttrekker van PvdA/GroenLinks. Maar eigenlijk wilde hij huppelend kamerlid worden. Een vrouw premier maken. En per direct alle topambtenaren uit hun functie ontheffen. Maar het liep anders, dus nu maakt hij zeven dagen per week de ochtendshow op Radio4All. En nee hij wil GEEN koptelefoon op. 

Tot op welke hoogte moeten de afspraken tussen journalisten en politici transparant zijn? Moet een gesprek met politici aan de talkshowtafel entertainment bieden of vooral informatief zijn? Kortom, de dilemma's van een parlementair redacteur die al jarenlang meeloopt en zich oprecht zorgen maakt over het huidige politieke landschap.

Als het hem lukt om mensen uit verschillende werelden om hetzelfde te laten lachen, dan vindt hij de satire in Plakshot geslaagd. En als hij het zelf ook leuk vindt, natuurlijk. Hij legt uit hoe goede satire uit twee lagen bestaat, die hij de 'Bas Heijne-laag' en de 'André van Duin-laag' noemt. Verder bespraken we de kunst van het genieten (lastig) en hoeveel humor er in Omtzigt zit (veel). 

Energie is lange tijd als een product gezien. Onterecht, vindt hij. Het zou, net als internet, toegankelijk moeten zijn voor iedereen. En dat vereist een systeemverandering waarbij iedereen producent én consument is van energie. En de energietransitie? 'Die moeten we depolitiseren.'

Als je een marathon gaat lopen, dan ga je daarvoor trainen. Als je naar een concert gaat, dan wordt dat ook leuker als je met een getraind oor luistert. Verder legt hij me uit waarom ik moeite heb met musicals. Waarom Mozart en Elvis zo briljant zijn. En deelt hij een geweldige blunder over die ene keer dat hij ging dirigeren en schrok van het muziekstuk.

Hij wordt de harde schijf van de Belgische popmuziek genoemd. Ik noem hem de Belgische versie van Leo Blokhuis. Altijd op zoek naar de verhalen achter de liedjes, vanuit zijn streven om al dat moois niet verloren te laten gaan.

Hij speelde in de grootste interbationale orkesten. Op een dag besloot hij: ik wil écht weer gaan spelen. We spraken over het vinden van je eigen toon, je eigen stem.

Het woord 'naïef' staat op haar heup getatoeëerd. Ze wil blijven geloven in het goede, in dat het anders kan. Vanaf morgen. Maar dat moeten we zelf doen. En we moeten het luider verkondigen. 'Van elk zelfhulpboek dat je koopt, hoop je dat het je laatste is.'

Het is hem gelukt. De juiste woorden en melodieën vinden voor die continue zoektocht naar wie je bent en wat je voelt. Over op zoek gaan naar moed en die in jezelf vinden. Wat een heerlijke ontdekking.

Hoffelijkheid vindt hij een groot goed. Van mening verschillen, maar nog steeds inzien dat de intentie van de ander goed is. Het is wekelijks te horen in de podcast die hij samen met Gert-Jan Segers maakt. We spraken over de schoonheid van de band als organisatievorm, de draai, het juiste vertrekmoment en het vertrouwen in de politiek dat terugkomt 'als er geen misstanden meer plaatsvinden, maar er gaat altijd wat mis.'

Ze zag de pulserende babyroze massa en ze was op slag verliefd op het levende brein. Haar missie? Kennis over de hersenen delen, zodat we er beter voor gaan zorgen. Met de juiste voeding, met voldoende ontspanning én door het uit te dagen. Want dan ontstaan nieuwe verbindingen. Dus ga iets nieuws leren en ga om met mensen die je (nog) niet begrijpt!

Nadat haar moeder was overleden en haar liefde haar verliet, was het even op. De veerkracht. Ze besloot ernaar op zoek te gaan bij geleerden, gebutsten en gehavenden. En ze vond antwoorden, ze leerde hoe ze haar eigen veerkracht kon vergroten en hoera het bleek nog besmettelijk te zijn ook!

Ontsnappen aan de waan van de dag, je laten verleiden tot onderzoek, vragen opwerpen die geen antwoord behoeven. Dat is volgens hem de kracht van theater. Verder spraken we over zijn onbevangen manier van interviewen, zijn drang om te enthousiasmeren en ja, ook even over het songfestival.

Ze is niet de enige die is opgegroeid met ouders met een groot overmogen, heeft ze gemerkt aan de reacties op haar boek. Pas toen haar moeder overleed, kon ze vrijuit gaan schrijven. Het Indische zwijgen doorbreken, zodat het hier stopt, het meedragen van verdriet dat niet van jezelf is.

Zijn grote liefde Ghislaine Pierie overleed in januari. Maar zijn rouwplan trad al maanden eerder in werking toen ze het slechte nieuws kregen en ze er nog gewoon was. Het verdriet toelaten en het grote loslaten. Volgens hem de mooiste periode, die hij zo weer over zou doen: 'Je komt erachter wat je samen hebt opgebouwd, wat je voor elkaar voelt, wat je voor elkaar betekent. Dat je de kans krijgt om een prachtig leven af te sluiten samen.'

We spraken over haar eerste leeservaring als kind, toen ze in die heerlijke wereld van Heidi und Peter werd gezogen, over ouder worden, idealisme, de ontlezing en ze blikte terug op haar al meer dan veertig boeken durende schrijverschap: 'Ik ben niet onopgemerkt gebleven'.

We zijn doorgeslagen, als het gaat om diversiteit en inclusie, vindt ze. 'Want we zijn niet gelijk, wel zijn we gelijkwaardig'. Dus mannen en vrouwen gewoon hun eigen toiletten en aparte sportwedstrijden, en op werkgebied kijken naar capaciteiten en niet naar kleur en geslacht.

Zijn ouders vluchtten na de Hongaarse opstand in 1956 naar Nederland. Lange tijd was dat alles wat hij wist. Hij dook in zijn eigen familiegeschiedenis, ontrafelde geheimen, stuitte op trauma's en... op moed. Nu heeft hij, zoals hij het zelf noemt, 'zijn rommel opgeruimd, zodat die niet meer terecht kan komen bij zijn vrouw en kinderen.' Nu alleen nog een vrouw zoeken.

Mensen die haar een links hysterisch kutwijf noemen, die geeft ze gelijk. Want dat is ze. Maar mensen die haar grachtengordel noemen, nee, dat gaat te ver. Ze groeide op in Manderveen en was ooit jeugdkampioen klootschieten. Levensdoel? Haar leven winnen, net als in de Japanse anime. En een kruising worden van Astrid Joosten, Willem Ruis en Linda de Mol!

Het is de moeilijkste fase van de klimaattransitie, omdat we aan het begin staan, maar we kunnen niet anders dan ons leven aanpassen. En: het leven wordt er juist leuker op. Ook spraken we over bomen als levende geschiedenisboeken, aan de jaarringen ziet ze welk effect de klimaatverandering heeft op de natuur.

Haar oma was één van de passagiers van de kindertreinen die na de Eerste Wereldoorlog van Hongarije naar Nederland vertrokken. Om kinderen even aan te laten sterken. Maar haar oma bleef. Ze maakte dezelfde treinreis en ze maakte het verhaal universeler. Verder spraken we over de liefde: het eeuwige schipperen tussen controle en overgave. En ze vertelt hoe ze het uitmaakte met Prometheus.

Hij is niet van de halfzachte uitspraken. Er zijn volgens hem teveel regenboogvlaggen, de polsbandjes van Hoekstra vindt hij infantiel, verbinding vindt hij een vies woord en 50 Plus kan beter opdoeken. En nu Rutte plaatsmaakt, gaat hij VVD stemmen. Maar er is ook ontroering. Bij Fauré en bij de stem van zijn grote liefde.

Je kunt niet zeggen dat hij muzikant werd, want dat was hij altijd al. We spraken over de grenzen van humor, de koning, de levensles van zijn vader en we ontdekten een rode draad. Altijd fijn. Oh en Frank kwam ook nog even langs. Of was het Ronald?

Jezelf terugvinden nadat je datgene bent verloren waar je zo zielsveel van houdt. Daar is geen handboek voor. In haar boek 'B' beschrijft ze die zoektocht naar verdergaan, loslaten en tegelijkertijd vasthouden: 'De bezieling, die liefde die Berend voor het leven had, als het goed is word je daardoor opgeraapt, ikzelf ook.'   

Waarom zou je een kind op deze wereld zetten? Hoe je deze vraag beantwoordt, zegt veel over jouw eigen balans tussen zorgen en hoop. Over hoe je als ouder ervoor wilt zorgen dat je kind tevreden en gelukkig wordt en hoe je daar tegelijkertijd maar verdomd weinig invloed op kunt uitoefenen.

Als kind voelde hij al dat er iets was. Een doel dat hij moest nastreven. Maar hoe je dat doet, dat is een proces van vallen en opstaan. We luisterden naar Ciske de Rat, we spraken over zijn jeugd, zijn liefde voor zijn naamgenoot die aan het religieuze grenst, zelfreflectie en de houdbaarheid van talentenshows.

Bijna tachtig, dus een mooi moment om terug te blikken. Op zijn jeugd met dinky toys, de keren dat hij eventjes af was in de media en zijn talent om een authentieke indruk te maken en ondertussen te verzwijgen hoe hij er écht over denkt. En nu is er een biografie, tot zijn eigen verbazing, want 'opwindend is mijn leven bepaald niet verlopen'.

We luisterden naar Gladys en naar de houtduiven uit zijn jeugd, hoe hij wilde dat het altijd zo bleef. We spraken over de dood en de liefde. Hij was ontroerd door de woorden van André van Duin en hij bracht een ode aan Wimie en het koffiezetapparaat.

Wat is goed leven? Je verantwoordelijkheid nemen. Als individu. Als bedrijf. Tegenslag omarmen, want 'het leven hangt van teleurstellingen aan elkaar'. En de liefde? Dat vindt hij 'een ingewikkeld dossier'. Verder spraken we over de bedrijfsethiek van zijn vader en natuurlijk kwam zelfhulpfilosoof Aristoteles meerdere keren voorbij.

Een profeet van de zee. Zo ziet hij zichzelf. Vanuit zijn oneindige liefde voor de zee roept hij - net als Jona, die van de walvis - dat er een ramp gaat plaatsvinden. En net als Noach bouwt hij daarom alvast zijn eigen ark.

Zijn talent om verhalen te vertellen heeft hij van zijn moeder. Zoektochten zijn het mooist, ergens aan beginnen, niet weten waar het eindigt. En: accepteren dat je niet op alle vragen antwoord krijgt.

We spraken over spijt als verlangen, als motivatie, als dubbele vorm van verdriet. Over rouw: 'Ontdekken wie je bent zonder de persoon die overleden is' en over de liefde, hoe die groei geeft, mits je je eraan durft over te geven.

Op Prinsjesdag ging ze haar badkamer voegen. Dus dat afstand nemen van Den Haag, dat is wel gelukt. We spraken over de democratie, bestaanszekerheid en over de gedupeerden van de toeslagenaffaire: 'Zet 50 ambtenaren in een gymzaal, laat alle gedupeerden langskomen en handel het af!'

Gedichten kunnen troosten, aanzetten tot denken, verwoorden wat je zelf niet kunt zeggen, je doen inzien wat je voelt, én verbinden. Het is haar missie om de poëzie te ontdoen van het hoogdravende. Trouwens, soms is er geen tweede laag. Soms wel, maar als je die niet volledig begrijpt, dan is dat ook niet erg.

Ze dook in de wereld van de juicekanalen en schreef er een roman over die laat zien hoe kwetsbaar BN-ers zijn. Als ze iets te verbergen hebben, maar dat is het voordeel als je Heleen van Royen bent, want dat heeft ze niet. We spraken over 20 jaar schrijverschap, schaamte, seks en jawel ook die oude koe (Oudkerk) halen we even uit de sloot.

Zelf had ze last van trots-schaamte en ze wilde weten waar dat vandaan kwam. Dus onderzocht ze wat trots met ons doet, hoe het ons beperkt of juist motiveert, hoe de politiek het inzet, hoe het ons verdeelt en hoe we het op een constructieve manier kunnen inzetten.

Met een geweldige verhalen garantie. Over een walvis achter het station, hoe hij er als kind voor zorgde dat hij wél een verjaardagsfeestje kreeg, en over zijn onbedwingbare neiging om mensen neer te maaien met zijn blik. Oh en Matthijs komt ook nog even voorbij.

Haar motto? Het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers aantrekken. Want kleding vormt, het verbindt, het verbeeldt. Haar strijd? Meer ruimte! Om te zijn wie je bent, ook al is dat ieder uur weer iemand anders. 

We dragen allemaal iets met ons mee. Aan onszelf de keus of je je eraan wilt ontworstelen of dat je het wilt omarmen. Het is een prachtig thema in haar laatste boek 'Schildpad en ik'. We bespreken de geur van Zweden, haar activisme en waarom we kinderen nooit, maar dan ook nooit mogen onderschatten.

Nadat je dit gesprek hebt gehoord, kun je nooit meer op dezelfde manier naar de film 'Finding Nemo' kijken. Of naar de Zuidas. Of naar ratten in de stad. Want als stadsecoloog ziet hij schoonheid tussen en op de gebouwen die we gedachtenloos passeren.

'I got your back!' Dat is de boodschap die ze aan de kinderen wil geven in haar boek. Trouwens, ook volwassenen zijn gebaat bij het lezen van kinderboeken. Geruststellend als je 's nachts niet kunt slapen en ze zitten boordevol levenslessen. De belangrijkste? Je bent niet alleen.

De dunne scheidslijn tussen de rede en het gevoel, dat houdt hem bezig, zowel in zijn werkende leven als in zijn persoonlijke leven. We spraken over eenzaamheid, zingeving en hoe je soms pas later ontdekt op welke manier je ouders van je hebben gehouden.

Ze ging op zoek naar iets van zichzelf, maar ontdekte toch dat ze daarvoor bij haar moeder moest zijn. En bij haar vader. We spraken over een zoektocht die meer vragen opriep dan antwoorden gaf, en die een prachtige documentaire opleverde. 

Kwetsbaarheid en kracht zijn de thema's die altijd terugkomen in haar werk. We spraken over de kunstwereld, over inspiratie en over jezelf écht leren kennen.

We weten allemaal hoe laat het is, welke crises we moeten overwinnen, welke verantwoordelijkheid we dragen en toch komen we niet in beweging. Daarom schreef hij een boek voor beginnende wereldverbeteraars met de geruststellende gedachte dat minder willen ons meer oplevert. 

We hebben ons best gedaan om de toneelstukjes achterwege te laten. Dus het werd een echt gesprek over talkshows, Rubiales ('mannen moeten gewoon even hun bek houden'), de bijzondere humor van zijn vader en het heerlijke besef dat het leven zo grappig in elkaar is gezet. En, we geven toe: we hebben dit gesprek vooral voor ons eigen plezier gevoerd. 

Hij zit in wat hijzelf zijn vierde levensfase noemt en terugblikkend had hij nog meer risico willen nemen. Dan was hij nóg rijker geweest en was hij gewoon met zijn jeugdliefde getrouwd. We spraken over 25 jaar Business Class, over God, de dood en de liefde. En hij zong mee met 'Mien waar is mijn feestneus'.

Als hij iets moois ziet of hoort, kijkt hij direct om zich heen. Want schoonheid wil je delen. Het is de reden waarom hij muziek maakt. Op een manier die in geen enkel hokje past. Dus treedt hij op met robots, covert hij The Prodigy en laat hij een harp bouwen die wél een lage A heeft. Het geheim van zijn creativiteit? Juist binnen de lijntjes blijven!

Natuurlijk klinkt er snoeiharde muziek. Maar we bespreken ook Omtzigt (nee, hij gaat zich NIET aansluiten), hoe politici in de media verschijnen ('sportjournalistiek'), hoe je cynisme kunt voorkomen en de schoonheid van countrymuziek ('God, pistolen, een trein en er is altijd een hond')

Eén keer per jaar gooit hij zichzelf uit zijn comfortzone. Deze keer met een dancehit, maar dan wel voor het goede doel. We bespreken de grens tussen recht en rechtvaardigheid, hij legt uit waarom hij in tweede, derde én vierde kansen gelooft. En: hij gaat de politiek in zodra hij een partij vindt die cannabis legaliseert.

De kunst van een goede confrontatie, dat bespreken we. Hij legt uit wat het verschil is tussen voortuin -en achtertuin narcisten. Of hij bereid is om zijn eigen vrijheid in te leveren voor zijn werk. En er is een schattig verhaal over die ene keer dat hij als kind Louis van Gaal thuis opbelde.

Inmiddels weet hij wat werkt en wat niet, als het gaat om de bestrijding van misdaad. We spraken over korte termijn oplossingen voor de bühne, de lange termijn gevolgen van bezuinigingen en over de verharding van criminaliteit en waar dat eindigt.

Enigszins onveilig voelt hij zich wel, in dit gesprek zonder draaiboek, maar hij slaat zich er wonderwel doorheen. Hij vertelt welke talkshow hij mist op de tv, waarom Jort Kelder de ideale tafelgast is, waarom hij helemaal klaar is met Trump en hij legt uit hoe hij in zijn eigen leven orde schept in de chaos.

Het Gosse Bouma-licht. Het is inmiddels een begrip geworden. We spraken over wat een goede foto is, waar de grens ligt tussen kunst en commercie en over het voordeel van autodidact zijn.

Ze dook in de wereld van Twitch, want ze wilde aan den lijve ondervinden welk effect dit platform op de beeldvorming van vrouwen heeft, op het schoonheidsideaal. En toen gebeurde het opvallendste en tegelijkertijd het meest voor de hand liggende: ze verloor zichzelf en nam een borstvergroting.

Als familiedetective staat ze altijd aan de kant van het kind, want iedereen heeft volgens haar het recht om te weten wie je ouders zijn. We spraken over de kracht van DNA, Spoorloos en dat weten altijd beter is dan vraagtekens.

Denken is iets wat je overkomt, zegt deze voormalig Denker des Vaderlands, maar je moet je er wel voor openstellen. Durven verdwalen in gedachten. We spraken over ons parasiterende gedrag, de schoonheid van FC Twente en over de troostende werking van filosofie.

Zijn missie? Een betere behandeling van mensen met alvleesklierkanker. Verder spraken we over de kunst van een goed slecht nieuwsgesprek, de schoonheid van chirurgie en zijn carrière als clubarts.

De traan is nooit ver weg bij hem. Als hij muziek luistert of zelf muziek maakt. We bespreken de schoonheid van een blaasorkest. En hij legt uit waarom hij zich verraden voelt als hij Limburgers met een harde g hoort praten.

Op haar tiende besluit ze: ik wil in een band spelen. Alleen de bas was nog vrij, maar dat was misschien wel voorbestemd. Nu is Nana Adjoa, naast bassist, ook singer-songwriter en vindt ze het nog moeilijk naar haar eigen muziek te luisteren. Maar soms denkt ze ook tijdens het luisteren: dit is gewoon gelukt.

Hij is bioloog, presentator, fotograaf, natuurliefhebber en gek op alles wat leeft. En met zijn promotieonderzoek over slangengif in het menselijk lichaam heeft Mátyás Bittenbinder misschien zijn droombaan te pakken. Of nee, is dat toch misschien schrijver van kinderboeken? Het tweede deel komt er al weer aan. Wat wil hij zijn jonge lezers het liefst bijbrengen?

Hij groeide op als migranten-kind in Rotterdam-West, en de blik van zijn moeder zal hij nooit vergeten nadat gekaapte vliegtuigen zich in torens boorden in New York. 'Houd je maar gedeisd', was haar goede raad.  Hoe het leven van de jonge moslim Lotfi El Hamidi vanaf die dag voorgoed veranderde beschrijft hij in zijn boek en podcast, Generatie 9/11.

Ze pleit voor meer menselijkheid en empathie. Tegelijkertijd ziet Bina Ayar hoe we juist steeds meer te maken krijgen met gedragssturing, controle en conformisme. Een treurige constatering, maar een belangrijke boodschap, die ze optekende in haar boek De maakbare mens. We zijn te veel op zoek naar oplossingen en we staan te weinig stil bij hoe het is. Dus dat doen we nu ook. 

Dit is de hartslag van Massih Hutak, iemand die niet alleen maar praat, schrijft en rapt over hoe slecht het gaat, maar daar ook echt iets aan wil doen. Want, zo zegt hij: cynisme alleen gaat je niet redden. Handen uit de mouwen dus, en dat doet hij ook. Voor buurvrouw Annie die haar huis uit moet, voor de voetbalclub die plaats moet maken voor een hockeyvereniging en voor snackbar 't Puntje, die dreigt te worden weggeconcureerd…

Een aantal matige tv-optredens, een slecht verkochte tour en een compleet geflopte debuutplaat. Zo omschrijft Judy de start van haar carrière. In Amerika hervond ze zichzelf en ontdekte: ook je stoutste dromen kunnen uitkomen. Haar nieuwe nummers werden goed ontvangen en beluisterd. Ze toerde door The States en Europa en op 6 augustus treedt ze op in het Vondelpark. Welk publiek is leuker: het Amerikaanse of het Nederlandse?

Een geslaagde date leent ze een boek uit, zo weet ze zeker dat ze de man nog eens terugziet. Zelf schrijft Ibe Rossel trouwens ook: over Engelse literatuur en welke levenswijsheden je daar uit kunt halen. En dat is best veel. Ze leerde van Jack Kerouac welke jongens ze moet vermijden, van Jane Austen hoe je ervoor zorgt dat je crush ook voor jou valt, en van George Eliot hoe je je zin krijgt...

Ze schrijft over de gevolgen van opgroeien in chaos en gevaar, grote geheimen en hoe dun de lijn is tussen goed en fout. En hoewel haar boek Niet geschikt voor publicatie (genomineerd voor Beste Boek voor Jongeren 2023) niet autobiografisch is weet Gabriëlle la Rose waarover ze het heeft. Een openhartig gesprek over jeugd en hoe die je vormt, de liefde voor lezen en het leven in de grote stad.

Europa is Samira Rafaela's grote liefde. En daarom stelt ze zich kandidaat als lijsttrekker van D66 voor de Europese Parlementsverkiezingen. Is de politiek inclusief genoeg? Zorgen we er wel voor dat de waarden van de rechtsstaat worden beschermd? De D66'er over vrouwenrechten, jonge mensen en de politiek, en hoe je dealt met haat op sociale media.

Met spuitflesjes voor mayonaise die Lieuwe van Gogh eerst in de restaurantkeuken gebruikte maakt hij nu goedverkopende schilderkunst. Wie weet koopt hij van de opbrengst op zijn 93e het Van Gogh-museum. Om er vervolgens een parkeergarage van te maken. Een gesprek over zijn kunst, zijn vader Theo van Gogh, die bijna 66 zou zijn geworden, en een beetje over de liefde. Of toch niet.

Als bij Tons vrouw alzheimer wordt vastgesteld krijgt hij plots te maken met de zorg in Nederland. De voormalig salesmanager valt op dat er in de medische wereld geen businessmodel voor geluksmomentjes bestaat, geen booking.com die de customer journey van iemand met dementie optimaliseert. Tijd om daar verandering in te brengen, denkt Ton. Een gesprek over liefde en loslaten en opnieuw leren vasthouden.

Hoewel ze componist, schrijver, beeldend kunstenaar en model is, omschrijft ze zichzelf het liefst als: 'Sarah Neutkens, 1998, Eindhoven, leeft nog'. Ze heeft er moeite mee dat ze niet in één hokje past, maar vindt het ook fijn zich ergens tegen af te kunnen zetten. We spreken over bewijsdrang, verstandig doen of juist niet, romantische Belgen en hoe goede ideeën altijd wel een weg vinden.

Wil je een astronaut, een wolk of een zeemeermin zijn? Het was de vraag die haar vader haar stelde. En die haar leerde dat ze heel groot mag dromen.

Hij heeft meer rust in zijn kop nu zijn leven minder om hemzelf draait. Zachter is hij geworden, huilt makkelijker dan voorheen, geniet van de natuur en kan zelfs blij worden van een schone pan. Verder spraken we over onvoorwaardelijke liefde, Jim Croce en Yvonne Coldeweijer.

Even alle ego's opzij leggen en samen focussen op het grotere geheel. Dat vindt Samuel Wuersten de schoonheid van dans. We spraken over de fysieke en mentale grenzen in een wereld waarin dansers het uiterste vergen van hun instrument: het lichaam.

Even alle ego's opzij leggen en samen focussen op het grotere geheel. Dat vindt hij de schoonheid van dans. We spraken over de fysieke en mentale grenzen in een wereld waarin dansers het uiterste vergen van hun instrument: het lichaam.

Hij is niet bang om taboes te doorbreken, om tegen de stroom in te denken. Wat hij wel vreest, is dat zijn wereld kleiner wordt en dat hij 'uit de tijd glijdt'. We spraken over hokjes, over het wel of niet wegpoetsen van foutjes, en we luisterden naar Joni Mitchell en Dionne Warwick.

Ze heeft het acht maanden volgehouden, dat ver-schrik-ke-lij-ke pensioen, en daarna ging ze gewoon weer aan het werk. Bij het radiostation waar ze ooit begon: Radio Veronica. We spraken over te hoge vrouwenstemmen, naïeve groupies, Jomanda en natuurlijk de veiling van de FM-frequenties. 

Wat is een echte Turk? Oftewel, hoe de mensen hier je voor iemand van daar aanzien. Hoe de mensen daar je verwijten dat je teveel van hier bent. Over de invulling van het begrip vrijheid en hoe je toch van elkaar kunt houden ondanks je verschillende standpunten. 

Als topsporter was het duidelijk wat het doel was. Winnen. Daarna leerde hij dat je ook succes kunt behalen als je doelen behapbaarder zijn. Kortom, levenslessen. Opgedaan in de topsport, geleerd binnen de muren van zijn techbedrijf, afgekeken van hond Jan. Goed slapen, rust in de kop en gewoon doorgaan.

Maandenlang graven zonder resultaat, of juist wel iets blootleggen en er vervolgens iets mee moeten. Politiek en archeologie hebben meer overeenkomsten dan je denkt. We spraken over geraakt worden, een gezonde afstand bewaren tot het politieke kluppie en over het vertrek van Renske Leijten.

Hij is een oudere, witte, cisgender man. En daar kan hij niks aan doen. Hij is teleurgesteld in links, hij is teleurgesteld in rechts, maar hij is wel positief verbaasd over het feit dat er nog steeds niemand op die rode knop heeft gedrukt. En natuurlijk bespreken we zijn laatste album dat hij volledig nuchter heeft geschreven.

We spraken over datgene wat we niet kunnen verklaren, maar er wel is. Over de schoonheid van rituelen die ons doen opstijgen uit het alledaagse. Over de muziek die hij altijd om zich heen hoorde en de roep van de jungle. Over je best doen om altijd te eindigen in het licht en de lach die wel degelijk ergens vandaan komt.

Hij kan precies uitleggen wat ons rechtssysteem goed maakt, maar ook waar het afbrokkelt en door wie dat komt. We spraken over zelfreflectie, het begrip 'advocatenresultaat' en natuurlijk over het Marengoproces: 'een zaak die alles kapot heeft gemaakt.'

Waarom vrouwen eerder huilen op het werk, waarom vrouwen soms juist niet solidair zijn met andere vrouwen, waarom vrouwen hun empathisch vermogen grotendeels aan mannen te danken hebben. Je krijgt antwoord op al deze vragen. Plus handige weerwoorden waar je meteen mee uit de voeten kunt.

Hij denkt altijd 'O God, het gaat mis'. En dan valt het toch weer mee, maar dat weet je natuurlijk nooit van tevoren. Nu is er een groot dilemma waar hij mee worstelt, hij zet beren op de weg, jaagt ze weer weg en hij vraagt zelfs zijn publiek om advies, maar uiteindelijk zal hij het toch zelf moeten doen.

Zijn levensverhaal klinkt als een feelgoodfilm. Hij zou profvoetballer worden, kreeg blessures, ging naar de Mediamarkt, kocht een keyboard, leerde zichzelf pianospelen en werd componist.

Zijn hoofd staat altijd aan. Dus ziet hij die ene vrouw die op het nippertje de bus mist. Of valt hem die ene zin op in een krantenartikel over een boer die zijn kleinkind redt. Hij ziet er een lied in, begrenst zichzelf door rijm. En stapelt waarheden, net als in de wiskunde.

Sinds haar zoon er niet meer is, voelt ze zich geen moeder meer. En ontdekt ze wie ze zich wel voelt. We spraken over het terug verlangen naar het zorgen en over rouw: 'iets dat stuk is weer heel willen maken, maar weten dat dat niet kan.'

Dat je gedachteloos haar vrolijke, catchy nummers meezingt en dat je vervolgens gaat nadenken over welke woorden nu eigenlijk uitspreekt. Een slimme manier heeft ze gevonden om haar boodschap over te brengen. Maar het had net zo goed een hele andere vorm kunnen aannemen.

Hij had het al als kind, een grote nieuwsgierigheid naar de mensen die over de rand zijn gevallen. Zijn aanpak is grondig: hij woonde maandenlang in een tunnel in New York met aan crack verslaafden, hij promoveerde op de Mexicaanse drugsoorlog en praat met aan fentanyl verslaafde Amerikanen om aan te tonen dat het ons allemaal kan overkomen.

Een kroeg die in de loop der jaren minder leuk is geworden, waar hij nog steeds in discussie gaat met de eikels aan de bar. Niet omdat hij de hoop heeft dat ze tot inzicht komen, maar omdat hij gelijk wil krijgen. Zo ziet hij twitter. Ook spraken we over de feiten versus het onderbuikgevoel, over tweede kansen en over geloven dat het uiteindelijk goed komt.

'Niet iedereen kan stenen gooien', waren de woorden van zijn oom. Oftewel, iedereen strijdt op zijn eigen manier. En welke manier de juiste is, dat is een levenslange zoektocht. Op dit moment doet hij het door zijn eigen familiegeschiedenis te vertellen en de gebeurtenissen een gezicht te geven.

We doen het allemaal, op zoek gaan naar degene die je altijd al was. Maar als je muzikant bent, en je lichaam is je instrument, dan verandert die zoektocht letterlijk je eigen geluid. Sem laat die zoektocht zien én horen in 'Who the fuck is Britt'. 

Ze maakte samen met Kees Schaap de documentaire 'De doe-het-zelf Dictatuur' over framing, uitsluiting, angst en de cancelcultuur. En vervolgens werd die gecanceld door de omroep waar ze hem voor maakten. Een kritische blik naar onszelf, naar de hokjes waar we zelf in zitten en waar we anderen in stoppen.

'Als je de lat lager legt ga je niet hoger springen' is de titel van zijn boek waarin hij zijn leiderschapslessen deelt. Hij was directeur van NOC NSF, directeur van de NOS, hoofdredacteur van NOS Sport en hij wou dat hij het gezien had. We spraken over grenzen, ambitie en het belang van een gezamenlijke basis.

Ze wil het taboe op vreemdgaan doorbreken. Het gebeurt, het hoort bij het leven, dus laten we er gewoon over praten. Dus dat doen we. Plus antwoord op de vraag hoe je een relatie voortzet na ontrouw, en in hoeverre is verliefdheid een voorwaarde voor een geslaagde relatie?

Een pauze van twee jaar, waarin we alle technologische ontwikkelingen even stopzetten, zodat we ons kunnen richten op verandering van ons eigen gedrag. Want we zijn veel te optimistisch als het om technologie gaat én we zijn ons te weinig bewust van de gekleurdheid ervan. Benieuwd wat hij van onze eigen Chat GPT vindt...

Letterlijk de hand van een ander, dat geeft haar houvast. We spraken over de taal die ze gevaarlijk vindt en daarom klein wil houden. Ze legde haar eigen inconsequente gedrag bloot. En haar nieuwe levensmotto: Trek je kleren uit en zwem!

Niet iedereen heeft er één, maar we zijn het allemaal geweest: een puber. En ik beloof je, na het beluisteren van dit gesprek is je beeld van pubers én van je eigen puberteit voorgoed veranderd. We spraken over liefhebben in de vorm van begrenzing, ik leerde dat angst de emotie is die het meest wordt overgedragen aan kinderen en ze vertelde over de tweede hechting: 'Houd ze nog even vast voordat ze uitvliegen'.

Het is het mooiste wat er is. Je zang naar boven richten, boven jezelf uitstijgen en vliegen. Met zoveel liefde spreekt ze over het genre waarin dit regelmatig gebeurt: de gospel. We spraken over durven loslaten, de kunst van het genieten en de moederstem van Diana Ross die haar altijd heeft toegefluisterd dat ze er mag zijn.

Ze kwam haar angst onder ogen en schreef een boek die alle fasen van het sterfproces blootlegt. En wat blijkt? In het echte leven vindt ze het sterven lelijker én mooier tegelijkertijd. Vervolgens besloot ze de dood een vaste plek in haar leven te geven en ging ze in een hospice werken.

Wat is winnen in tijden van echtscheiding? Als je harmonieus uit elkaar gaat of als je het geld krijgt waar je recht op hebt? Soms is een vechtscheiding gewoon nodig, zegt deze echtscheidingsadvocaat die ondanks alles nog steeds heilig in het huwelijk gelooft.

Sociale media zijn asociaal. En schadelijk, voor kinderen én volwassenen. Daarom pleit hij voor meer wetgeving (verhoging van de minimumleeftijd voor social media-accounts) en voor belasting op data. Maar we moeten zelf ook onze verantwoordelijkheid nemen.

'Until I find you', deze quote van John Irving heeft hij op zijn lichaam getatoeëerd. Hij schrijft om contact te maken, om liefde te vinden, om zichzelf te kalmeren. Belangrijke levensles: die ene grote zoektocht om jezelf te vinden, die hoef je niet alleen te doen. Kan wel, maar dat is veel minder leuk.

Mensen die anders denken moet je koesteren, niet buiten spel zetten als wappie. Trouwens, wat is anders? Ten opzichte van de norm? En wie bepaalt dan die norm? Zelf ziet hij zichzelf als een cowboy op de Highways of his life van The Isley Brothers.

We zijn het over verschillende dingen oneens. Over de waarde van juice, over het maatschappelijke belang van Mattie Valk. Over het verschil tussen de publieke en de commerciële omroepen. Maar we vinden elkaar in ons pleidooi om altijd je mening bij te mogen stellen en in de muziek van Prince.

Het succes van zijn columns, podcasts, tv-programma's en reportages zorgen ervoor dat hij juist dat laatste minder kan doen. En dat mist hij. Samen met een fotograaf onopvallend onderweg zijn naar iets dat meestal tegenvalt. Het is een terugkerend thema in zijn leven: dingen missen als ze er niet meer zijn. Verder spraken we over ongemak op tv, tegenwind in Wormer, de Blue Lotus in Velp en hoe je je niet kunt wapenen tegen mensen die ironie niet begrijpen.

Een hele generatie is opgegroeid met haar survivaltips, hoe te handelen van tongzoen tot scheiding. We spraken over een leven lang leren okee te zijn met jezelf én met de ander.

Natuurlijk wil hij het allerliefste de lach, maar kort daarop de nuancering die tot verbinding kan leiden. En we spraken over de wonderen die we zelf zijn en die ons omringen.

Hij wilde het altijd al, bij het kluppie horen dat boeken schrijft. En jezelf geoorloofd helemaal verliezen in een project, ter voorbereiding van zo'n boek. Dus weet hij nu alles over motocross en over het villen van een konijn. Verder praten we over datgene waar je vooral naar moet luisteren: muziek en podcasts.

We spreken over goed, fout, alle grijstinten die er tussen liggen en de rol van kunst in de beeldvorming.

We hoeven volgens haar geen winnaar te zijn. We mogen op ons bek gaan, zinloos onze tijd besteden en inefficiënt te werk gaan. Wat een heerlijk geruststellende gedachte.

Natuurlijk bespreken we de bankencrisis. En hoe het komt dat we blijkbaar zo weinig hebben geleerd van de kredietcrisis. En waarom het zo belangrijk is dat ieder werkend mens een huis kan betalen.

Ironisch, dat is het, wanneer je bij anderen precies weet hoe je ze kunt helpen. En nu zij zelf vastloopt, weet ze niet wat de juiste aanpak is. Wel is ze ervan overtuigd dat deze woede en deze onmacht uiteindelijk in iets zinvols zullen resulteren.

Alsof ze in een pinopak zat, zo voelde ze zich soms toen ze in Amsterdam opgroeide als kind van Japanse ouders. We spraken over verschillende vormen van moederschap en het schipperen tussen twee culturen.

Orde scheppen in de chaos, écht begrijpen hoe het zit. Dat is voor hem de schoonheid van onderzoeksjournalistiek. We spraken over de verlammende werking van de angst voor de publieke opinie en over de grenzen van vergeving.

Ze is geen anglofiel, and proud of it! Want een correspondent houdt gepaste afstand én blijft altijd nieuwsgierig. En dat is ze nog steeds. Naar het moment waarop er eindelijk eens hervormingen worden doorgevoerd. Naar de relatie tussen Harry en Meghan. En naar het niet-te-toppen kado dat de Paus aan Charles gaat overhandigen.

Moeten we vluchten, vechten of bevriezen als we worden geconfronteerd met de klimaatcrisis? Bevriezen, vindt hij. Oftewel, een moment van bezinning, rouwen om het verlies dat ons te wachten staat. Daarnaast spraken we over de positieve kant van een psychose: 'De extase over het pure zijn en dat alles er is.'

Ze wil niet shockeren, ze wil ruimte maken en truttigheid - 'alles wordt pedofilie' - taboes en stoffigheid wegblazen. En de haat op twitter, die raakt haar niet meer: 'Dan moeten ze echt met nieuwe scheldwoorden komen, want ik heb alles al gehoord.'

Zorg gaat veel verder dan het medische deel, uitgevoerd door zorgverleners. Zorg zit in ons allemaal. Hij ziet het als zijn missie om alle vooroordelen en misverstanden uit de weg te ruimen. 'Het hospice is juist een hele levendige plek.' 

Hij noemde me ooit 'dat meisje', ik noemde hem vervolgens 'boomer'. Hoogste tijd dus voor een gesprek over dingen die niet meer kunnen of juist wel. 'Als je een man bent zoals ik, dan zijn mensen er op uit om je verkeerd te begrijpen.'

Hoe bepaal je of Chinezen écht gelukkig zijn? En in hoeverre kun je als correspondent écht begrijpen waarom ze het regime accepteren? We spraken over Xi Jinping op zijn berg en de steeds onrustiger wordende bodem.

Als je ergens de eerste in bent, dan word je automatisch een rolmodel. Een taak die ze serieus neemt. We spraken over de angst om alles te verliezen in je wens om samen te vallen met jezelf. Hoe je je kracht terug kunt vinden in je nieuwe kwetsbaarheid. En waarom je altijd een aanloop moet nemen om in het water te springen, erop vertrouwen dat je nooit vergeet hoe je moet zwemmen.

Dementie leidt tot geheugenverlies, maar ook tot communicatieverlies. Hij onderzoekt hoe we wél in contact kunnen blijven met mensen met dementie, onder andere door reclamestrategieën toe te passen, zoals 'de ja-kamer' en 'de illusie van de keuze'. En leve de verbeelding, want die verliezen we nooit.

Hilversum, daar vindt ze wat van. Ze vindt het een giftige omgeving waarin vrouwen van kleur niet aan bod komen. Een plek die ze liever weert. Toch is ze naar de studio gekomen. Wel anderhalf jaar te laat, maar toch.

Het geeft haar troost en blijdschap, deze vriendschap met de tv die al op haar achtste begon. Iedere ochtend om 7 uur 34 analyseert ze de kijkcijfers en ziet ze wat de gevolgen zijn van 'een slordige programmering'. Tegelijkertijd weet ze wat écht belangrijk is in het leven: liefde, gezondheid en familie waarmee je samen op de bank van een gezellig tv-programma kunt genieten, liefst eentje waarbij je moet raden wat er in een koffer zit, wie er achter het masker zit of wie de mol is.

Ouder worden vindt hij heerlijk, er vallen steeds meer puzzelstukjes op hun plek. Zijn belangrijkste levensles? Hoop houden tegen beter weten in, want er kunnen ieder moment violen gaan spelen.

Natuurlijk spraken we over muziek. En over de liefde. En over de liefde voor muziek en hoe je die het beste in woorden vat. Of juist niet, want dat vindt hij juist het mooiste aan muziek, dat die je laat voelen wat je niet kunt zeggen.

Hij duikt erin. Soms letterlijk, meestal figuurlijk. In open water, in de flipperkast, in een glas bier, in de wetenschap, in de Mavo-klas. De verbindende factor? Dat is zijn enthousiaste zelf.

Eigenlijk is hij heel begripvol. Zelfs in die mate, dat hij bereid is voorbij de feiten te kijken. Zich te verplaatsen in de burger die niet alles snapt wat er in Den Haag gebeurt - ook dat begrijpt hij - maar die het wel verdient om gehoord te worden.

We spraken over woorden vinden voor het onzegbare (bijna onmogelijk, maar dat is helemaal prima), over het duiden van angst (niet te doen), over de schoonheid van voetbal (de crosspasses van Paul Scholes) en het briljante van Nina Simone (ze ontstijgt haar eigen nummers).

Na al die jaren in de rechtbank al die zaken te hebben bijgewoond, zou je misschien verwachten dat haar vertrouwen in de mensheid minder is geworden. Maar ze is juist milder geworden, want 'we zijn allemaal mensen die stomme fouten maken.' Tijd voor meer vergevingsgezindheid.

Natuurlijk heeft een journalist andere belangen dan een woordvoerder. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ze zich gespannen tot elkaar verhouden, vindt hij. Toch is de praktijk vaak anders. En, niet vergeten, het is geen vanzelfsprekendheid dat iemand zich laat interviewen. Gelukkig stemde Ton wel in.

'Leef je mooiste leven!' Dat is zijn motto, maar hoe weet je wat je mooiste leven is? We bespraken de maakbaarheid van het leven, hoe hij de kritiek van zweverigheid pareert en waarom zoveel clichés toch waar blijken te zijn.

Eigenlijk is hij persoonlijk niet zo geinteresseerd in het privéleven van BN-ers, maar hij heeft wel een liefde voor verhalen vertellen. We spraken over de opkomst van entertainmentnieuws, hoor en wederhoor, de juicekanalen, en waarom iedereen om de Koning lacht.

We zijn het erover eens: het obsessieve streven naar geluk moet stoppen. 'Misschien is het leven gewoon de pijlen ontduiken die op ons worden afgevuurd, af en toe lachen, iets eten en daarna sterven.'

Hij wil een neutrale duider zijn, geen activist, geen wereldverbeteraar. Trouwens, hij kan slecht tegen oorlog. Wil er geen enkele film of documentaire over zien. Luisteren naar dode muzikanten doet hij liever ook niet. Wat hij wel wil? Zichzelf steeds opnieuw uitvinden, relevant blijven.

Natuurlijk gaan we de diepte in, want ze heeft een hekel aan oppervlakkigheid. Dus spraken we over blinde vlekken, aannames, vinkjes en de vorming van identiteit. En over er écht voor de ander zijn.

Ik beloof je: nadat je dit gesprek hebt geluisterd, ga je anders nadenken over de stilte. Over welke rol stilte speelt in de politiek. Ze vertelt wat we kunnen leren van laboratoriummuizen, wat de kunst is van het oneens zijn en over het leven in het algemeen: 'Als je het leven niet moeilijk vindt, dan heb je niet goed opgelet.'

Natuurlijk bespraken we de verkiezingsuitslag. Maar hij gaf ook levenslessen waar politici én niet-politici iets mee kunnen: hoe je fouten klein kunt houden. Hoe je jezelf blijft in een onnatuurlijke beweging. En: sluit je aan en neem inititatief, want zo vind je houvast én liefde.

Hij strijdt tegen wokisme en hij doet dat door het te ridiculiseren. En hij weigert zijn taalgebruik aan te passen, omdat anderen dat opleggen. We belanden in een felle discussie over NOS sport, lukt het ons om aan het eind weer nader tot elkaar te komen?

We spraken over moreel leiderschap en over ons instrumentalistische land. En hoe je troost kunt putten uit het focussen op je zekerheden in tijden van onzekerheid.

We spraken over de schoonheid van ongemak, kwetsbaarheid en over hoe je als comedian heel lang slecht moet durven zijn, totdat de ervaring je beter maakt.

De liefde voor Europa, die kreeg hij van zijn vader mee, tijdens de vele discussies aan de keukentafel. Toen hij ontdekte dat er nog geen partij was die Europa als oplossing zag in plaats van als probleem, besloot hij er zelf één op te richten. De belangrijkste les van de afgelopen twee jaar? Dicht bij jezelf blijven, een cliché, maar dat maakt het niet minder waar.

Natuurlijk spraken we over de oorlog in Oekraine, hoe we die écht kunnen begrijpen en waarom Rusland niet gaat winnen, waarom er alleen maar verliezers zijn. Maar we spraken ook over moed, angst en verlies. En we luisterden naar de helende klanken van Jack Johnson en The Dire Straits.

Bodypositivity is dus veel meer dan blij zijn met hoe je er uitziet. Ze was altijd op dieet en pas nadat ze besloot daarmee te stoppen, 'kwamen er dingen vanonder het tapijt tevoorschijn' en ontdekte ze waar ze écht aan moest werken.

Hij stapelde het op, de emoties van verschillende tegenslagen, totdat de emmer overliep. Toen begon de rouw, hij kwam zijn pijn onder ogen en het maakte hem een mooier mens. En een betere advocaat.

We spraken over de normen en waarden die ze als kind meekreeg, over de afstand tussen weten en doen en over loslaten door iets vaker stil te staan.

Vier jaar geleden won hij een Gouden Kalf en kreeg hij een burn-out. Of, hoe hij het liever noemt, een burn-in. Een aanloop naar een ander leven waarin hij vooral veel leerde van zijn hond. Onvoorwaardelijk liefhebben. Zorgen. Voor jezelf én voor de ander.

Hoe leer je goed burgerschap aan? We spraken over de verantwoordelijkheid die je hebt als opleider en over het imago van het MBO, de rol die moeders spelen in opleidingskeuze, de duurzaamheid van het STAP-budget en de vele levenslessen in 'Kleine Jongen'.

Hij is nogal gesloten over zijn privéleven. En dat wekt argwaan. Dus ik doe een poging om wat persoonlijks los te peuteren. Verder bespreken we niet de drie J's, maar wel de drie B's: grappen die geheid tot veel reacties leiden. En daarnaast: zijn fascinatie voor Linda de Mol, de deugcultuur, en zijn wens om ooit op een Kees van Kooten-achtige manier zijn carrière te beëindigen. Maar gelukkig is het nog lang niet zo ver.

Ze schaamde zich voor het feit dat ze haar haar verloor. En ze schaamde zich voor het feit dat ze zich daarvoor schaamde. Ze schreef er een boek over waarin ze zich kwetsbaarder dan ooit moest opstellen, een bijzonder boek over tegenslag, loslaten én identiteit.

Ze weet nog precies waar ze was toen ze hoorde dat de oorlog was begonnen. Ze belde met haar familie en ze hadden allemaal een plan. En zij? Ze ging zorgen, regelen. Een oorlog kan zoveel kapotmaken, afpakken, 'maar de muziek blijft altijd bij ons, en we hebben onze stemmen'. Dus belt ze met haar tante in Oekraïne, en zingen ze samen, omdat dat het beste alternatief is als je elkaar niet kunt vasthouden.

We spraken over presteren zodra je een piepje hoort, we namen ons voor om vaker stil te staan en aan de rozen te sniffen, we brachten een ode aan de vijfde man in een boyband. En natuurlijk ging hij freestyle rappen en nee dat is geen trucje, dat is een talent!

Pijn. Dat is volgens haar vaak de oorzaak van angst, verslaving of niet gelukkig kunnen zijn. We bespraken hoe je die pijn onder ogen kunt zien en hoe liefde als levenshouding je wél gelukkig kan maken, in welke vorm dan ook.

Hij droomt van een wereld waarin er weer vertrouwen is tussen overheid en burger, waarin Kamerleden hun mobiele telefoons wegleggen en waarin we ons vrij voelen, maar ook veilig. Oh en of we iets minder gehaast op een crisis willen reageren, want dat leidt tot inschattingsfouten en verkeerde besluiten.

We spraken over thuis en over hoe goed je je ouders écht kent. Over dat je groot moet dromen en er bovendien van uit moet gaan dat het lukt. En het werd een écht gesprek. Met echte, oprechte emoties.

Is dit normaal? Die vraag krijgt ze regelmatig als seksuoloog en het geruststellende antwoord is dat je dat zelf bepaalt. We bespraken wat de ideale wachttijd is voor seks, het afvinken van je lijstje op de datingmarkt en een warm pleidooi om uit je hoofd te stappen en meer te gaan voelen.

We voelen een leegte en in onze pogingen om die leegte te vullen, voelen we ons alleen maar leger dan voorheen. Hoe deze ziekmakende cirkel te doorbreken? Met lef en lijdensdruk. Een bijzonder gesprek vol zelfreflectie.

We spraken over de liefde voor zijn werk op de I.C., de gesprekken die hij voert over leven en dood, en natuurlijk evalueerden we ook even de aanpak van de coronapandemie.

De meest verschrikkelijke oorlogservaringen kan hij van zich af laten glijden, maar hij weigert naar de film The Titanic te kijken, omdat hij weet dat het niet goed afloopt. Natuurlijk bespreken we het cyberelement in de oorlog tussen Oekraïne en Rusland en legt hij uit waarom we niet gewoon het licht uitdoen in Rusland.

Jezelf blijven verrassen als kunstenaar, dat is het belangrijkste. We spraken over de bravour van vroeger, over tevredenheid en over de waardering van je publiek.

Hij nam zich voor om te ontpolitieken en om te gaan genieten, hoe gaat het met dat voornemen? We bespreken de zaak De Mos en het rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid, maar ook de schoonheid van de bus, James Bond en jawel: karaoke!

Durven vertrouwen op je eigen intuïtie, je afkomst beschouwen als een meerwaarde in plaats van het weg te willen poetsen, de zoektocht naar je eigen geluid. En het mooie? Het is allemaal hoorbaar in haar prachtige muziek én podcast!

Zijn nieuwste dichtbundel is net verschenen, eerder schreef hij een roman over wat het betekent om een mens te zijn. En als politicoloog doet hij onderzoek naar Europees populisme, digitalisering en diplomatie. We gingen op zoek naar de rode draad in wat hij doet en denkt en we vonden hem!

Je boodschap op een toegankelijke manier verkondigen, dichtbij de mensen, zónder populistisch te worden. Dat wil ze met haar eenmansfractie GOUD. We blikken terug op 50PLUS en de lessen die ze daaruit heeft geleerd.

Laat het plaatje los, dat is het belangrijkste advies dat hij kan geven aan eenieder die op zoek is naar een partner. Hij verbaast zich over de krampachtige denkbeelden die we nog anno 2023 nog steeds hebben over de liefde. En hij legt uit waarom mannelijke energieverspillers zo aantrekkelijk zijn.

Ze beheerst de kunst van de overgave. Of het nu gaat om een toevallige ontmoeting op straat, haar voorstellingen die ze liefkozend rituelen noemt, of om de liefde. Ze pelt haar eigen lagen af, zodat ze het meest persoonlijke met anderen kan delen, want dat is het meest universele. Tot slot: een prachtig pleidooi voor vergeving én voor gesprekken buiten de openbare ruimte.

Hij vindt nog steeds dat je alles mag zeggen. Wel heeft hij sommige grappen aangepast, om daar vervolgens weer grappen over te kunnen maken. De Laatste Ronde, heet zijn allerlaatste voorstelling, en we maken de balans op: 'Uiteindelijk zijn we allemaal een stelletje lafbekken.'

We spraken over tegen de stroom in gaan, de schoonheid van het interviewen van niet-bekende Nederlanders en zijn liefde voor Het Grote Gebaar.

Bijzonder om je te realiseren dat je als vijfjarige eigenlijk al heel dichtbij jezelf was en dat je dat daarna weer even kwijtraakt. Het vinden van je stem, dat is een reis zonder eindpunt, en dat is prima. En we sloten af met het mooist denkbare: onvoorwaardelijke liefde.

We spraken over algoritmes van social media, maakplezier, Teenage Mutant Ninja Turtles, Netflix en cavia's en het werd een logisch verhaal.

Seks en liefde. Dat waren altijd de twee onderwerpen waar ze over schreef. Ze onderzocht de haalbaarheid van een open relatie, van seks na zwangerschap. En toen werd ze ziek, ontdekte ze de kracht van onvoorwaardelijke liefde en bungelt de seks ergens onderaan de Piramide van Maslow.

De tijdgeest vangen in haar beeldcolumns? Nee, dat vindt ze teveel eer. Ze wil mensen gewoon op een andere, minder oppervlakkige manier naar dingen laten kijken. Verwonderen, zonder cynisch of boos te worden.

We spraken over typecasting, over het gevoel dat je een ambassadeur moet zijn van je geboorteland en over de Arabische comedycultuur.

Ze beschouwt muziek als een mes, het effect ervan wordt bepaald door de manier waarop je het gebruikt. Met haar eigen muziek wil ze door lagen heen breken, zodat je meer inzich krijgt in wie je zelf bent.

We spraken over vernieuwing, over wonderen die eigenlijk uitvindingen zijn. Hij vertelt wat hij van de Commandant der Strijdkrachten leerde over het behalen van doelen en hij legt nog één keer uit waarom energie over zeven jaar gratis is.

We spreken over De Onmisbaren in de samenleving en hoe het toch komt dat we die onderwaarderen en hoe we dat kunnen veranderen. We luisteren naar The Boss en hij brengt zijn liefde voor Roda JC onder woorden.

De afgelopen jaren zijn het aantal meldingen over grensoverschrijdend gedrag bij Meldpunt Mores alleen maar toegenomen. We spraken over het topje van de ijsberg en over onafhankelijkheid van haar eigen rol als voorzitter.

Als kind wilde ze vooral niet opvallen, dus liet ze de chocola in haar hand smelten als ze naar de bioscoop ging tijdens Ramadan. We spraken over de verschillende en vaak minder zichtbare vormen van racisme. En over migratie, hoe je ouders hun eigen verwachtingen temperen en hoe kinderen de dromen van hun ouders najagen. 

Wat een bevrijding dat ze niet langer een perfecte vrouw wil zijn met een relatie op ooghoogte! Liever zoekt ze het ongemakkelijke op en doorbreekt ze taboes. Dingen maken die raken en daardoor herkenbaar zijn, helend werken én troost bieden.

Hij legt het nog één keer uit: de Bossche Bol-grondbeginselen voor de man in pak. Waarom de witte sok wél kan. En de sensatie van je vingers over de cover en langs het ribbeltje laten glijden.

Hij beschouwt kunst als een proces in plaats van een eindproduct, hij ziet de wereld als zijn podium en de toehoorders als deelnemers. En die kunstenaarsblik, het zonder labels waarnemen en liefdevol zorgen voor datgene wat je mooi vindt, daarmee kunnen we problemen oplossen!

We spraken over haar podcast 'Nooit gezien' over die ene filmklassieker die er tussendoor is geglipt. Over hoe woke films en tv moeten zijn. En we luisterden naar Triggerfinger en 2Pac!

Hij is naar eigen zeggen 'rete-eigenwijs'. Het zorgde ervoor dat hij pas vier jaar geleden inzag dat verslaving een ziekte is die, als je je er niet bewust van bent, tot drie wegen leidt: 'gevangenis, inrichting of de dood'. Hij is de aangewezen persoon om ons erop te wijzen dat 'iedereen het verdient om af en toe 'ik hou van jou' te horen of 'welterusten'.'

Hoe om te gaan met slachtoffers, daders en omstanders van seksueel geweld? Waarom omstanders het onderwerp het liefst wegduwen en waarom we de daden moeten loskoppelen van de daders. 

Het menselijk gebrek, daar zit de schoonheid én de humor. We spraken over de zinnetjes die hij maakt en over de zin van zijn leven en dit alles zonder vooropgezet plan.

We spraken over het inkleuren van de herinneringen uit je jeugd, haar missie om kinderen te besmetten met haar leesplezier en we luisterden naar Jim Croce en Jacques Brel.

We spraken over de mensen die niet meedoen, die er net buiten vallen. Een groep die hem intrigeert, omdat hij zichzelf erin herkent. Daarnaast: wat is een waardig afscheid?

Bruggen bouwen tussen de verschillende culturen, dat doet ze in een theaterwereld die wel een frisse wind kan gebruiken. En ondertussen blijft ze uitleggen, totdat er geen vragen meer zijn.

We spraken over zijn jeugd, over het omgaan met verlies, met tegenslag. We luisterden naar het prachtige 'Ik neem de tijd' van Peter Blanker en we realiseerden ons dat de tijd inderdaad onze grootste vriend is.

Luister naar deze aflevering als je wilt weten hoe we de loonkloof tussen mannen en vrouwen kunnen dichten én als je praktische tips wilt krijgen voor je volgende salarisonderhandeling: 'doe als Rutte!'

Hoe weet je wie er hulp nodig hebben, wat voor hulp dat moet zijn en op welke manier die hulp er komt? Oftewel, de kunst van het goeddoen. Daarnaast bespraken we zijn geloof in de voorvaderen en de momenten in zijn leven waarop hij hulp kon gebruiken, maar het liever zélf oploste.

Gelijke kansen creëren betekent ongelijk investeren. Weet hij uit eigen ervaring en hij ziet het in de klas - een minimaatschappij - die hij lesgeeft. We spraken over gezien worden, over het delen van pijn en het delen van heling.

We spraken over de neiging van de overheid om de randen van de wet op te zoeken en het gebrek aan visie en politieke moed. Over idealisme (onverminderd), een dierwaardige veehouderij (wat is dierwaardig?) en een boodschap van Jesse Klaver!

Voor het eerst staat hij alleen op het toneel en het voelt als een afscheid. We spraken over zijn dromen, zijn liefdes en het gemis van dat ene gesprek met zijn ouders.

Ze noemt zichzelf een discofeminist en ja dat is net zo vrolijk als het klinkt. We spraken over de male en vooral over de female gaze en over haar liefde voor kunst.

Dat coming-of-age gebeuren, dat is ze nu wel zat. Ze wil meer praten over de dingen die om ons heen gebeuren. Tegelijkertijd weet ze: hoe persoonlijker, hoe universeler. En we bespreken voor de aller aller allerlaatste keer of mannen nu wel of niet grappiger zijn dan vrouwen.

Wat de grootste uitdaging is als politicus? Iets wat eigenlijk het makkelijkste zou moeten zijn, namelijk jezelf blijven. We spraken over de asielwet, over de jeugdzorg, TikTok en de toeslagenaffaire, die hij vanuit twee verschillende kanten aanschouwde: als advocaat voor de gedupeerden en nu als politicus.

We leven volgens hem in een tijd waarin overvloed leidt tot schaarste. Waarin groei belangrijker is geworden dan waarde. Het goede nieuws? Dit hebben we zelf zo georganiseerd, dus dat kunnen we ook zelf weer omkeren.

Hij is geen standaard sportcolumnist, want eigenlijk interesseert het maatschappelijke hem meer dan de wedstrijden zelf. Dus spraken we over de One Loveband, over de emoties van Van Gaal en over de onderwaterwereld.

We spraken over de Choria-rechtszaak, die ze won. Over de zaak tegen de FIFA, die ze verloor. Ze legt uit waarom de tarieven van advocaten schadelijk zijn voor de rechtspraak, hoe oorlogsschade berekend wordt en welke rol je onderbuik speelt bij waarheidsvinding.

Ze is bang voor netjes en gehoorzaamheid, juist omdat ze dat in zich heeft. Als actrice probeert ze voordehandliggendheid te vermijden en trekt ze naar de brutalen toe, die ze zo bewondert en nodig heeft. Haar nieuwste voorstelling 'Maar wat er ook gebeurt, er klinkt muziek' is als de soundtrack van haar leven: 'Een mooi leven. En er valt ook veel te lachen, schijnt het'.

Ze trouwde op haar vijftiende, verhuisde met haar man van Marokko naar Nederland en startte een succesvol schoonmaakbedrijf. We spraken over het bevechten van je vrijheid binnenshuis en buitenshuis. En waarom de manier waarop je een schoonmaker begroet, alles zegt over wie je echt bent.

We hoeven niet alles te duiden, te bestempelen. Soms zijn dingen zoals ze zijn en voelen we gewoon wat we voelen. En hoe niet de vervulling van het verlangen, maar het verlangen zelf het leven zin geeft.

Hoe voelt het om als onderzoeksjournalist te ontdekken dat de AIVD (en voorloper BVD) je de afgelopen 35 jaar hebben gevolgd? Wanneer je je eigen dossier terugleest alsof iemand een gedetailleerde biografie over je heeft geschreven. We spraken over de rechten die je hebt als journalist. En over het gebrek aan Ramses Shaffy's: authentieke en schaamteloze personen.

Hij wil geen held zijn, hij wil gewoon zijn beroep uitoefenen. We spraken over zijn jeugd, de bewuste keuze die iedereen maakt om het juiste of het andere pad te volgen, hoe hij was als politieman en de rol van religie in zijn leven.

Als schrijver moet je de lezer van het bekende naar het nieuwe brengen. Herkenning en verwondering. En dat alles in begrijpelijk taalgebruik, dus schrijft hij met zijn moeder in gedachten.Hij vertelt over rikken, petouten, opkalefateren en we bespreken zijn nieuwste boek over een dove, avontuurlijke wielrijder. 

Na dit boek wil ze voor de media gewoon weer Tahmina Akefi zijn, in plaats van de partner van Peter R. de Vries. We bespreken dierbare herinneringen, de vragen omtrent de rechtszaak, de boosheid en haar dromen.

Waarom het soms beter is om iets achterstevoren te doen, waarom we een crisis moeten toejuichen, waarom we nooit bang moeten zijn voor verandering en waarom de oplossing voor veel wereldproblemen dichterbij is dan je denkt: binnenin jezelf.

Een dikke middelvinger naar alle mensen die haar niet accepteerden, zo voelde ze het toen ze haar eerste Missverkiezing won. We spraken over de weg die ze aflegde en over hoe ze er probeert te zijn voor mensen die anders zijn dan het normale, whatever that may be.

'Begrenzing geeft glans', zei hij halverwege ons gesprek. We spraken over de beperking van tijd, en over zijn wens om dingen aandacht te geven en daardoor hun schoonheid te tonen.

Hoe maakbaar is liefde? Hoe komt het dat de ene persoon wel de liefde vindt en de ander keer op keer teleurgesteld wordt? De samenhang tussen verlatingsangst en bindingsangst, de oorzaken ervan en hoe je ontsnapt uit die eeuwige dans. Voor veel mensen die worstelen met de liefde geven haar boeken inzicht én houvast.

Een terugblik op die ene discussie, met zelfreflectie. En we bespreken humor die nu echt niet meer kan (stemmetjes nadoen van mensen met een andere afkomst) en de huidige stand van satire in ons land. En gaat hij wel of niet het WK in Qatar boycotten?

We zijn allemaal ooit kind geweest, dus je zou verwachten dat we ons gemakkelijk in kinderen kunnen verplaatsen. Toch is dat niet zo. We spraken over de komst van de kinderen van IS-strijders, over de jeugdzorg en over de toenemende druk die kinderen ervaren.

We spraken over neutraliteit (bestaat niet), over idealen versus cynisme, over toekijken versus ingrijpen en over de verhalen die we over onszelf vertellen versus de verhalen die ons worden opgelegd.

Ze beheerst de kunst van het loslaten, zeker na die zeven minuten in New York die haar kijk op het leven en de dood voorgoed veranderden. We spraken over de TikTokkisering van de muziekindustrie en over de verbindende kracht van een nummer mét een boodschap.

Een reeks dominostenen van verschillende grootte, daarmee vergelijkt de directeur van het Filmfonds de totstandkoming van een film. We spraken over de effecten van corona, de zoektocht naar potentie en veranderende verdienmodellen.

Na het beluisteren van dit gesprek ga je nadenken over je eigen digitale verslavingen en begrijp je ook waarom je daaraan verslaafd bent. En wat het betekent als mensen opeens veel op social media plaatsen hoe blij ze wel niet zijn met hun relatie.

De kunst van het geven. Hij geeft marketinglessen die ook toepasbaar zijn als levensles. De wet van Snuf. Geef nooit korting. Er is moed voor nodig om te geven. Geef onverwacht en geef meer dan iemand verwacht. En geef nooit met voorbedachte rade.

Als kind tekende hij de vogels die hij het allerliefste in het echt wilde zien, om op die manier af te dwingen dat het echt zou gebeuren. Als tiener verborg hij zijn verrekijker onder zijn jas, maar inmiddels schaamt hij zich nergens meer voor en probeert hij iedereen te besmetten met zijn vogelliefde.

Gemiddeld elke 10 dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord door haar partner of ex. Femicide dus. Maar in de media spreken we regelmatig over een drama in de relationele sfeer of een familiedrama’s. Dat moet veranderen, vindt ze. En waarom is er nog steeds geen Nationaal Coördinator Vrouwengeweld?

We spraken over zelfredzaamheid, het Koningshuis en over burgerlijkheid. Hoe je ervoor zorgt dat je als opinieblad dezelfde opinie uitdraagt en hoe je omgaat met de toenemende taalgevoeligheden. En ik probeerde uit alle macht wat persoonlijks uit hem te krijgen, oordeel zelf of dat gelukt is.

We spraken over de normen en waarden die hij vanuit huis meekreeg, over de vertrouwenscrisis in de politiek en natuurlijk vroeg ik hem of hij het mist, Den Haag.

Hij werkte jarenlang in Ethiopië, nu in Kenia, en hij had zo graag gezien dat de belangrijkste les - een wereldwijde aanpak van gezondheidsproblemen - tot de rest zou doordringen. Dan zou iedereen begrijpen dat we ook onszelf helpen als we vaccinaties aan Afrika doneren. 

Hoe ga je als biograaf om met de verantwoordelijkheid die je hebt om iemands leven in woorden te vangen? Hoe diep mag je graven, hoe intiem mag het worden? Daarnaast spraken we natuurlijk over onderwijs en hoe het beter kan.

Euforische vrolijkheid, daar wil hij over schrijven: 'handen in de lucht en joepie roepen!'. We spraken over het poëtische gevoel, over inspiratie, hoe het kan dat 's avonds in bed opeens de zin 'Ik ben een heel klein kurkje' in zijn hoofd oppopt.

Hij denkt erover om ermee te stoppen, met het maken van films. Trouwens, hij voelt zich al een tijdje geen filmmaker meer. Bestuurders beslissen in zijn ogen wat het publiek wil en hij denkt daar honderdtachtig graden anders over. Conformeren? 'Nee, dan word ik onderdeel van het probleem.'

Een reconstructie van de mediastorm die ontstond nadat hij zijn boek over de zeven vinkjes de wereld in stuurde. We spraken over zijn missie, zijn afschuw van luchtigheid en de frustratie van niet goed begrepen worden, terwijl je het tóch zo goed bedoelt. 

Ze wil seksisme bestrijden in haar eigen werkveld, als actrice. Volgde zelfs een cursus om dit zo effectief mogelijk te kunnen doen. Niet meer voor haarzelf, maar voor de vrouwen na haar. We spraken over 'knoeien naar de goede kant' en over hoe we als vrouwen elkaar moeten steunen in plaats van afbranden.

Hij is zoveel meer dan een ervaringsdeskundige, hij is een activist die niets minder wil dan een revolutie in de jeugdzorg ontketenen. En hij weet ook precies hoe.

Hij is zoveel meer dan een ervaringsdeskundige, hij is een activist die niets minder wil dan een revolutie in de jeugdzorg ontketenen. En hij weet ook precies hoe.

Diversiteit is uitgenodigd worden op het feest, inclusie is dat je ook mag dansen. En er staan nog steeds mensen aan de kant, daarom richtte hij samen met Akwasi Omroep Zwart op. We spraken over het niet bestaande handboek 'Zo start je een omroep' en over de levenslessen van zijn oma, die hem leerde dat iedereen gelijk is.

Ze speelt haar meest persoonlijke voorstelling tot nu toe, want dankzij goede vriendin Maria Goos ontdekte ze dat ze niet alles hoeft weg te lachen en dat de pijn er soms gewoon mag zijn. We spraken over ouder worden, mantelzorg en de regie houden en dat klinkt zwaarder dan dat het was.

Fouten maken is menselijk, dus hij is vergevingsgezind als het om anderen gaat en als het om hemzelf gaat. We spraken over pensioenen, de afstand tussen burger en politiek, of hij terug in die politiek zou willen en natuurlijk over zijn bed and breakfast-plannen. 

Een gesprek als een gebruiksaanwijzing: hoe te communiceren in tijden van corona, hoe om te gaan met een trollenleger en hoe je de wereld een klein beetje mooier kunt maken.

Wat vormt je identiteit? Wat doe je met die stukjes uit je verleden die je eigenlijk geen plek wilt geven? En welke rol geef je religie als dat altijd een zekerheid voor je was, maar je steeds meer waarde hecht aan vrijheid van denken? Hij twijfelt en denkt hardop en soms in stilte, tussen de zinnen door.

Ze legt uit waarom we - zijzelf ook - ons als verongelijkte pubers gedragen, hoe bijzonder Kees Boeke was, waarom sorry zeggen soms zo leeg is en wat het effect is van te snel oordelen. Trouwens, wat zou het geweldig zijn als je pas een dag later op een tweet zou kunnen reageren!

Het begint bij iets vreemds wat hem opvalt, een onderbuikgevoel dat er iets niet klopt en vervolgens moet hij weten hoe het precies zit. Onrecht bestrijden, dat drijft hem. En gelijk krijgen, dat ook. 

Zijn liefde voor taal zorgde ervoor dat hij zich anderhalf jaar geleden in het dossier genderidentificatie vastbeet. 'Anders zijn wordt gemedicaliseerd en behandeld op een manier die onomkeerbaar is'. En wat komt er eerst: taal of verandering?

We spraken over identiteit, verbinden en over het belang van het vinden van de juiste woorden: 'Als je het verdriet de woorden geeft die het verdient, dan geef je het een bestaan, een plek, waardoor die pijn kan helen.'

Echt boos zijn, dat vindt hij een ge-wel-dig gevoel. En hij windt zich regelmatig op: over klagende boeren, gekkies op Twitter, prutsers in het algemeen: 'en het worden er ook steeds meer'. We eindigen positief: met een hartverwarmende ode aan de paarse humus.

Ze spreekt zich uit, omdat ze ervan overtuigd is dat het zin heeft. Want er is nog veel te veranderen: afrekenen met de stereotyperingen en het bevorderen van de échte integratie: 'Ik kan me vrij bewegen, maar dat betekent nog niet dat ik geaccepteerd word om wie ik ben of om hoe ik wil zijn.'

Ze was er zo klaar mee, en na incident nummer zoveel bedacht ze 'ik wil niet meer worden gejanjokerd.' De straat moet een veilige plek zijn, daarom werd ze mede-oprichter van de Stichting Straatintimidatie. We spraken over strafbaarheid, en over de Russische Roulette-strategie.

Hij wil niet bij een kluppie horen, dus heeft hij zijn eigen theater, zijn eigen YouTube-kanaal en zijn eigen podcast. En we dromen hardop over hoe we de talkshows kunnen vermargreetdolmaniseren, oftewel, veel leuker en onvoorspelbaarder maken.

Een steen verleggen, zodat de rivier er anders stroomt dan voorheen. Dat is wat ze nastreeft, in het verleden als FNV-voorzitter en nu als Europarlementariër. We spraken over het Europees minimumloon en over de kracht van staken.

Wat stelt het feminisme anno 2022 nog voor? Vraagt ze zich regelmatig af. Vrouwen zitten volgens haar teveel achter hun computer actie te voeren, terwijl ze gezamenlijk naar buiten moeten treden. 'Dus hup, het Malieveld op, want alles wat je wilt als feminist, kost geld. En het geld komt uit Den Haag!'

Jekkers en Hermans. In zijn schrijfstijl vind je ze terug, de schrijvers van de eerste boeken die hij ooit las. We spraken over zijn jeugd, zijn vaderschap en zijn schrijverschap. We luisterden naar het ploppende geluid van TL-balken, John Mayer en Fountains of Wayne.

Levenslessen-a-gogo! Je bent niet je ego, je bent niet je opvattingen, je bent niet je verslaving, je bent niet je pijn, en je bent niet één met je partner. Liefde hoeft niet voor altijd te zijn en investeer vooral eens wat minder in je relatie!

Ze las Anja Meulenbelt en ze wist: ik ben een feminist. Zo eentje die vindt dat vrouwen financieel onafhankelijk moeten zijn. Dat we seksisme moeten bestrijden met humor. En dat we geduldig moeten zijn: veranderingen kosten tijd.

Hij onderhandelt niet, hij deelt mede. Wat hij dit uur meedeelt? Er is geen energiecrisis, banken zijn fout, Cruijff is God, teleurstellingen maken je beter 'en laten we kappen met dat Instagram-gezeik!'

Over activisme, handelingsperspectief en journalistieke onafhankelijkheid. Over het maakplezier van Radar, haar twee verklaringen voor de werkelijkheid - toeval of intelligentie - en haar rotsvaste vertrouwen in de goedheid van de mens.

Dankjewel, zegt ze tegen de mensen die haar aanvallen, want zij maken haar nog sterker. Bovendien heeft ze het al meerdere keren meegemaakt: jezelf van de grond rapen, toespreken, hulp vragen aan de juiste mensen en verdergaan. 'Het gaat niet om hoe je valt, het gaat om hoe je opstaat.' 

Hij schrijft de woorden liever op dan dat hij ze zegt, want in een gesprek schiet je altijd tekort. En als hij schrijft, is het het allermooiste als hij boven zichzelf uitstijgt, 'maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Was ik maar kritischer op mezelf, dan zouden de resultaten beter zijn.'

Wees onzeker over je eigen ideeën, durf impopulair te zijn, en worstel je eerst door de clichés heen. Hij weet als geen ander hoe en op welke plekken (wc, vliegtuig, douche) creativiteit ontstaat. En nee, dat is NIET tijdens een brainstormsessie.

We spraken over haar strijd tegen safarifoto's, over de invloed die je als fotograaf uitoefent op de beeldvorming, de afstand die je houdt tot je onderwerp, en hoe je de dingen om je heen verandert zonder op de barricades te gaan.

We dromen van een wereld zonder institutioneel racisme, ze was zelf één van de gedupeerden van het toeslagenschandaal. We kijken terug op de dromen die ze had als een meisje dat letterlijk van ver kwam, de dromen van haar ouders en in hoeverre die van elkaar verschilden. En we blikken vooruit, op de droom die ze heeft als nieuwe voorzitter van het Commissariaat voor de Media.

Eigenlijk is het heel simpel. Doe de dingen die je als kind ook al deed. Touwtjespringen, nieuwe dingen leren en de wereld om je heen met een speelse blik aanschouwen. We spraken over kracht, kwetsbaarheid en de schoonheid van imperfectie.

Schrijver, cartoonist, NRC-Handelsblad columnist Carolina Trujillo vertelt over Seedorf, de kracht van boosheid, de stem van slachtoffers en hoe coke misschien wel haar leven redde. En, waarom liefde, volgens haar, totaal overschat is en in de praktijk voornamelijk gezeur betekent.

Topwetenschapper, biofysicus aan de TU Delft, Cees Dekker onderzoekt het allerkleinste, nanotechnologie, en houdt zich daardoor bezig met de grootste vragen: Wat is leven? Kunnen we leven creëren uit levenloze componenten? En hoewel veel collega's hem daar slecht in begrijpen, staat voor hem buiten kijf dat God en wetenschap naadloos op elkaar aansluiten. 

Het deed haar wel pijn toen haar kleindochter zei dat ze niet Indisch wilde zijn, maar 'gewoon'. Toch begrijpt schrijver en kunstenares Marion Bloem haar ook. Ze heeft in haar 50-jarige schrijverschap alle kanten van de geschiedenis van Nederlands-Indië onderzocht en beschreven. Ook over haar eigen trauma's die daar uit zijn voorgekomen. Ze vertelt erover in deze aflevering. 

Acteur Victor Löw is veranderd sinds zijn mentale inzinking. Ook in positieve zin. Zijn oordeel naar anderen is veel milder. Want zo zegt hij: Je bent slechts 3 stappen verwijderd van de situatie van de junk onder de brug, het kan jou ook gebeuren. Een gesprek over empathie, de rotsmens, bladspiegel en kwetsbaarheid. 

Voormalig Denker des Vaderlands Marli Huijer vraagt juist de zwijgzame studentes in colleges om hun mening. Ze moeten zich uitspreken, vindt ze, anders gaan straks de mannen er met de banen vandoor. Dus, interrumpeer die man en doe mee. En een ander advies: luister ook eens naar de boodschap achter een scheldkanonnade of haatmail. 

Als het aan hoogleraar fysiologie Jan Hindrik Ravesloot ligt, krijgen alle leerlingen les over verliefdheid. Een roze bril is namelijk levensgevaarlijk, aldus de 'verliefdheidsprofessor'. En voor een gezonde relatie is kennis over die vlinders in je buik bepaald niet te onderschatten.

Radicaal teder, dat is hoe schrijver en performer Elfie Tromp graag in het leven wil staan. Ze is wars van deze tijd waarin boude uitspraken en spektakelnieuws de boventoon lijken te voeren. Vandaar dat voor haar de media hebben afgedaan. Was het alleen maar omdat die volgens haar de moraliteit van een vierjarige hebben.

Het verschil tussen een broek en een rok, is praktisch gezien een naadje, een stiksel. Maar oh wat maakt het een groot verschil. Dat merkt theatermaker Rikkert van Huisstede aan de reacties die hij krijgt als hij een jurk of rok aan doet. Dat doet hij soms, gewoon omdat hij het mooi vindt en het lekker zit. In zijn werk en leven stelt hij ook op andere manieren de clichés van en over mannen op de proef. Want zo zegt hij, is het niet veel prettiger om zonder stereotypen te leven? 

Hij zegt het voor het eerst hardop: 'Ik was drugsverslaafd.' Stand-up comedian Rachid Larouz erkent dat hij er een zootje van heeft gemaakt, zijn problemen ontkende. Maar hij heeft er mee afgerekend, hij is clean en voelt zich beter dan ooit. Zijn werk op het toneel heeft meer inhoud gekregen. En hij zet zijn ervaring èn humor nu in om jongeren te behoeden voor drugs. 

Ze vervloekt het, maar ze kan niet anders. Als het nodig is om haar verhaal goed te vertellen dan aanvaart ze de uiterste consequentie. En dat betekent in haar geval: dat ze zich steriliseert, ze ziek wordt van fijnstof, haar kat doodmaakt. En dan neemt ze alle haat en bedreigingen nog op de koop toe. Waarom? Omdat ze nooit, maar dan ook nooit, zal weg kijken als ze iets ziet dat niet door de beugel kan.

De hel op aarde is voor dichter en schrijver Erik Jan Harmens een tuinfeest. Veel mensen bij elkaar die je zowel buiten als binnen kan tegenkomen. Sinds hij een paar jaar geleden de  diagnose autisme kreeg, besloot hij dat hij ook 'nee' kan zeggen tegen zulke feesten. En begon hij over autisme te schrijven. Zodat mensen met die diagnose zich kunnen herkennen in zijn werk en mensen zonder wat meer begrip krijgen. Want: "Niet iedereen kan mee in jouw zogenaamde gezelligheid." 

Theatermaker Florian Myjer miste het toen hij opgroeide: verhalen waarin homo's eens niet tragisch ten onder gaan of de hysterische best friend zijn. In zijn voorstellingen wil hij graag heel persoonlijk zijn en zich kwetsbaar opstellen. In de hoop dat anderen er herkenning en troost in vinden. Zoals hem dat vroeger ook had kunnen helpen. Maar soms gaat dat ten koste van zichzelf.

Sletterig, ordinair of oppervlakkig, zo wordt een vrouw volgens journalist Milou Deelen vaak weggezet als ze het heeft over seks. Er valt volgens Deelen nog een wereld te winnen voor vrouwen. Door je hierover uit te spreken kan je ook echt wat veranderen is haar stellige overtuiging. En dat doet ze. Al had ze dat zeker niet gedaan als ze 6 jaar geleden dat ene filmpje niet had geplaatst op Facebook.

Hoogleraar sport en recht Marjan Olfers vond het soms ondraaglijk de verhalen te horen van de turnsters die geleden hebben onder het grensoverschijdende regime in de topsport. Toch weet ze, ook dankzij haar onderzoek, dat er geen ouder meer kan zeggen: 'ik wist het niet'. Ogen zijn geopend. Ook roept ze iedereen op om beter naar elkaar te luisteren, beter te kijken naar ons eigen aandeel. Want we zijn in de samenleving de weg een beetje kwijt, aldus Olfers.  

Rob Marrevee kreeg ongelooflijk veel reacties op zijn boek Vaderland waarin hij de schaduwkant van de adoptie van zijn 2 zoon uit Ethiopië belicht. Hij deelt erin de donkerste details en komt tot een pijnlijke conclusie. Hoe hard je ook probeert, hoeveel liefde je geeft, sommige dingen zijn niet te repareren. 

Oud-luitenant-generaal aan de Koninklijke Landmacht Mart de Kruif is het laatste half jaar niet weg te denken als duider in de media. Hij ziet het als zijn taak zoveel mogelijk mensen houvast te geven in het woud van informatie over de oorlog in Oekraïne. Hij waarschuwt voor de blauw-gele bril die we makkelijk opzetten, analyseert de uitputtingsstrijd tussen de landen, vertelt over de gruwelijkheden. Maar vertelt ook over zingeving in zijn werk waar hij de leiding had over duizenden militairen. En wat verlies van manschappen hem deed beseffen. 

Gewoon doortikken, dat is de essentie van schrijven. Niks verhevens, maar wel kunnen associëren, zodat het geen invuloefening wordt. En natuurlijk hebben we het over de schoonheid van het wielrennen en dus die van het leven.

Er niet bij horen, je daar bewust van zijn én je daar niet bij neerleggen. Dat zie je terug in de personages van zijn nieuwste boek Passagiers/achterblijvers. Ook staan we uitgebreid stil bij de schoonheid van het ongemak.

Ze is negentig jaar, schrijft columns voor het AD, is totaal niet verbaasd over #metoo, heeft weinig vertrouwen in de ontwikkeling van de man, ze is geen - ik herhaal - geen dor hout en ze is zeker niet eenzaam: 'dat vind ik zo'n slecht woord!'

Vroeger wilde hij de beste worden, nu wil hij de beste worden die hij kan zijn. Een enorme bevrijding, dat besef. We bespreken de mannelijke en de vrouwelijke vorm van rouwen en hij vertelt over de zoektocht naar wie zijn vader écht was.

Hij wilde helemaal niet de beste saxofonist van Nederland worden. Hij wilde spelen met de allerbeste muzikanten én hij wilde de allerbeste autoverkoper worden. Ook spraken we over overtuigingskracht en over zijn liefde voor de ingezonden brief.

Het taboe op de dood, dat wil ze doorbreken met haar theatervoorstellingen over haar eigen verlies van haar vader. Een gesprek over vallen, rouwen en weer verdergaan.

Hij vindt dat hij nog steeds alles mag zeggen. De felle reacties van de 'woke wappies', hij houdt ervan. Oneindig voer voor zijn columns. Net als de opvallendheden van iemands uiterlijk, hij vindt het de basis van humor. Behoort hij tot een uitstervend soort of is Van Amerongen een welkom geluid tussen alle politieke correctheid? Oordeel zelf!

Ze vindt woorden voor verdriet waar eigenlijk geen woorden voor zijn. We spraken over accepteren van wat was en wat niet meer terugkomt. Continu je grenzen verleggen van hoe ver je wilt gaan om te krijgen waar je van droomt. En: de kunst van het jezelf vooruit schrijven.

We spreken over macht, misvattingen en risico's, over talkshows, over tekenen van het universum en over de invulling van je derde leven. En natuurlijk wordt er na afloop volop geëvalueerd.

Zeilen als metafoor voor het leven (kijk altijd vooruit), een minicursus 'zo interview je Rutte', die eeuwige onrust die je tegelijkertijd ook drijft, de zoektocht naar jezelf. Oftewel, 'I am... I said, zoals zijn grote held Neil Diamond hem al zijn hele leven vertelt.

'Je moet meer eelt op je ziel kweken', krijgt hij regelmatig te horen. Hij pleit juist voor meer gevoeligheid. En weerstand beschouwt hij als een signaal dat hij op de goede weg is. We spraken over de kracht van sorry en: in hoeverre is protest vreedzaam als je er agressie mee opwekt?

Hoeveel tijd moet er verstrijken voordat je een grap over een trieste gebeurtenis mag maken? Hoeveel vrijheid ervaar je anno 2022 op een podium? Waarin verschilt de Vlaamse humor van de Nederlandse? Antwoord op al deze vragen plus fijne anekdotes over Pink en limoncello!

Het probleem van woke vindt hij dat je het er voor 100 procent mee eens moet zijn, anders deug je niet. Maar hoe onderwijs je ethiek en filosofie als je niet alles kunt bespreken? We spraken over de gevaren van woke, vrijheidsdenken en over waarom het zo moeilijk is om consequenties te verbinden aan je beslissingen.

Ze durft hardop te dromen over een talkshow of een leven met een partner en kinderen. En ze is niet bang om persoonlijk te worden in de programma's die ze maakt. Maar sommige dingen deelt ze bewust niet, want 'op medelijden zit ik totaal niet te wachten, ik heb een fucking leuk leven!'

Als minderheid kun je vertellen wat het met je doet als je uitgescholden wordt. Maar het écht oplossen van de problemen, dat is de taak van de stille meerderheid, vindt Barend. Het is niet de taak van de daders en ook niet van de slachtoffers.

Zéker, auteur en columnist Thomas van der Meer hoopt zijn lezers wat bij te brengen. Over zijn werk in de zorg bijvoorbeeld; over de bewoners van het verpleeghuis, en psychiatrische kliniek. Maar hij doet dat het liefst zonder confrontatie of stelling te nemen. En ook als verpleegkundige gaat hij daarin verder dan je van hem zou verlangen.  

Meer piemels op tv, dat draagt er vooralsog niet aan bij, maar we moeten minder moeilijk doen over seks. Sociaal wetenschapper Linda Duits pleit er voor. En ze heeft nog een advies: kijk kritischer naar 'cancelen'. Over de èchte slachtoffers hoor je nauwelijks, zegt ze. Zelf laat ze zich ondanks de vele haatberichten niet de mond snoeren. Al is er één onderwerp waar ze zich niet meer aan brandt.

Geen brandweerman of piloot. Nee, als puber wilde hij het liefst spindoctor worden. Hij werd politiek redacteur, maar nam vervolgens een afslag naar een wereld waarin 'dingen gebeuren die niet echt belangrijk zijn: de mediawereld'. Een gesprek over het achterhalen van de waarheid en het accepteren dat er altijd dingen zijn die je niet weet.

Kritiek daar kan majoor Marco Kroon, drager van de Militaire Willemsorde, best tegen en dat krijgt hij ook genoeg. Maar hij wil wel dat mensen ook zijn kant van het verhaal kennen. En dan mag je hem daarna nog steeds een lul vinden. Of een held. 

Ons lichaam geeft met signalen aan wanneer we te ver gaan en wanneer we gas terug moeten nemen. En wat doen we? Die signalen negeren en gewoon doorgaan. Deze huisarts ondervond zelf wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.

Voetballer werd zanger werd Radio 1-columnist werd politiek verslaggever. Hij heeft het talent om zichzelf opnieuw uit te vinden. We spraken over leven, liefde en de eindigheid van het bestaan. 

Hij maakt graag grappen die op het randje liggen en daar ver overheen. Hoeveel ruimte is er voor politiek incorrecte grappen in een tijd van steeds langer wordende tenen?

Hij hoorde Kraftwerk als jongetje en wist: dit zijn mensen die een mannetje op de maan hebben gezet. Dit is geweldig, ongeacht wat anderen hiervan vinden. Het is sindsdien zijn levenshouding geworden.

Hoe te leven zonder je voet op de rem? Isa weet het, ze deed het én het leverde haar veel op. Natuurlijk bespreken we ook hoe te rouwen, hoe om te gaan met de overgang en de liefde. Kortom, het leven.

Er komt een dag waarop Thorn gewoon acteur is, in plaats van de eerste non-binaire acteur in Nederland. Tot die tijd wil Thorn informeren: 'Hoe meer kennis er is, hoe meer mensen kunnen snappen dat het geen probleem hoeft te zijn.' Maar de basics? 'Dat kunnen mensen zelf googlen'.

Je emoties in bedwang houden. Hard werken. Twee levenslessen die deze strafrechtadvocaat van zijn vader leerde en nog iedere dag toepast. We spraken over zijn sympathie voor de mensen 'die in de hoek zitten waar de klappen vallen.'

Mensen beter én slimmer maken. Dat wil de hoofdredacteur van BNR Nieuwsradio. Hoe behoud je als commerciële zender je journalistieke onafhankelijkheid? Ook spraken we over haar liefde voor radio en over waarom radiomensen nét iets leuker zijn dan tv-mensen.

Als kind keek hij naar Lou Grant en droomde van een wereld waarin je betaald krijgt om de krant te lezen, in een verhaal te duiken en met mensen te praten. Het werd realiteit. Belangrijke lessen in de journalistiek? Ga er altijd naartoe. En ga nooit te vroeg weg.

Eerst twee keer nadenken. Daarna pas reageren. Deden alle mensen dat maar, voordat ze op Twitter losgaan over zijn cartoon. We spraken over de lijntjes waarbuiten hij kleurt, over de toestand in de wereld die enerzijds je inspiratiebron is en je anderzijds pessimistisch stemt.

Ik ken niemand die zo vol liefde over een opiniepeiling kan praten. De kracht zit volgens hem in de nuance, niet in de tegenstelling. En in de verhalen achter de cijfers, die kunnen verbindend werken.

We praten over zwemmen, roken, geloven, en natuurlijk over het publieke bestel: 'Er is wel een voordeur, maar er is geen achterdeur'. Oftewel, een pleidooi voor strengere kwaliteitseisen voor de omroepen.

Ze is nog steeds een nieuwsjunkie. Wat haar opvalt? Het mag allemaal wel wat kritischer. Soms roept ze vanaf de bank naar haar tv. De interviews mogen trouwens ook wel wat langer. En dat ouder worden? Niks aan. 'Het enige positieve aan ouder worden, is dat je leeft.'

Herdenken. Goede tijden, slechte tijden. The Beatles. Rouw. Empathie. Horrordate. Oftewel, dit gesprek in steekwoorden. En ja er is wel degelijk een rode draad.

Er toe doen. De levensmissie van deze NRC-columnist schuine streep headhunter. Hoe? Belangrijke thema's uit die flanken halen en naar het midden van het debat trekken, ze écht inhoudelijk bespreken. En ja, ook journalisten moeten daarbij hun rol pakken.

Hoeveel vrijheid heb je echt als kunstenaar? Hoe politiek incorrect mag je zijn? En tot slot: hoe een liefdesliedje te schrijven zonder clichés...

Een journalist die met een journalist praat over de journalistieke keuzes die je maakt. Meer macro dan dit wordt het niet. Wat ik van dit gesprek heb geleerd? Minder meedeinen op de hypes van de dag, de blik op de langere termijn en je iedere dag wel een paar keer verwonderen.

Hoe krijg je het stil in je hoofd? Hoe kun je alles uit het leven halen zonder jezelf te verliezen in extremen? Hoe kun je liefhebben en tegelijkertijd dichtbij jezelf blijven? Kortom, we bespraken niets minder dan de grote levensvragen. De grote levensvragen.

Ziekenhuisdirecteur David Jongen luidde tijdens de coronapandemie de noodklok. En ook nu maakt hij zich zorgen over de nieuwe golf die er dit najaar aankomt. Hoe bereidt hij zich daar op voor?

Hij is al elf jaar directeur van De Balie en weet als geen ander hoe het debat veranderd is, wat het verschil is tussen een debat en een gesprek en wat de regels zijn van een goed debat. En hoe om te gaan met andersdenkenden.

Er is een voor en er is een na. Vijf jaar geleden stopte hij met alcohol. Er ging een soort 3D-wereld voor hem open. Hij ziet meer, voelt meer én hoort meer: 'ik hoor echt andere muziek in liedjes van vroeger'. Een open gesprek over leven zonder alcohol, maar met heel veel liefde.

Natuurlijk is een gesprek met Harm niet in één zin te vatten. Het ging van René van de Kerkhof tot kaasplank en van ouderdom tot zijn 'hallo hier ben ik'- houding. Tussendoor strooit hij met écht bruikbare levenslessen.

Bevrijdend, noemt deze strafrechtadvocaat het, als het je lukt om de persoon los te koppelen van zijn daden. Dus natuurlijk mag Marc Overmars aan een nieuwe baan beginnen. En mogen we Michael Jackson draaien. Iedereen verdient volgens haar een tweede kans.

Met deze comedian, schrijver en omdenker praat ik over de kunst van het overleven. Dat was stap 1. Een tevreden leven, dat is stap 2. Tussendoor vertelt hij smakelijk over hoe Nederlanders verjaardagen vieren en hoe Amerikanen wél goed zijn in complimenteren.

Hij was gedurende veertig jaar fotojournalist bij NRC. Met al zijn ziel en zaligheid. Hoe bepaalde hij in die tijd zijn ethische grenzen? Wanneer klik je en wanneer laat je je camera zakken? Hoe persoonlijk kun je worden met een politicus? En wat valt hem op aan de beelden die hij nu in de kranten ziet van de oorlog in Oekraïne?

Het begint met een discussie over #metoo en het eindigt met een discussie over het interview zelf. Tussendoor vertelt hij over zijn jeugd, Willibrord Frequin en over zijn kinderen. Hoe hij is als vader? Dat vraag ik aan Emile junior: 'Het moet er maar mee, hè, Meneertje Tjakka.'

Hij deed het al als kind. Bij het hek staan en met schuim op de mond iedere voorbijganger tot op het bot beledigen. Aardig gevonden worden? Dat heeft hij nooit nagestreeft. Gecanceld worden? Doet hem niets. Ik vroeg zijn vriendin Lena hoe het is om zo'n man lief te hebben, nu ze er toch was.

Nu de pandemie afneemt, blikt de microbioloog en voorheen OMT-lid terug op de afgelopen twee jaar. Wat ging goed, wat ging minder goed en wat heeft het betekend voor zijn vakgebied? En welke gedragsregels zouden eigenlijk moeten blijven?

De zorgondernemer stevende af op een gespreid bedje: Goedbetaald baan met aanzien. Hij koos anders. Tegendraads zijn zorgt voor scherpte en verbetering zegt hij. Hij stuit daarbij soms op onbegrip en zo nu en dan ook op een mislukking. Herstel NL bijvoorbeeld, waar hij bij betrokken was, dat is er zo een. Hij is de eerste dat toe te geven. Het leverde hem wel paar mooie inzichten op. 

De publicist voorziet al zijn hele leven rampen. Hij waarschuwt er voor. Niet altijd voelt hij zich gehoord. De labels die op hem worden geplakt maken het moeilijker zijn boodschap over te brengen zegt hij. Hij oogst lof, maar ook kritiek en doodsbedreigingen. Maar geen haar op zijn hoofd die er over denkt ermee te stoppen.

De gelauwerd schrijver schrijft voor kinderen vooral mooie verhalen over dieren. In haar werk voor het volwassen publiek gaat het er anders aan toe. Daarin laat ze geen spaan heel van  jagers, maaiers, mensen die haar persoonlijk leed aandoen, en van duffe ouderwetse kinderboeken. Ze vindt: als je echt iets wilt veranderen moet je je woorden scherp kiezen. 

Hij is vaak getypecast als de Marokkaanse terrorist, dief of verkrachter. En hij ziet dat witte jongens die net komen kijken fluitend er met mooie acteerklussen van door gaan. Zijn antwoord op dit alles is verrassend begripvol en strijdbaar. 

Ze noemt zichzelf verschrikkelijk links, dus ze krijgt het er flink van langs, met name van witte rechtse mannen. Ze trekt zich er weinig van aan. Als columnist vertelt ze dingen 'waar mensen niet op zitten te wachten', maar ze komt graag op voor de mensen die daar wel wat hulp bij kunnen gebruiken.

De vragen stellen die iedereen wil weten. Dat is de taak van een journalist, vindt ze. En op gelijkwaardige basis, dus je niet als een jachthond op je gast storten. Natuurlijk zou ze zelf weer een talkshow willen presenteren. Maar 'ze weten wat ik kan, ik ga echt niet meer solliciteren'.

Ze strijdt al decennialang tegen de adoptielobby, die volgens haar sterker is dan de tabakslobby, wat ze vooral wijt aan de combinatie van emotie en geld. Waar komt haar drive vandaan om met deze missie door te gaan die haar hele leven beheerst en die haar soms letterlijk in gevaar brengt?

Vergevingsgezindheid en tolerantie zijn volgens hem nodig om het tij van de cancelcultuur te keren. Maar voorlopig is het einde nog niet in zicht. Ik sprak met deze Vlaamse psychiater en filosoof over de toenemende neiging om mensen op de zwarte lijst te plaatsen. En over hoe we die mensen er ook weer af krijgen.

Hoeveel humor zit er in een psychiatrische aandoening? Best veel blijkbaar, want ze maakt al jarenlang psychiatrisch cabaret. Als ervaringsdeskundige wil ze het taboe doorbreken, zodat lotgenoten zich minder alleen en onbegrepen voelen. 'Normaal betekent dat je nog geen diagnose hebt.'

Ze kan als geen ander uitleggen waarom mannen vissen zo leuk vinden, waarom we juist wél in hokjes moeten denken, waarom vreemdgaan geen dealbreaker hoeft te zijn en dat gebroken harten ook weer helen.

Deze Vlaamse filosoof is een echte dwarse denker. Hij vindt dat veel mensen juist te weinig consumeren. Dat je moet uitkijken voor groene beleggingsfondsen. Dat je je geld beter kunt weggeven als je zinvol wilt leven. En dat je juist wel het debat moet aangaan met andersdenkenden.

Literatuur is voor dagelijks gebruik en kan het verschil maken tussen kapotgaan en een uitweg zien, vindt schrijver Christine Otten. De kracht van toch proberen te zeggen wat eigenlijk te moeilijk is om te zeggen. Het is haar missie om literatuur naar plekken te brengen waar je het minder snel zult verwachten: de dak- en thuislozenopvang of de gevangenis.

Als kind hielp hij zijn vader in de bakkerij en wist: ik moet hier weg. En dat deed hij. Via een huis-aan-huis-blad rolde hij de journalistiek in, werd hoofdredacteur van De Telegraaf en was de oprichter van WNL. Een gesprek over toegankelijke berichtgeving, zorgen om de oorlog en het redelijke midden.

Vanuit het niets werd hij lijsttrekker voor de Rotterdamse VVD. En sinds een half jaar is hij er wethouder en loco-burgemeester. We spraken over zijn jeugd in Wassenaar, zijn ongeduld, zijn ondernemersgeest en dat ene filmpje met dat paard.

Als journalist moet je een ambetanterik zijn. En dat is deze Vlaamse opiniemaker, die politici graag betrapt op inconsequentie. Hij heeft zichzelf duidelijke regels opgelegd: nooit op restaurant gaan met een politicus. Met elke andersdenkende in gesprek durven gaan. En zo nu en dan je Twitter op slot gooien. En af en toe je Twitter even op slot zetten

Ze voelt zich verantwoordelijk voor datgene wat ze kan veranderen. En dat is best veel. Ongelijkheid vindt ze een keuze, politiek is in haar ogen geen carrière, cynisme beschouwt ze als mislukte hoop. Dus daar doet ze niet aan.

Hij is de eerste om toe te geven dat hij niet precies weet hoe het zit met God en de wereld en het hiernamaals. En dat is een verfrissend geluid als theoloog. Wel weet hij dat de bijbelverhalen nog steeds actueel zijn. Verhalen over de zwakkeren in de samenleving die volgens hem daadwerkelijk iets kunnen veranderen.

Het ene moment ben je vrijwilliger in Griekenland en help je bootvluchtelingen tijdens die laatste gevaarlijke meters totdat ze land bereiken, het andere moment riskeer je een gevangenisstraf van 25 jaar. En dat terwijl hij altijd het juiste wilde doen. Omdat iemand het moet doen.

Toen hij De Avonden las, wist hij het zeker: hij was niet de enige met dit soort gedachten. En hij wilde psychiater worden. En dat werd hij. Een bijzondere psychiater met het voorkomen van Nick Cave en met levenswijsheden die even treffend als toegankelijk zijn. Zoals: geluk is een bijwerking van een zinvol leven in de zorg voor een ander.

Geweten is het tegenovergestelde van gewoonte. Een interessante invalshoek in deze tijd waarin de lijst met gecancelde personen met de dag langer wordt. Verder bespreken we hoe taal aan de basis staat van grote veranderingen en hoe je alvast kunt vieren dat je na het wankelen nog steeds overeind staat.

Met zoveel liefde praat hij over zijn vak. De uitdaging om de druktemakers, de strebers, de stillen, alle leerlingen het gevoel te geven dat ze gezien worden. Soms staat hij iets boven ze, soms werkt het juist goed om op gelijke voet te staan. Bijvoorbeeld tijdens het freestylen en natuurlijk doet hij dat ook tijdens dit uur!

Een uur is veel te kort om alle ideeën in zijn hoofd te bespreken. Of al zijn bezigheden. De gezamenlijke noemer is de zorg. Problemen uit die zorg signaleren, begrijpen en uit de wereld helpen. Onbegrijpelijk dat die goede bedoelingen ook haat en bedreigingen oproepen. En zelfs dat wil hij begrijpen én uit de wereld helpen.

Spijt heeft ze niet. Ze kan niet anders dan zich uitspreken, zeker als het gaat om het bevorderen van wat ze zelf 'kanskracht' noemt. Wel had ze eerder uit Herstel-NL moeten stappen. Verder praten we over het nut van wankelen en over haar diepe liefde voor cijfers, die in haar ogen een kleur hebben.

Wat wil de Nederlandse vrouw? Met die vraag is ze al haar hele werkende leven bezig, nu als hoofdredacteur van Libelle. We spraken over dé Libelle-vrouw, hoe die is veranderd de afgelopen jaren. En over hoe opiniërend je wilt zijn als blad, hoe je je redactie diverser maakt en in hoeverre de man een stem krijgt.

In haar boeken legt ze het alledaagse karakter van racisme en seksisme bloot. Als reactie vragen machtige personen haar of ze koffie komt drinken. Ze kan geen koffie meer zien. Wat beter helpt is: het aan elkaar vertellen van verhalen, in sommige gevallen het hardop zeggen van de namen en ondertussen proberen iedereen binnenboord te houden.

We moeten beter om ons heen kijken. Telefoon uit. En dan zul je het zien: reeën, mos, eekhoorntjes en varens. Eigenlijk is hij altijd kind gebleven. Hij vindt het nog steeds leuk om in plassen te springen en in modder te stampen. Maar dat gesmijt met modder, daar is hij klaar mee en daarom heeft hij zijn Twitter aan de wilgen gehangen.

Die zeven vinkjes van Joris Luyendijk, daar vindt ze wat van. Net als die hele wokecultuur. De politiek ziet ze als haar sociale dienstplicht. Wankelen en kwetsbaarheid tonen? daar doet ze niet aan. Zeker niet in haar functie als politicus.

Claudia de Breij, dat was haar rolmodel toen ze jonger was. En in tv-serie 'The L Word' zag ze lesbische vrouwen een geweldig leven leiden. Inmiddels is Vera zelf een rolmodel geworden, hoewel ze dat zelf niet hardop zegt.

Hoeveel begrip kun je opbrengen voor degene die jou en je kinderen bedreigt? En waar haal je de kracht vandaan om al twaalf jaar het gesprek aan te gaan met mensen die je vervloeken? Je verplaatsen in de ander en vooral geen gelijk willen krijgen. Tenminste, niet op de korte termijn.

Ze is activistisch, zeker als het gaat om #metoo. En ze schuwt niet om open over haar persoonlijke ervaringen te spreken. De reacties die ze daarop krijgt? Bijval, aanval, of simpelweg mannen die zeggen dat ze er lekker uitziet. Hoe verander je ongelijkheden en hoe doorbreek je ingesleten patronen?

Onrecht bestrijden. Dat is altijd de basis geweest van al zijn functies. En nu is hij precies op de plek waar hij wil zijn. We spraken over Bob Dylan, die hij voor het eerst zag op een kauwgomplaatje. Over de kracht van visualiseren. En over Nina Simone en de geruststellende gedachte dat je altijd je lichaam hebt. Maar wat of wie is Dittrich zonder werk?

Het is een bizar mechanisme: iets inhoudelijks twitteren en vervolgens opmerkingen krijgen over hoe je eruitziet. Het doet hem weinig. Hij staat nog steeds iedere ochtend op met goede zin, uit elkaar barstend van voorpret. Hij geeft ook een mini-workshop 'superdruk zen zijn'. 

Als 7-jarige nam zijn oma hem al mee, het Rotterdamse nachtleven in. Het was de muziek die hem al die jaren in dat nachtleven heeft vastgehouden. Met thee en karnemelk in plaats van drank en drugs. En creativiteit als zijn kostbaarste bezit. Dromend van nachten waarin alles klopt en niks vanzelfsprekend is.

Vergevingsgezind, dat is hij zeker. Iedereen verdient volgens hem een tweede kans. Zelf sorry zeggen, dat vindt hij niet moeilijk, is wel gebleken. 155.000 tweets slingerde hij tot nu toe de wereld in. Of het echt zin heeft? Dat betwijfelt hij. Maar als je je mond houdt, weet je zeker dat er nooit iets verandert.

Toen hij zag dat de vaccinatiegraad in de Rotterdamse achterstandswijken achterbleef, besloot hij samen met een collega wekelijks naar de markt te gaan. Het gesprek aangaan, twijfels wegnemen. Het levert hem lof en kritiek op, bloemen en tomaten, zoals hij het zelf noemt. Een gesprek over de schade van desinformatie en de kracht van preventie.

Toen ze nog D66-Tweede Kamerlid was, maakte ze het meest pijnlijke en het meest krachtige moment in haar leven mee. Daarna begon de reis naar zichzelf en ontstond haar liefde voor de dialoog die volgens haar krachtiger is dan een debat ooit kan zijn.

Zijn TPO-collega Bert Brussen verpestte de verrassing. Maar gelukkig waren er nog meer onverwachte wendingen in deze aflevering. Zoals een opvallend kwetsbaar gesprek over de liefde. En een interessante definitiekwestie: waar eindigt #metoo en waar begint woke?

Nee, ze doet niet lekker mee. Ze denkt actief tegen de stroom in, omdat ze ervan overtuigd is dat er geen behoefte is aan enerzijds en anderzijds. Dat kunnen de mensen zelf ook wel bedenken. Ze wil raken, wakker schudden, toevoegen waar nog niet over is nagedacht. En ja, dat roept felle reacties op.

Hij heeft alle nazi's wel voorbij zien komen in de haatberichten die hij ontvangt. Of de harde opmerkingen over zijn gewicht. Het zijn niet de opmerkingen op zich die hem raken, maar wel de hoeveelheid ervan. Het enige wat volgens hem helpt, is als we het gezamenlijk veroordelen, een dijk van positivisme creëren.

'Als je zo vaak bent gevallen, blijf je op een gegeven moment liggen.' Hij heeft een enorme weg afgelegd. Zichzelf gezocht, de stemmen in zijn hoofd toegesproken, hij heeft zijn maskers afgedaan en hij is gaan praten. Omdat er zoveel Abbies zijn die moeten weten dat ze niet alleen zijn. En dat het wél loont om op te staan.

Als cabaretier en columnist zag hij zijn taak altijd als het vooruitschoppen van de grazende kudde. Inmiddels voelt het meer alsof hij op de middenberm staat - een riskante plek - en naar de 'wappies' en 'wokies' kijkt. Een gesprek over de grenzen van humor.

Hij weigert mee te lopen met de kudde. Belachelijk, vindt hij het, dat er zo weinig ruimte is voor dwarse denkers. Diversiteit? Breek hem de bek niet open! Als protest recenseert hij vla en borrelnoten. Het werd een opvallend monter en zelfreflecterend gesprek tussen twee ex-collega's.

Hij is volledig gecanceld sinds maart 2021, naar eigen zeggen. En hij verwacht niet dat hier verandering in gaat komen. Een gesprek over zijn afschuw van de traditionele media, de lessen van zijn ouders en het plichtsbesef naar zijn zoon Marc toe.

De confrontatie aangaan. Dat deed ze als kind al en nu nog steeds met haar columns. Wat haar het hardste raakt? Als ze door Turkse Nederlanders wordt aangevallen. Haar strategie? Iedere reactie krijgt een reactie terug en het zal je verbazen met hoeveel mensen dan toch een echt gesprek mogelijk is. 

Zijn ouders noemen hem een banaan. Geel van buiten, wit van binnen. Mensen die hem niet goed kennen, vinden hem een Chinees. Mensen die hem wel goed kennen, zien in hem een witte vrouw. In ieder geval is hij klaar met Aziatische stereotyperingen. De oplossing? Meer Aziatische rolmodellen!

De keukentafel van Nederland, zo probeert ze Twitter te zien. Het is haar strategie om verwijten als 'mislukte millennial, over het paard getild kind, manipulatief' naast zich neer te leggen. Een gesprek over levensvreugde, ouderwetse mannen met borsthaar en oh ja schijt aan de zogenaamd journalistieke houding van neutraliteit.

Een viroloog die niet bang is om zijn mening te geven. Ook over zaken die buiten zijn vakgebied vallen. Scheldpartijen en bedreigingen krijgt hij dagelijks, maar die doen hem niets meer. Sterker nog, zijn vertrouwen in de mensheid is alleen maar toegenomen. Ook vertrouwt hij me toe wat hij écht mist in tijden van corona. En nee, het is verre van sexy.

Gelukkig zijn ze er nog, de mensen die hun mond opendoen, hun visie, gedachten en dromen met ons delen, zich mengen in het publieke debat of zonder enige terughoudendheid het openbare toneel betreden. Mischa Blok gaat op zoek naar de drijfveren van deze mensen door middel van een echt en gelijkwaardig gesprek. Oprechte interesse. Geen draaiboek, geen enkele vraag op papier. Een uur lang met één gast de diepte in, een reis langs inzichten en kwetsbaarheden. Persoonlijke gesprekken met verrassende wendingen die zowel de gast als de presentator ontregelen.